Snoei voor mijn groei

Vader leid mij.
Dank U voor deze dag.
Dank U dat U de grote Gids bent in mijn leven.
Dank U dat U mij nabij bent.
Dank U dat ik U danken kan.
Dan word ik ineens weer klein en bewust van wie U bent.
Ik noem het in mijn gesprekken met mensen.
Maar o, o, wat doe ik veel graag zelf.
Ik dacht er vandaag nog aan, toen ik de Heilige Geest om raad vroeg.
Veel te weinig.
Dat is wat ik dan denk.
Toch is het een denken in tekort.
Ik wil meer van U in mijn leven.
Dank U Vader dat U mijn willen en doen daarmee vult.
Namelijk, direct op het moment dat ik dit schrijf.
Het is bijna filosofisch.
Maar meer doordrenkt met geloof in U, past me beter.
Ik verlang ernaar voldoende te voelen en te zijn.
Niet zoals ik naar iemand anders predikte in het gevoel van ‘niet hier zijn’.
Altijd ergens anders willen zijn.
Als een terugkerend negatief refrein dat als een molensteen het nu tegen houdt.
Heer U weet hoe ik geniet op een moment als nu waarin ik samenval met mijn gedachten en lofprijzing.
U bent Koning van mijn leven, in mijn leven.
Niemand anders heeft die plaats.
Ik zal dienen.
Mezelf ontdekken met Uw liefde en geloof als een mosterdzaadje.
Snoei mij waar wildgroei is.
Zodat er nieuwe grote takken groeien.
Snoei voor mijn groei.
Dank U Vader.
Goede God.

In Jezus naam.
Amen.