Gods verlangen, of ons verlangen?

Verlangen naar Gods wegen – weet je dat wel zeker? En hoe dan?

Het verlangen om Gods wegen te gaan, om Zijn liefde te volgen, klinkt prachtig. Maar wat betekent dat eigenlijk in de praktijk? Hoe ziet zo’n weg eruit? En ben je er wel klaar voor als je beseft dat die weg soms pijnlijk en uitdagend kan zijn? Een ontmoeting met een ernstig zieke vrouw bracht mij recentelijk tot diepe reflectie over deze vragen. Haar verhaal liet me zien wat het werkelijk kan betekenen om Gods wegen te bewandelen – en het zette me flink aan het denken.

**De weg van Gods liefde: mooi, maar vaag**

Psalm 25 verwoordt een diep verlangen: *“Ene, maak mij bekend met uw wegen, uw paden, wil mij die leren! Voer mij voort in trouw aan u en leer mij.”* Het is een gebed om leiding, om inzicht in Gods wil. Maar hoe vertaal je dat naar het dagelijks leven? In eerste instantie denk ik aan braaf burgerschap: eerlijk zijn, goed doen, liefdevol leven. Maar is dat alles? Het voelt alsof er meer moet zijn, alsof ik door morele lagen heen moet ploegen om tot de kern te komen.

**Een ontmoeting die alles verduidelijkt**

Tijdens een bezoek aan een ernstig zieke vrouw kreeg ik een glimp van wat het zou kunnen betekenen om Gods wegen te gaan. Ze vertelde me over een pijnlijke ruzie met haar stiefdochter, een jonge vrouw met een beschadigde ziel door een traumatische jeugd. In een appbericht had de stiefdochter haar de ergste dingen verweten en verklaard dat ze niets meer met haar te maken wilde hebben. De vrouw barstte in tranen uit, overweldigd door verdriet en onmacht. Haar man wilde direct alle banden verbreken – hij had er schoon genoeg van. Maar zij weigerde.

In plaats daarvan koos ze voor verzoening. Ze vroeg een andere stiefdochter om te bemiddelen, bood nederig haar excuses aan en smeekte om herstel van de relatie. Het lukte. De breuk werd voorkomen. Terwijl ik naar haar verhaal luisterde, raakte ik in verwarring – en dat is vaak een teken dat er iets belangrijks gebeurt.

**Twee gedachten, één inzicht**

Mijn eerste gedachte was: *“Maar hiermee doe je jezelf toch te kort? Het is niet eerlijk hoe je wordt behandeld, zeker niet in jouw toestand.”* Mijn tweede gedachte was: *“Wow, wat een kracht heeft deze vrouw om zo boven zichzelf uit te stijgen.”* Ze zette haar ego opzij en koos bewust voor de weg van verzoening. *“De weg van Gods liefde,”* zei ze letterlijk. Is dit wat bedoeld wordt met Gods wegen gaan? Jezelf vernederen ten bate van de ander en een hoger doel? Het zette me aan het denken.

**De weg van verzoening en overgave**

De vrouw gaf aan dat ze ermee had kunnen leven als de relatie, ondanks haar inspanningen, stuk was gegaan. Voor haar was het vooral belangrijk dat ze van zichzelf kon zeggen dat ze alles had gedaan om de situatie ten goede te keren. Zo diende zij de liefde. Haar verhaal liet me zien dat Gods wegen gaan niet altijd gemakkelijk is. Het vraagt moed, nederigheid en een bereidheid om je eigen pijn en onrecht even opzij te zetten voor iets groters.

**Advent: een tijd om waakzaam te zijn**

In de adventstijd worden we uitgenodigd om Gods ontferming en Zijn wegen te zoeken. Het is een tijd om waakzaam te zijn, om ons hart te openen voor wat het leven van alledag ons aanreikt. Soms is dat een ontmoeting met iemand die ons uitdaagt om verder te kijken dan ons eigen gelijk, onze eigen pijn. Soms is het een moment waarop we worden geroepen om boven onszelf uit te stijgen, net zoals die zieke vrouw deed.

**Geen eenvoudig pad, maar Hij is erbij**

Gods wegen gaan is geen eenvoudig pad. Het kan pijnlijk zijn, het kan ons uit onze comfortzone trekken. Maar gelukkig zijn we niet alleen. Hij is erbij, Hij die is: Immanuel, God met ons. En soms, zoals in het verhaal van deze vrouw, mogen we een glimp opvangen van wat het betekent om Zijn liefde te volgen – tot het uiterste.

Dus, verlangen naar Gods wegen – weet je dat wel zeker? Het is een mooi verlangen, maar het vraagt moed, overgave en een open hart. Ben je er klaar voor?