Gezien worden

Zomaar de tweede dag achter elkaar inspiratie om te schrijven. Ik moet echt bekennen; ik heb het gemist. Vandaag wil ik met jullie iets delen dat een onderdeel is van mijn weg, met God wil ik er achteraan schrijven. Want dat is belangrijk, ik zal het uitleggen.

In mijn voortgaande proces van heling van mijn hart en verleden ontdekte ik dat er overtuigingen aan ten grondslag lagen die in het verleden gevormd waren. Een voorbeeld van zo’n overtuiging in mijn leven was: ‘Er is geen plek voor jou op deze wereld’. Dit zorgde er lange tijd voor dat ik gedrag ging vertonen dat bij deze valse overtuiging hoorde, bij mij uitte zich dat in speciaal willen zijn een overtuiging die ik met hulp van God blootlegde, en daaropvolgend weerlegde.

Misschien is dit niet een heel goed voorbeeld van gezien worden, maar ik zal proberen uit te leggen wat dat met me deed. Lange tijd in mijn leven probeerde ik iemand te zijn, dit omdat mijn identiteit broos was. Ik had geen bedding in Christus en had geen besef van wie ik was. De afgelopen jaren, eigenlijk sinds ik mijn wereld na de tweede psychose in 2017 verbreedde, heeft mijn wereld aan betekenis gewonnen. En dat niet alleen er zijn heel veel mensen op mijn levenspad gekomen die van betekenis zijn geweest. Mensen die de ene keer meer dan de andere van betekenis voor mij waren.

Sinds mijn relatie met mijn huidige vriendin, nu ruim 6 jaar, krijg ik steeds vaker het gevoel gezien te worden. Dat is in mijn werk, mijn relatie, maar ook door de mooie contacten die er zijn. Op dit moment heb ik contact met een ex-collega, die dat vermogen van de ander zien, heel mooi naar voren brengt. En ik in de gelukkige omstandigheid ben degene te zijn die gezien wordt.

Ik herken het in mijn werk dat ik dikwijls het vermogen heb om cliënten er met alles wat ze zijn en meebrengen er te laten zijn. Daar is het het duidelijkst, maar ook in mijn privé is het zien van anderen er. Echter nu ik zelf zo gezien wordt, bracht me dat vanmorgen ook wat in verwarring. Ja satan ligt op de loer, om mooie dingen kapot te maken. Want ik dacht, mag dat wel? Mag je iemand anders dan je vriendin je helemaal zien. Nu ik het opschrijf, word me de valstrik helemaal duidelijk. Een overduidelijk: JA, is het antwoord. Het zou het streven van iedere relatie mogen zijn, dat je elkaar ziet in alles wat die ander is. Gelijk denk ik aan presentie, het oordeelloos luisteren.

Wat bracht me dan in verwarring? Wat ik steeds duidelijker zie, is dat ik in iedere ontmoeting met die ander niet alleen mezelf meebreng, maar ook die ander zichzelf laat zien. Dat was de voorbije weken lastig om mee om te gaan. Ik was ineens heel bewust van de verschillen van mensen. Mijn verwachtingen kregen een knauw, tegelijk is het hebben van relaties steeds een afstemmen van waar je zit, wat je behoeften zijn, en hoe je erbij zit. En bij de een gaat dat makkelijker dan de ander. De een doet een groter beroep op je, of is juist heel erg met jou begaan. Volgens mij, en dat maakt menselijk verkeer zo interessant, zijn er zoveel mensen als schakeringen in contact. Dat maakt het leven ook zo ongelooflijk rijk, interessant en uitdagend. En dus soms ook vertragend in het proces wat ik doormaak. Maar voor God is tijd niet de maatstaf. Met Prediker gezegd: ‘Voor alles is een tijd…’. Dus ook voor mij.

De conclusie die ik trek, en waarin ik de afgelopen jaren in groeide is deze: ‘God heeft mensen gegeven aan elkaar, ieder met zijn eigen gave, om elkaar op te bouwen en lief te hebben, in zowel een partnerrelatie als onze naaste broeders en zusters.’ Dat is de kern van mijn betoog en uitkomst van waar ik kort mee worstelde vanochtend. Dus als je gezien dreigt te worden, open je armen, geniet ervan en geef door. Geef op jouw beurt het geschenk van de ander zien door. Dat betekent niet dat dat altijd even makkelijk af zal gaan, maar je zal weten wanneer die klik er is, en die ander mag zien. Dan maak je waar wat God in Zijn Woord zegt: ‘Heb je naaste lief als je zelf’.

Amen.