Dubio

Zo’n titel ontstaat vaak op intuïtie, ik krijg een ingeving en die zet ik dan neer. Vandaag ‘dubio’ dus afkomstig van in dubio staan, wat twijfelen inhoudt. Zo zou ik mijn huidige situatie omschrijven. Op de rand van nieuwe ontdekkingen maar nog staand in de oude overtuigingen. Welke dan, vraag je je misschien af.

Ik heb een boek gelezen ‘de zegen van kritiek’, een boek geschreven en dat zo licht leest. Precies toegesneden op mij als lezer. Aan de ene kant eerlijk, de schrijver spaart zichzelf niet en zijn houding tav kritiek die hij ontvangt, aan de andere kant de weg die hij met God hierin leert te gaan, beschreven vanuit ervaringen uit zijn leven. Inspirerende kost die me gisterenavond ook een ander boek uit een reeks van 3 deed bestellen.

Waar ik me bewust van werd, is hoe Jezus voorleefde met onze criticasters om te gaan, met liefde. En naar het eind van het boek beschrijft hij hoe er zoiets bestaat als R&H tijd, de tijd die verstrijkt tussen je reactie en je herstel. Als iemand kritiek op je heeft, hoe lang duurt het dan voor je weer in verbinding bent, hersteld bent. Hoe eerder je dat doet, des te beter ben je in staat je ego op zij te zetten en in liefde te reageren op de ander. Dan maakt de ander wat die zegt en hoe die kritiek levert niet uit, maar laat je alles bij de ander. En ondertussen dank je God voor deze persoon die hij daar geplaatst heeft en waar jij iets van kan leren.

De voorbije week word ik meermaals geconfronteerd met mensen die mij uitdagen te reageren. Hoe kan ik dat met Jezus ogen doen. Ik besprak het vandaag met iemand. Ik zag voor me hoe ik drie stoelen had, de stoel van de aanklager, de stoel van het kleine kind en de stoel van de volwassene. Ik begon in die volgorde, de aanklager verweet de ander van alles wat mij emotioneel raakte, vervolgens kwam het kleine kind in beeld dat verdriet had en zich niet gezien voelde, om vervolgens vanuit de volwassen ik de juiste verhoudingen te bekijken. Die laatste positie biedt een kans om niet alleen troost en geborgenheid te bieden aan het kleine kind, maar ook om uit de rol van aanklager te stappen en op een volwassen manier met problemen om te gaan. Die weet wat de feiten zijn, die is mild en kan met liefde reageren op de mensen in het leven. En weet dat dit een kans is om te groeien ipv een onmogelijkheid die tot piekeren oproept.

Bij bovenstaande legde de persoon met wie ik dit besprak ‘een nieuwe methodiek’ bloot. Namelijk dat ik door deze twee acties te koppelen zowel R&H als aanklager, klein kind, volwassene een weg vond die kansen biedt om de tijd van reactie naar herstel zo klein mogelijk te maken met behulp van die modi’s. Winst dus. En mooi om daar nu even van een afstand over te schrijven.

Maar ook leerde ik in dat gesprek iets anders iets heel wezenlijks, namelijk mensen zijn niet alleen helemaal goed, of helemaal slecht. Ik heb die neiging tot zwart/wit denken. Ik heb dat eerder geanalyseerd. Maar toch zit het diep in mijn wezen verankerd, blijkt. Wat ik doe is mensen op een voetstuk zetten of helemaal afbranden. Ik leer al vaker de andere kant te zien van mensen, dus door te analyseren doe ik het al anders maar er is meer te doen. Mensen zien als grijs, dan hoef ik ze aan de ene kant niet af te branden, en aan de andere kant niet de hemel in te prijzen. Want dat is reëel, mensen zijn net zo min als ik perfect of helemaal slecht. Ja door mijn gekleurde ogen lijken ze dat misschien. Maar dat is dan vanuit mijn eigen angstige, wantrouwige verleden. Mensen verdienen kansen, zoals ik zelf kansen krijg van mijn liefhebbende God. Dat zit nog wel het dichtst bij de meest waarachtige reden van vergeving, namelijk dat ik de ander vergeef. En niet een maal maar 7 maal 70. Blijvend, herhaaldelijk in eeuwigheid. Zo doet God dat, zo leefde Jezus dat voor. Oordeel niet. Want er zit zoveel oordeel in mijn zwart/wit denken. Zoveel wat nadelig werkt in mijn beeld van en over mensen. Het wordt tijd voor een realistischer beeld. Een beeld dat recht doet aan liefde, dat recht doet aan mezelf, en recht doet aan de ander. Daar is God, daar is mijn naaste, daar is leven en niet langer overleven.

Ik denk dat de oorzaak voor dit besef vooral zit in het gezien worden als gevolg van de gesprekken die ik de voorbije weken heb. Als ook het inzicht dat ieder anders en uniek is. Dat beleef ik dagelijks in mijn werk met cliënten maar ook in de reacties daarnaast van en door anderen. Het lijkt wel of dat zich momenteel uitvergroot voor mijn geestesoog afspeelt. Ik ben een geluksvogel. God zegent mij overvloedig. En ik mag groeien.
Dubio? Ja. Lerende? Zeker. Op weg naar.., ja waar naar toe? Meer zegen. Amen.