Met Jezus ogen kijken

Eindelijk wat inspiratie voor een blog. De voorbije periode deelde ik wat gedichten hier op FF, prima. Maar, er is een maar, ik heb ook graag wat te zeggen. Het is beiden leuk om te doen, maar een blog schrijven hoef ik niet leuker te vinden, het heeft ieder zijn eigen charme. Maar als ik zoals nu deze vrijdagavond ineens de schrijversschoenen aantrek is dat na even zonder heel prettig.

Ik wil jou opnieuw iets vertellen over mijn levensreis in de hoop dat je er je voordeel mee kan doen. Dat is nog zoiets, erg moeilijk te peilen wat iets met de ander doet, dat geldt ook voor wat ik vanavond wil delen, het gaat over met Jezus ogen kijken.

De afgelopen week werd ik lastig gevallen door een zeurderige pijn rond mijn hart, die kwam en ging zonder duidelijke aanwijzingen. Ik ging naar de dokter en ik omschreef het als stress. De uitslag van het onderzoek dat hij deed, bracht niets alarmerends aan het licht. Toch werd ik stilgezet. De voorbije jaren was me dit op deze manier niet overkomen en ik ben (nog steeds) zoals vaker afgelopen week zoekende naar een antwoord achter het waarom van deze stress.

Wat ik de voorbije week deed. Eerst bekeek ik goed wat er misschien aan mijn leefstijl te doen was, eten, bewegen, rusten, slapen. Dat zat wel goed maar het zette me aan daar goed het oog in te houden. Juist die factoren geven mijn lichaam wat het nodig heeft. Verder ook wat tv kijken en niet perse altijd willen presteren. Dus even afstand van alles wat ik normaal doe, als geestelijk willen groeien en steunende activiteiten ontplooien.

Daarna ben ik de mensen die ik daartoe capabel achtte om me heen gaan verzamelen die me konden steunen en adviseren. Dat heeft de afgelopen dagen plaats gehad. Vandaag nog. Daardoor heb ik mijn leven zowel privé als op werk onder de loep kunnen nemen. En heb ik ook vooral mijn hart kunnen luchten. Ik denk dat dat een benaming is voor een uitdrukking die heel goed weergeeft wat het doet: mijn hart luchten. Dat zorgt ervoor dat de spanning eraf gaat. En geloof het of niet, vanavond voel ik me ineens weer even goed. Vandaar ook deze blog, die heel vaak het proces van inzicht in mezelf juist dan een duwtje in de goede richting kan geven.

Winst dus, dat is de conclusie die ik na deze week trek. Maar nu ben je halverwege je blog, waar slaat de titel dan op. Ja, je hebt gelijk, daar wil ik het nu over hebben. Ik merk dat een deel van de stress gelieerd is aan kritiek die ik kreeg. Dat blijkt een lastige geweest te zijn, en dan niet alleen de kritiek op zich maar meer het evenwicht wat ik erin miste. Dat zit zo. Vrienden waren kritisch tegenover mij over wat ik had gedeeld, die kritiek was opbouwend en terecht maar deed toch pijn omdat ik de andere kant van kritiek namelijk empathie miste. Het leek daardoor in mijn ogen alleen maar te gaan over wat anders kon, zonder aanziens des persoons. En dan bedoel ik het inleven in mij van de betekenis die de droom die ik heb, heeft. Dat miste ik.

Het bracht me als zo vaak bij een boek dat ‘de zegen van kritiek’ heet. En na een uitgebreide beschrijving van de missers die de schrijver op velerlei gebied meemaakte waar het oordeel over de ander betreft, leerde hij met de ogen van Jezus kijken. Dat doe je door een stap terug te doen en dan een beeld van de kritische ander te vormen. Zie al haar mogelijk moeizaam verlopen leven in gedachten voor je.
Er staat: Zie haar zoals God haar ziet, en straal liefde - Gods liefde en jouw liefde - naar haar uit. Dan verandert je vijand plotseling in een vriend. In plaats van terug te slaan, moet jij je een weg banen dwars door haar façade van kritiek heen, en je gaan verdiepen in de leegte van haar bestaan, om licht en troost te brengen. De Bijbel zegt dat we door God voorbestemd zijn om gelijk te worden aan het beeld van Christus. Dat is Gods bedoeling met ons leven. Het is niet iets waarvoor we moeten vechten om het te bereiken.’

Dat mag ik leren, dat is wat ik denk dat God mij wil leren; kijken met de ogen van Christus. Vol van Zijn liefde kunnen zijn. Het sluit naadloos aan bij waar ik met God in wil wandelen namelijk niet langer in machteloosheid en overgeleverd aan allerlei oog om oog en tand om tand wensen, of het oordeel over de situatie bij de ander leggen. Maar verantwoordelijkheid nemen voor je denken, voor datgene dat er vanuit mijn hart voortkomt; liefde van God. Daar wil ik vanuit leven en hier in deze blog maak ik daar vanavond al schrijvende de eerste stap in. Amen.

(Boek ‘de zegen van kritiek’ , schrijver: Jamie Buckingham)