Toen kwam hij tot zichzelf…

Bovenstaande titel is een gedeelte uit Lucas 15:17. Het gedeelte waar deze zin tussen staat zal ik hier citeren, vers 16-19:
‘Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem. Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.”

Prachtig hoe Jezus dit verhaal vertelt om te onderstrepen dat er vreugde heerst onder de engelen van God over één zondaar die tot inkeer komt. Toen de predikant het Bijbelstuk afgelopen weekend tijdens de kerkdienst besprak, was het dit gedeelte dat er tussenuit sprong voor mij. Wat raakt mij zo in dit Bijbelgedeelte?

Allereerst heb ik net als de verloren zoon, mij een gedeelte van mijn leven afgekeerd van God de Vader. Deed ik dingen die zondig waren, ik leefde in de wereld, zonder God. Ik heb met veel hulp mijn geloof ontwikkeld en ben er nog steeds in in ontwikkeling, ik groei. Maar ik kan ook soms delen van de kennis die ik opgedaan heb of mensen meenemen in wat ik in gedachte krijg via de Heilige Geest. Dus van armoede naar rijkdom.

Dan die zin: …Toen kwam hij tot zichzelf…, dat is voor mijn een kerngedachte die ik zo op heel veel mensen kan toepassen. ( Ik bedenk me dat ik het zal delen met anderen, niet alleen hier.) Want tot mezelf komen, deed ik na verschillende psychoses, steeds weer anders. De eerste keer kwam ik tot mezelf en keerde ik weer tot God, de tweede keer kwam ik tot mezelf en moest er heel veel verdriet uit mij, de derde en laatste keer kwam ik tot mezelf en realiseerde ik mij dat ik anderen met mijn gedrag beschadigd had.

Drie keer kwam ik tot mezelf. Het staat voor mij voor het afpellen van een ui die het leven soms kan zijn, en steeds dichter komen tot wie je ten diepste bent. Dat kan voor ieder anders zijn afhankelijk van wat je hebt meegemaakt. Maar de gemene deler is dat je eerst niet jezelf bent, en dan een stap zet om weer dichter bij jezelf uit te komen, bij wie je ten diepste bent.

Dat tot jezelf komen vind ik één van de mooiste uitvindingen die God in mij en mensen heeft gelegd. Ik maak dagelijks mee in de spreekkamer hoe mensen bij mij soms ook in gedeeltes ‘tot zichzelf komen’. Steeds verder komen ze tot wie ze zijn, tot het moment dat ze ons hulpverleners niet meer nodig hebben, en zelf tot zichzelf kunnen komen. Zo is het bij mij de laatste 5 jaar gegaan. En juist als je zelf die stappen zet, die je kunt teruglezen in een boek waar deze blog ook in staat, maak je grote stappen vooruit. Want dan is er niemand die je stuurt, maar is het misschien meer God die je aanstuurt en nieuwe dingen op je weg laat meemaken waardoor je kunt groeien.

Dan gaat het niet langer over afhankelijkheid en anderen nodig hebben om te groeien, maar is het de intrinsieke motivatie waar je uit kan putten om te groeien. Uit het verlangen te helen, te leren hoe je te verbinden met anderen en God te zoeken. Dan kom je uiteindelijk steeds dichter tot jezelf, misschien vind je het dan tijd om te kijken wat je roeping in je leven je brengt. Om zodoende je bestemming in je leven te vinden. Ik weet het het zijn grote, soms moeilijke begrippen, waar heel veel ‘tot jezelf komen’ in zit, maar het is het waard om te onderzoeken en Gods weg met jou in te ontdekken.

Ik dank God hier dat hij mij zo vanuit zijn genade laat zien wie Hij is, barmhartig en liefdevol niet toevallig net als de vader van de verloren zoon. Leven met God maakt al het andere minder belangrijk. Had ik de liefde (van God) niet, ik zou verpieteren. Ik verblijd me in Zijn nabijheid, Zijn liefde dat al het andere te boven gaat. Amen.