Afgestemd zijn

Vanochtend had ik een telefoongesprek met iemand. En zo maar ineens ergens midden in het gesprek kreeg ik een advies, terwijl ik mijn gevoelens en gedachten over de voorbije week aan het uitwisselen was. Het is inmiddels een paar uur verder en ik wil hier graag met je delen wat ik ervaar.

Degene die mij het advies gaf was niet iemand die ik raadpleegde, het was een vriend die mij belde om te vragen hoe het ging. Daar ben ik blij mee. Toch hield juist het advies in het gesprek mij bezig. Waarom? Ik voelde, helaas achteraf, wat het met me doet. Het geeft mij het gevoel van een vader die zijn kind ongevraagd advies geeft. Mijn reactie in het gesprek was: ‘Ik zorg voor mezelf’, maar het ging gepaard met een uitleg van mijn kant over hoe ik die zelfzorg vorm geef. En daarmee verantwoording afleg voor mijn handelen, wat de ouder-kind rol verder bevestigt.

Mooie reactie zal je misschien denken. Maar het wringt bij mij. Het wringt omdat ik vind dat ik mezelf in een positie manoeuvreerde van het kind dat afhankelijk is van zijn vader. En dat botst met de volwassen man die ik ben, die als ik advies nodig heb daar zelf om zal vragen. Wat had ik beter kunnen zeggen?

Ik had beter kunnen zeggen dat ik geen advies nodig heb, maar zoals dat vaak in gesprekken gaat, ik was verrast en voordat ik het wist zit ik in een ouder-kind rol. Heel vervelend, en dat vervelende gevoel merk ik. Wat doe ik daar dan mee?

Ik benaderde dit gevoel vanuit mijn volwassen Ouder. Ik zeg tegen mezelf: ‘Dit kan gebeuren, het is niet erg, je bent lerende, je mag hem vergeven, hij wilde je geen kwaad doen, hij is niet je vader, dit hoort bij het leven, overweeg of je er iets mee wilt.’ Ik geef toe, door er hierover over te schrijven, krijgt het perspectief en ontwart het zichzelf. Dat heb ik nodig om niet in het vervelende gevoel te blijven hangen. En ik denk dat ik de persoon deze blog stuur.

Het zet me ook stil bij mijn eigen rol als hulpverlener. Afgelopen week was ik meermaals bezig af te stemmen. Ik zei ongeveer het volgende tegen een cliënt: ‘Wij als hulpverleners hebben de neiging hulp bieden te vertalen als oplossingen aandragen voor de problemen van de cliënt. Maar ik denk dat de problemen waar veel cliënten mee komen, meer bedoeld zijn ‘als iemand nodig hebben die naar je luistert’. En dat dat dan genoeg is. Dat het misschien juist niet de bedoeling is om op te willen lossen. Alleen, en dan alleen, als ik het afgestemd heb met cliënt. Zodat op die manier vraag en aanbod overeenkomen. Ik betrap mezelf erop dat eigenlijk te weinig gedaan te hebben. Dus daar zal ik meer aandacht aan besteden. Want het is natuurlijk leuk als een cliënt mondig genoeg is om aan te geven wat hij/zij nodig heeft, maar dat is ook in mijn leven nog work-in-progress.

Zo kwam ik er laatst achter dat ik anders dan veel doe-mannen, vooral behoefte heb aan een goed gesprek. Dat is a-typisch voor de meeste mannen. Maar het is wel die ik ben. Niet dat ik niet van doen houd, maar als ik alleen maar iets kan doen, houdt het voor mij snel op, het gesprek is voor mij belangrijker. En dan ook een gesprek over wat ons bezig houdt, en waar ik in geraakt kan worden, van hart tot hart noem ik dat.

Nog even terug naar mijn rol als hulpverlener. Juist als cliënten in een proces van herstel zitten is het zo belangrijk om afgestemd te zijn, zodat op die manier ik voorleef dat er gelijkwaardigheid is. Ik niet zomaar ongevraagd oplossingen aandraag, waar een cliënt juist een luisterend oor nodig heeft. Zodat op die manier ook de ander de regie houdt. Dat kan alleen als ik transparant ben in dat wat ik doe.

En zo gaat het dus ook in mijn eigen leven wel eens mis. Ik mij niet bewust ben van wat er gebeurt. Het is allemaal niet het einde van de wereld, maar met deze blog wil ik laten zien dat afgestemd zijn op elkaar essentieel is om de communicatie tussen mensen en de behoeften over en weer duidelijk te maken. Daar vaart ieder wel bij.