Identiteit vastgezet in je hart

Wie ik ben, mijn drijfveren, mijn emoties zijn voor mij een ontdekkingstocht die mij steeds dieper onderzoek laat doen. Steeds opnieuw is er wel iets in mijn leven of iets dat ik lees waar mijn oog op valt. Waarvan ik dan denk, daar wil ik iets mee. Vandaag ligt dat binnen de relaties die ik heb met mensen, en iets anders dat ik las wat op mij betrekking heeft.

Om met het eerste te beginnen. Ik merk dat de irritaties die ik ervaar in sommige situaties te maken hebben met mijn kijk op de ander. Ik zal specifieker zijn. Mensen die geen vragen stellen aan mij als ik met ze in gesprek ben over een onderwerp, over hoe ík iets zie of beleef, vind ik irritant. Ze komen op mij over als egoïstisch en zelfgericht. Is dit waar?

In mijn werk als hulpverlener merk ik dagelijks het belang van de ander bevragen. Dat is als het ware de basis van wat ik doe; praten en vragen. Op die manier kan de ander verwoorden wie hij/ zij is. Echter in het dagelijks leven, gaat het om ‘echte’ mensen zonder een hulpvraag. De functie van het gesprek is een andere; hoe verbind ik mij met jou. En terwijl ik dit opschrijf wordt het mij duidelijk. Ik denk dat ik de functie van mijn gesprekken moet leren doorzien, is het een hulpverleningsgesprek of niet. Dat is op zich makkelijk.

Ik denk aan een voorbeeld van een gesprek waarin iemand alleen aan het zenden is. Voor mij een uitdaging. Waar ik van hou, zijn gesprekken waarin vragen gesteld worden. Ideaal is als er niet alleen maar op inhoudsniveau (wat?) gecommuniceerd wordt, maar ook op betrekkingsniveau (hoe?). En toch mag de uitdaging dit zijn; hoe kan ik geduldig luisteren als iemand alleen zendt. Kan ik de functie van het gesprek doorzien. Verbinding is het key-word hier. Als ik niet langer geïrriteerd ben en de ander wegzet als egoïstisch maar als iemand die verbinding zoekt. Wat ook helpt, is doorzien dat die ander niet leerde hoe zich wederkerig te verbinden. Dat het overlevingsmechanisme waarschijnlijk terug te voeren is op niet gehoord zijn en dus zenden. Waar een ander tegenovergesteld coping-mechanisme ook terugtrekken kan zijn.

Naast deze bewustwording is er iets dat ik gisteren las in haar boek, ‘Blauwdruk’ van Dite Coumou. Het gaat over dat God je in een seizoen kan brengen waarin je geen bevestiging krijgt van mensen, zodat je eerst leert te geloven en omarmen wat God over je zegt.

Dat was recht in het het hart. Ik merk een groeiende onvrede over het uitblijven van bevestiging voor wat ik doe. En eigenlijk is dat onterecht, want die is er wel degelijk maar minder en op andere plekken dan ik graag zou willen. Het laat me twee vragen stellen: ‘Gaat groei vóór continuïteit?’, en ‘Wat zegt het uitblijven van bevestiging over mijn identiteit in Christus?’.

Dite schrijft: ‘Dat lijkt misschien gemeen, maar het is juist kostbaar. Het zorgt ervoor dat je wortels dieper groeien en je identiteit vastgezet wordt in je hart. Vervolgens ben je niet meer afhankelijk van bevestiging en bemoediging van mensen, want je hebt vanbinnen die nieuwe jas aangetrokken. Die zorgt ervoor dat je anders denkt, praat, handelt en wandelt en in staat bent om compleet nieuwe dingen te doen.’

Het is tegelijk wonderlijk en mooi om te lezen. Wonderlijk dat ik hier nú net tegenaan loop en mooi dat er een antwoord is op de afhankelijkheid van bevestiging en bemoediging van mensen. Het gaat om een bewust kijken naar mijn gedrag. Bewust kijken en doorgronden van mijn emoties. En voor alles weten wie ik ben in Christus. Waardoor mijn wortels dieper groeien, en ik niet de ander meer nodig heb om in mijn identiteit te voorzien dan Christus. Daar waar ik mag zijn zoals ik bedoeld ben, zuiver, gerechtvaardigd en gereinigd, geheiligd, geroepen, gezalfd en rein, kostbaar kind (zoon of dochter) van God die vergeving heeft ontvangen. Iedere gelovige is een kind van God, getuige van Christus, het zout der aarde, het licht van de wereld, een tempel van de Heilige Geest, deel van een heilige natie en een koninklijk geslacht. Dat is wie ik ben. Amen.

(Boek ‘Blauwdruk’ (blz.93), van Dite Coumou)