Teruggeworpen op mijzelf

Het is mijn vrije dag. Ik sprak verschillende mensen en kreeg een flinke hoofdpijn. Heel erg mijn best gedaan in de gesprekken die ik had. Ze zijn anders dan de hulpverleningsgesprekken die ik heb. Ik nam rust, at wat teveel, en hield nav een boek dat ik las net stille tijd. En daar was het ineens, het probleem waar ik in één van die gesprekken vandaag tegenaan liep. En misschien wel in meer gesprekken, het oordeel over de ander. Het verschillend zijn van mij. Hoe kan ik daar een nieuwe weg in vinden?

Ik merk dat ik vandaag verschillend omging met het verschillend zijn van mensen van mij. Bij de één luisterde ik en zette ik uiteen wat ik zelf vind. Bij de ander was ik hard aan het werk het gesprek draaiende te houden. Maar was ik ook bezig mijn visie over verschillende zaken op te dringen aan de ander. Tenslotte was ik kortaf naar iemand die een negatieve kijk op het leven heeft. Wat zit me in de weg? En waarom kosten deze gesprekken mij zoveel energie?

Ik las het boek waar in een hoofdstuk ‘stille tijd’ naar voren werd gebracht. Ik bad en God wilde me van alles uitleggen. Maar waar ik over moest schrijven was oordeel. Ik googelde op ‘oordelen’. En vond de volgende Bijbelteksten:
‘Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt.’
Mattheüs 7:1
‘Wie alles eet mag niet neerzien op iemand die dat niet doet, en wie niet alles eet mag geen oordeel vellen over iemand die dat wel doet, want God heeft hem aanvaard.’
Romeinen 14:3
‘Er is maar één wetgever en rechter: Hij die bij machte is te redden of in het verderf te storten. Maar wie bent u om uw naaste te veroordelen?’
Jacobus 4:12

Stuk voor stuk een oproep te kijken hoe God kijkt. Bij de eerste niet oordelen anders zal er over mij geoordeeld worden. De tweede het besef dat God de ander aanvaardt en ik dus hetzelfde dien te doen. Bij de derde tekst mijn plaats, want wie ben ik om op de stoel van God te gaan zitten.

Bij een cliëntgesprek waar het mijn rol is de ander nabij te zijn. Daar waar er hulp gevraagd wordt voor een probleem. In mijn vrije tijd is die rolverdeling er niet. Ik kan de mensen die ik spreek niet als cliënten behandelen. Toch merk ik dat ik aan het werk ben. Ik probeer mensen in een mal te persen. En dat persen is mijn harde werken. Dat is niet altijd zo, en bij ieder weer anders, maar vandaag leidde het niet voor niets tot hoofdpijn. Waar ik in mijn cliënt contacten energie krijg van de gesprekken. Dat is raar. Ik doe dus iets heel anders. Eigenlijk heel goed om dit onder de loep te nemen.

Wat me opvalt is de verschillende visies die ik met de mensen heb die ik vandaag ontmoette. Bij de een luisterend, bij de ander opdringend en de laatste negerend. Het zijn alledrie manieren om te ontkennen wat er is, aandacht hebben voor de ander die afwijkt van mij. Waar in cliëntcontact ik volledig serieus genomen word in mijn rol als hulpverlener, merk ik dat vandaag ik eigenlijk helemaal niet gezien word. De ander wil gezien worden door mij, maar waar ik verwacht door de ander teruggezien te worden, ben ik heel hard bezig om mijzelf neer te zetten. Bij het ontbreken van wederkerigheid ga ik werken om controle te krijgen over de reacties van de ander.

Hoe lekker zou het zijn als ik leer loslaten. Als ik niet zo mijn best deed? Als ik meer observeer. Als ik zonder oordeel naar de ander leer kijken. Vooral dát. Ik heb door dat oordeel over de ander niet de ontspanning of naastenliefde om me te verplaatsen in wie die ander is en wat hem, haar drijft. De compassie om met mededogen en barmhartigheid liefdevol de ander nabij te zijn. Ik denk dat dat mijn gebed mag zijn. Heer ontwikkel in mij een hart vol mededogen. Maar misschien hoef ik dat niet te vragen, misschien is dat mijn verantwoordelijkheid. Wil God mij trainen in barmhartigheid door deze ontmoetingen, is dat zijn deel. Geef me kracht Heer, om te veranderen wat ik kan veranderen. Dat zou meer op zijn plaats zijn. Ontwikkel in mij een liefdevol hart. Amen.