De macht van de onmacht ontkracht

De afgelopen weken word ik meermaals geconfronteerd met onmacht dat kwam voor het eerst naar boven in een gesprek met een cliënt dat ik voor de Hoop had in mijn rol als ervaringsdeskundige. Na dat gesprek vroeg een collega: ‘Gaat het wel goed met je?’ Ik voelde me betrapt, had dit lege gevoel toegeschreven aan te weinig eten maar het bleek om onmacht te gaan. Het verbaasde mij dat het mij vooral fysiek zo raakte.

Ik liet het voor wat het was, maar die onmacht kom ik de laatste tijd vaker tegen. En ik begin ook de onmacht van anderen te zien. Zo gaat dat meestal. Het is net als wanneer je een nieuwe auto hebt, ineens rijden er heel veel mensen in net zo’n auto. Gewoon omdat je antennes meer die richting op staan.

Wat is het eigenlijk ‘onmacht’? Als ik het woord google, staat er: ‘Onmacht, machteloosheid en hulpeloosheid zijn gevoelens die ontstaan wanneer je als het ware niet meer opgewassen bent tegen de situatie die zich voordoet. Het ligt niet binnen jouw macht of invloed om de situatie te veranderen, hoe graag je ook zou willen.’ Synoniemen van onmacht zijn: Bewusteloosheid, bezwijming, flauwte, impotentie, krachteloosheid, lichaamszwakte.

Deze beschrijvingen roepen bij mij van alles op. Als ik de beschrijving van Google neem: gevoelens die ontstaan als je niet meer opgewassen bent tegen de situatie die zich voordoet. Dat is precies wat er gebeurde en in de synoniem lees ik terug wat ik voelde een ‘flauwte’. Precies de gevoelens die mij overkwamen.

Vanochtend vóór ik deze blog schreef, was ik in tranen. Omdat ik, zoals ik vaker doe, terug ga naar vroeger hoe ik als kind was. Ik zie een verlegen jongetje, met blozende wangen. En het is dit beeld dat die onmacht etaleert. Want dat jongetje durfde zich niet uit te spreken, durfde niet. Was vaak angstig, zo erg zelfs dat het hem de adem benam (waar ik een directe relatie leg met de bronchitis die lang aan mij kleefde). Dat jongetje was in de kern ontkend in wie hij was, voelde de onmacht, was vaak ziek, zwak en misselijk. Als kind was ik door de bronchitis vaak ziek thuis.

Maar er staat in de synoniemen ook ‘bewusteloosheid’, en ik neem niet de letterlijke betekenis maar de figuurlijke, namelijk je niet bewust zijn van de situatie. Dat is wat zich tot vandaag in mijn lijf opgeslagen had, bewusteloosheid omtrent onmacht. En dan kan het door de tranen en bij Jezus te brengen geheeld worden. Waarna ik woorden geef om de bewusteloosheid van de onmacht, de macht die het over mij had, te ontkrachten. Dat is wat er vanochtend gebeurde.

Het geeft me spontaan een overwinningsgevoel. Afgelopen week vroeg iemand mij: maar hoe doe jij dat dan, herstellen? Ik maakte een opsomming van mijn weg van herstel. Voorbij kwamen: God opnieuw toelaten, een lange woestijntijd, daten, twee relaties, leren over emoties, leren over relaties, lezen van christelijke boeken, schrijven over de inzichten die ik opdoe, de stilte regelmatig opzoeken, met Jezus mijn hart helen. Al deze facetten hebben 21 jaar geduurd, waarvan 10 jaar woestijntijd, en de laatste 11 jaar is er een ongekende geestelijk groei naar volwassenheid. En nog steeds is God mijn hart aan het helen. Komen er gevoelens van het miskende kind dat ik was voorbij. Maar het mooie is, ik kan er nu de juiste weg in bewandelen. En ondertussen deel ik mijn weg met anderen.

Zoals ik hierboven schreef was een van de facetten van mijn herstel schrijven, en deze week vroeg ik me af wat de motivatie van mijn schrijven is. Ik kwam tot het volgende rijtje:
1. God dienen, bouwen aan Zijn koninkrijk, Hem groot maken
2. De ander opbouwen, verder helpen in zijn/haar proces
3. Bevordert mijn eigen proces van geestelijke groei
4. Het is leuk voor mij, inspiratie te krijgen en te doen wat ik graag doe; schrijven
5. Erkenning en herkenning, als ook complimenten van anderen

Dat zorgt ervoor dat ik gemotiveerd blijf om te blijven schrijven. Ik had het even nodig om het gemis aan waardering en erkenning helder te krijgen. Om te zien welke waarde schrijven voor mij heeft. Ik ben blij dat erkenning en complimenten niet mijn enige drijfveer zijn, en ze voor mij ook op nummer vijf komen. Mijn eerste motivatie is om mensen bij God te brengen, dat is mijn amen. Schrijven maakt dat ik de onmacht ontkracht, naar Gods liefde in mij.