Light in the darkness

Vanmiddag schreef ik een gedicht. Vanmiddag kreeg ik een beeld van een bloem als beeld bij een cliënt die ik begeleid. Hoe die bloem groeide maar altijd naar de duisternis keek. Hoe een buurman zich bekommerde om de bloem en die aandacht gaf. Alleen hij kon haar niet redden, dat kon alleen de Ene.

Vanuit die schijnbare machteloosheid God zoeken, de zon, het licht, dat is wat ik zie. Ik had gisteren een tekst op mijn hart over vergeving en vanochtend deelde ik dat tijdens de bidstond op het werk. Het was uit Efeze 4:32, er staat: ‘Ik ben ten opzichte van anderen begripvol en vol liefde, en vergeef gemakkelijk uit vrije wil anderen zoals God in Christus mij vergeven heeft.’

Ik deelde dat met collega’s. Een collega moest erom lachen het was de week van verzoening binnen de Messiaanse stroming. Ze vond het mooi dat juist ik dit op mijn hart gekregen had. Ik vertelde dat vergeving voor mij een weg tot genezing van mijn hart was. Als je het mij nu vraagt, ik heb niemand te vergeven. Er liggen ook geen mensen op mijn hart die mij dwars zitten of liggen.

Toch is dat niet helemaal waar, ik heb iemand te vergeven en niet één keer, maar zoals de Bijbel zegt 7 x 70. En dat is veel. Het geeft aan dat je ondanks een opgeruimd hart ik door mag gaan om zelfs de kleinste duisternis of verwonding bij God te leggen, bij Jezus. Misschien zelfs die ene met wie het mij iets meer moeite kost om mee om te gaan.

Daarmee kom ik terug bij de cliënten die ik spreek, zij zijn allemaal verschillend maar zij kennen de duisternis, stuk voor stuk. Hoe ga je ermee om als je nog zo verweven zit in je verleden. In gedrag dat zich herhaalt, herhaalt en herhaalt. Waar je geduld tot in het oneindige op de proef gesteld lijkt te worden. Mijn antwoord: God is met je bezig. En: ga aan de slag. Ook als dat betekent dat je stil moet leren staan. Je over moet leren geven. Je leven helemaal in handen van God leert te leggen. Daar is de vrede, daar is de oplossing. Geen gemakkelijke, als je zo gewend bent zelf oplossingen te vinden. Maar wel het proberen waard.

Als je deze weg gaat naar afhankelijkheid van God, kan je de volgende dingen vinden: eigenwaarde, liefde, vriendelijkheid, mededogen en naastenliefde om er een paar te noemen. Je hart geneest stukje bij beetje, je hoofd hoeft geen overuren meer te maken, je krijgt zelfvertrouwen, er gebeuren mooie dingen in je leven en je weet beter met tegenslag om te gaan. Kortom je leeft en je leven wordt doordrenkt met Gods liefde en heiligheid. Heiligheid staat voor zegen. Hij zegent, heiligt jou overvloedig als je je blijft uitstrekken naar Hem. Daar zijn vele, vele voorbeelden van en bibliotheken vol over geschreven. Dat is wat ik ook leerde.

En als je dan geleerd hebt en, zoals in mijn geval anderen steeds als voorbeeld hebt genomen omdat je onmachtig, onwetend en onhandig probeerde anderen te imiteren, als je dat allemaal gedaan hebt, wordt het tijd voor de volgende stap; je eigen weg kiezen. Vertrouwen dat wie jij bent ertoe doet, dat je hele unieke gaven hebt, die niemand anders heeft. En dat je met die gaven, die God je heeft gegeven, iets toe kan voegen waardoor je kan bouwen aan Zijn Koninkrijk. De voldoening die dat geeft is met geen pen te beschrijven. Dat is thuiskomen, je roeping vinden, je bestemming bereiken, en meer van dat soort benamingen die weergeven dat je betekenis gevonden hebt voor je bestaan op aarde. Zingeving in de breedste zin van het woord. Dat wat je leven zin geeft en dat vorm geven in wat je doet, in je contacten, je werk, je geloof, je familie, je relatie, in alles wat jou tot jou maakt.

Dat is de stap die ik aan het zetten ben. En dan denk ik, het is een tussenstap, het is niet mijn einddoel want God heeft zoveel moois te bieden dat ik me openstel voor wat hij nog in mijn leven wil doen. En dat kan ver boven mijn voorstellingsvermogen zijn, wonderen. Dat is mijn God een Miraclemaker, Light in the darkness.