Wie ben ik?

Een vraag als in de titel van deze blog zou door veel mensen beantwoord worden met naam, leeftijd, relatie, kinderen, werk en woonplaats. Maar is dat echt wie mensen zijn? Is je identiteit, dat wat je bent, niet veel meer dan dat. Niet alleen dat wat je waarde heeft gegeven in het leven en dat uit alle macht in stand houden, maar dat wat eeuwigheidswaarde heeft. De uitdrukking alleen al, roept allerlei vragen op.

Mijn verhaal, zoals ik hier vaker gedeeld heb, kreeg juist naar het zoeken in wie ik was de motivatie om op zoek te gaan. Ik heb een hele omweg gemaakt die me langs verschillende psychoses tot bij God bracht. En het moest nog meer dan 11 jaar duren voordat ik kennis maakte met ‘in Christus’ mijn identiteit terug te vinden. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot.

Ik zit hier met twee boeken naast me aan tafel, één van de manieren waarop ik kennis opdoe. In een van die boeken staat beschreven, ik citeer: ‘.. hoe mijn identiteit in Christus, ik keer op keer moet horen door het geschreven Woord van God te kennen, als een levend transformerend woord, totdat het van je hoofd naar je hart zakt en je gaat denken, praten, handelen en wandelen als zoon of dochter van God.’

Deze en andere boeken geven mij de bevestiging van anderen die soortgelijke wegen zijn gegaan, en de boeken die mensen over die zoektocht deelden zijn tot nu toe een stevige leidraad geweest in mijn zoektocht naar Jezus Christus, de Heilige Geest en God.

Vannacht had ik een droom. Kort samengevat was het een droom waar ik in mij in mijn middelbare schooltijd bevond. In die tijd was alles wat telde; een rooster, een agenda en boeken. Dat was het belangrijkste. Ik ben me er nooit bewust van geweest wat dat betekend heeft in mijn leven, maar die drie onderdelen of juist het angstvallig zoeken naar die dingen, daar droom ik vaker over. Nu echter was er de totale afwezigheid van een rooster en boeken. Ik zocht in de droom naar iemand die mij kon helpen. Iemand die mij kon vertellen waar ik moest zijn.

En daar lag de verklaring. Op mijn reis door mijn leven, ben ik op zoek gegaan. Ik heb op allerlei mogelijke mogelijke manieren gezocht naar wie ik ben. Ik kreeg antwoorden, vaak in boeken. In de droom waren die afwezig. Toch zocht ik iemand die mij die houvast kon geven. En die was er niet. Het is volgens mij een perfect plaatje van wat God mij over mijn huidige situatie wil laten zien. Niet langer hoef ik steeds opnieuw op zoek, hongerend naar antwoorden maar mag ik vertrouwen op wat ik al heb bereikt. Niet dat ik niet meer opensta voor nieuwe inzichten, maar ik mag me realiseren dat mijn identiteit in Christus vast staat en finetuning vraagt. Dat kan ik doen door de Bijbel te lezen. Maar echt een hele nieuwe waarheid zal ik waarschijnlijk niet vinden.

Het verhaal dat ik vanochtend bij de dagopening met collega’s deelde ging over ‘identiteit’, hoe die vorm kreeg in mijn leven. Van verlegen jongetje tot iemand die ten overstaan van 30 mensen, zijn verhaal deelt en vertrouwt op dat unieke verhaal waarin God hem uit de duisternis haalde. Die getuigenis deelde ik. Hoe ik aanvankelijk niets kon met die uitspraak ‘in Christus zijn’. En er nu anderen over vertel.

Mijn verhaal heeft in die zin een happy end. Bestemming bereikt. Maar ik geloof dat er hier vanuit meer is. Ik schreef er eerder over. Wandelen in mijn bestemming daar waar God mij geroepen heeft, gun ik iedereen. Misschien is dat ook wat ik hiermee beoog; flarden van mijn weg tonen als voorbeeld van hoe God mijn leven gebruikt heeft. Als voorbeeld voor anderen om geïnspireerd te raken. Zelf stappen te nemen, hun weg met Christus, de Heilige Geest en God te gaan. Daarin nieuwe dingen te ontdekken die dan weer hun weg karakteriseren. Want God heeft ieder uniek gemaakt. Ook jouw verhaal mag er zijn. Het mag verteld worden. Je doet ertoe. Hij ziet jou en heeft ook met jou een uniek, prachtig verhaal.

Mijn vraag aan jou is dan ook: ‘Wie ben jij?’

Amen.