Sapperdeflap

Voor degene jonger dan 40 is de titel misschien onbekend, maar ik ken hem en het brengt me zo terug bij een van de eerste jeugdseries op tv, Pipo de clown. Rare naam eigenlijk Pipo, maar hij staat voor dat vrolijke, geschminkte gezicht dat bij een evenzo vrolijk gekleurde huifkar met ezeltje hoorde, met Mammelou de vrouw van Pipo daarin.

De trouwe lezers van mijn blogs zal het misschien verbazen deze inleiding want welke rol heeft Pipo in deze blog. Misschien raad je het al vrolijkheid. Ik deel graag over mijn leven en vandaag maar zeker de voorbije weken ga ik (zoals mijn vriendin dan zegt) als een blij ei door het leven. Wat is er met me aan de hand?

Dat ik meer uren werk als ervaringsdeskundige en zo mijn roeping volg heb ik eerder verteld. Wat ik eerder merkte, was dat het werken met cliënten mij zo goed doet. Dat was al zo voor de urenuitbreiding en dat blijkt zich nu in kwadraat uit te werken mét. Ik doe graag uit de doeken wat mijn humeur zo goed doet.

Allereerst is daar de werkomgeving. Ik krijg veel verantwoordelijkheid en de collega’s zijn christenen. Nu is het niet zo dat iedere christen dan per definitie oké is, maar ik ervaar weinig negativiteit om me heen iets wat ik in andere werkkringen wel meemaakte. Misschien is het toeval.

Ten tweede is er de dagelijkse bidstond aan het begin van de dag. Daar ben ik een trouwe volgeling van. Ik vind het belangrijk om met anderen iets van God mee te krijgen om de dag mee te beginnen. Soms bid ik dan en een andere keer heb ik iets meegemaakt wat ik deel of een Bijbeltekst die ik gelezen heb of een stukje uit een boek. En vaak is daar waardering voor. En dat is een extra beloning die eruit voortkomt.

Ten derde het contact met cliënten. Ik was 25 jaar eerder ook werkzaam in de hulpverlening, maar het is een verschil van dag en nacht met toen en nu. Waar ik toentertijd de problemen van mijn cliënten nauwelijks los kon laten en mij drukte maakte over de gang van zaken op de werkvloer, is dat nu het tegenovergestelde. Ik krijg energie van clientencontact en hoe de organisatie werkt dat zit mij niet in de weg. Ik steun hen en bid voor hen.

Ten vierde ik voel veel vertrouwen in mijn kunnen door leidinggevenden en collega’s. En de contacten zijn met alle verschillende disciplines ronduit hartelijk. Ik voel me gezien en leer steeds nieuwe mensen kennen.

Tenslotte het voeren van gesprekken en daarmee bijdragen aan het werk in Gods Koninkrijk is voor mij het vervullen van mijn roeping. Van waarde mogen zijn en mijn talenten ten volle benutten is waar ik zo naar verlangd heb, wat op mijn vorige werkplek onderbelicht bleef. Daarbij is het schrijven van rapportages mij als blogger en gedichtenschrijver op het lijf geschreven, ik vind het heerlijk te schrijven. Ook dat komt samen in het werk dat ik doe.

Nu zal je misschien denken, die man is zelf een beetje hyper, manisch misschien wel. Nou nee, ik zit hier niet heel erg opgewonden te zijn. Toch moet me van het hart dat mijn al weken voortdurende vreugde over mijn werk een achtergrond kent die hierin ook van betekenis is. Ik heb na mijn crisis van 2003 tien jaar lang in een soort van kluizenaarsbestaan geleefd waarin ik mijn hoofd maar net boven water kon houden. Werk, contacten, alles was met angst doordrenkt. Juist mijn contacten zijn nu zo’n zegen. Dat maakt het contrast zo groot, en daar zit mijn verwondering, mijn constante dankbaarheid naar God en het steeds opnieuw willen vertellen dat ik zo blij ben met wat er nu is. Want het was zo lang zo anders. Dat wil ik hier graag duidelijk maken.

‘Asjemenou’ zou Loekie de Leeuw zeggen, als blijk van verwondering. Of zoals Pipo doet ‘sapperdeflap’, iets van ‘nou breekt mijn klomp’. Beide uitspraken hebben verwondering in zich, niet voor niets de naam van een programma dat al heel lang op de buis is. De verwondering dat had ook de titel van deze blog kunnen zijn. De verwondering waarin ik door God geroepen werd en gehoor gaf aan die roep om Hem te volgen. Verwondering over wat Hij in mijn leven aan het doen is. Amen.