Einde aan het schuldgevoel

Het gebeurde mij net afgelopen middag door een beslissing die ik nam. Daardoor borrelde allerlei gedachten en gevoelens op. Hier de mogelijkheid voor mij om ze te duiden. Mijn manier om orde in de chaos, die gedachten soms zijn, te brengen.

Wat er gebeurde. Ik was op mijn werk en zou eerder weg kunnen omdat het rustig op school was en de meeste leerlingen activiteiten buiten school hadden. Ik blijf dan iets langer zodat mijn collega haar pauze kan nemen. Ze kwam terug en was gevallen. Ze vertelde het heel rustig, waaruit ik opmaakte dat het wel meeviel. Toen ze echter haar schoen uitdeed, was haar voet verkleurd en aardig dik aan het worden. Ze was zelf nog van haar wandeling naar school terug gelopen, dus dacht ik het valt wel mee. Maar ook de gedachte dat ik mijn net toegezegde, vrije middag moest opofferen, speelde mee in mijn houding. Een collega met EHBO kwam bij haar met een ice-pack. En net voordat ik vertrok, vroeg ik of ik misschien toch moest blijven. Nee, zei ze het gaat wel. Ik snelde weg en voelde me schuldig dat ik niet was gebleven.

Thuis gekomen (zo net), ben ik aan het schrijven. Wat gebeurt er veel door zo’n voorval. Ik heb gedachten over of ik er goed aan heb gedaan snel te vertrekken. Denkend aan wat mijn collega’s zullen denken over mij. Maar ook schuldgevoel dat ik haar in de steek heb gelaten, steken de kop op. Wat doe ik daartegen?

Ik schrijf. Ik ga op een afstand staan kijken naar de strijd tussen mijn denken en mijn handelen. Want dat is het. Een strijd tussen welke gedachten mij overvallen, en welke goede gedachten mij helpen. De eerste gedachte is: ‘Ik hoef niet perfect te zijn’. De vriendelijke, lieve man die ik anderen altijd wil doen geloven, is misschien soms heel egoïstisch, dat is niet mooi maar wel zoals het is. Heb ik daar spijt van? Ja, ik belijd die zonde aan God, de enige die daarover zal oordelen. Want egoïsme is een kern waar ik lang vanuit geleefd heb.

De volgende gedachte is, omdat ik niet perfect hoef te zijn, hoef ik me ook niet druk te maken over het (mogelijke) oordeel van anderen over mijn handelen. Ik nam een beslissing, misschien niet de goede, maar ik neem er verantwoordelijkheid voor. Ook als anderen mij daardoor niet zo leuk vinden, als ik zelf altijd dacht te zijn. Dit ophelderen van de realiteit rond hoe ik graag gezien word, is pure winst voor mij. Het schept ruimte in het altijd maar voorbeeldig en netjes, opgeruimd en voornaam, perfect en goed te willen zijn. Ruimte die ik nodig heb om mijzelf te zien als gebroken en dat omarm.

Een volwassen reactie is dat ik niet alleen accepteer dat anderen mijn minder leuke kanten zien, maar ook leer om met die gedachte van onvolkomenheid te leven. Dat als ik aangesproken word op mijn gedrag kan zeggen: ‘Ja, ik had dat anders kunnen doen. En misschien anders moeten doen.’ Maar het is niet gebeurd, en dus zit ik op de blaren. En dat zitten op de blaren van onvolkomenheid wil satan mij door schuldgevoel sterk laten voelen. Daar pas ik echter voor. Ik geef hem dat genoegen niet. Hoe doe ik dat?

Omdat ik vanuit mijn volwassene ik kijk, sta ik satan niet toe om schuldgevoel naar boven te laten komen. Ik heb reden gehad om een beslissing te nemen, dat misschien anderen die niet kunnen waarderen, is niet zeker. Het zijn aannames. Kan je nagaan, zelfs die aannames laten al een hele blog geboren worden om het schuldgevoel te weerleggen. Ik heb het nodig. Onderdeel van mijn proces, proces dat me leidt naar heelheid. Tot weerleggen van schuld. Dat is mijn uitdaging die ik aanga. Schrijven helpt me als zo vaak. Ik blijf heel.