Vurig verlangen

De regen tikt op het ingeklapte zonnescherm. Donderdagmiddag tijd aan mezelf, ruimte en inspiratie voor een blog. Ik wil het hier hebben over iets dat ik gisterenavond ineens doorzag namelijk dat de Heilige Geest door mij heen werkt, en het vuur dat ik daarbij voel. Hoe kwam ik tot dat inzicht?

In mijn werk als ervaringsdeskundige voor de Hoop is mijn motivatie onveranderd hoog. Toen ik daar laatst naar gevraagd werd, gaf ik mijn werkplezier een 9. Dat is erg hoog realiseer ik mij. De reden daarvoor is gelegen in de contacten die ik heb met cliënten, maar ook met collega’s is het fijn samenwerken. Vaak heb ik na een dag werken, ‘s avonds juist energie. En minstens zo vaak is er de voldoening na een dag werk.

Dat het werk prettig is, is al eigenlijk vanaf het begin zo. Maar hoe kwam ik dan ineens erbij dat het het vuur van de Heilige Geest is dat ik voel? Dat kwam zo. Afgelopen dinsdag was er een masterclass verslaving, georganiseerd door drie collega’s van mij. Ik had desgevraagd input gegeven over waar ik tegenaanloop bij mensen met een verslaving; de motivatie van de verslaafde. De bijeenkomst bestond uit twee delen, en de tweede spreker daar wil ik het over hebben.

Deze man vertelde over hoe hij keek naar motivatie onder cliënten. En hoe wij als hulpverleners ons daartoe kunnen verhouden. Hij had een powerpoint gemaakt en daarop stond het volgende: ‘Ik geloof niet in onverschilligheid, wel zie ik veel geknakt verlangen.’ Kijk bij dat soort uitspraken raak ik geboeid. Hij had het over barmhartig en geduldig zijn. Over moeiten in de ander en… bij jezelf. Dat je een instrument bent. Vervolgens besprak hij een onderwerp waar ik kort geleden tegen aanliep; onmacht. En de verschillende facetten van het verleggen van de focus en hoe onmacht vaak bestreden wordt met macht en kracht. Terwijl het er juist om gaat het met je onmacht uit te houden.

Kortom een boeiend relaas van deze man. Maar meer nog onder de indruk was ik van zijn vuur. Hij sprak met vuur en passie over dit onderwerp. En dat raakte iets in mij. Gisterenavond zag ik ineens wat dat was. Dat vuur en die passie heb ik ook. Namelijk in mijn gesprekken met de meeste van mijn cliënten. Dan komt er een vuur in mij naar boven dat ik herkende in deze man. Ineens kon ik het plaatsen. Het is de Heilige Geest die het dan simpelweg van mij overneemt. Dat geloof ik als ik zie hoe dat de rest van de dag op mij uitwerkt.

Zo was ik gisterenavond thuis nog vervuld met die Geest nadat ik gisteren op de dag twee gesprekken had waarin ik vooral zelf op de praatstoel zat tijdens een gesprek met twee cliënten. Niet dat ik dat nodig had, maar omdat de Geest mij daarin leidt. En dat God mij op die manier wil gebruiken. Ik had het nog niet eerder zo duidelijk gezien. En dat maakte dat ik me iets anders afvraag waar ik tegen aan loop? Kan ik dat vuur en die passie niet alleen in mijn cliënt-gesprekken delen maar ook voor grotere groepen? Bijv zoals deze man deed tijdens de masterclass. Dat verlangen komt ineens boven drijven.

Twee weken terug verzorgde ik de dagopening van het Team. Ik was niet zo erg voorbereid omdat ik het vertrouwen had dat het onderwerp dicht bij mij lag, en me dus makkelijk af zou gaan. En dat deed het. Het is een voorbeeld van wat ik graag wil doen; spreken. Dit verlangen valt samen met waar ik mee bezig ben; nieuwe vormen zoeken om mensen te vertellen van mijn leven met God. Te getuigen van het werk dat hij dag in dag uit met mij doet. Daar wil ik over vertellen. Vanuit mijn rol als ervaringsdeskundige mensen meenemen in wat geloof betekent in de weg van herstel. Daar plopt voor mij ineens een onderwerp voor een deskundigheidsbevordering op: ‘Mensen meenemen in wat geloof betekent in de weg van herstel.’ Wow. Mooi.