Wordt er genoeg van je gehouden? (Deel 2)

Maandagochtend getuigde ik deels, niet in detail, bij de bidstond op het werk over mijn emotionele weekend. En ik voel me sterk, alsof er een deur is opengedaan naar zelfkennis. Zo overkwam me vanavond een nieuw gevoel, de angst om niet van gehouden te worden. Een angst die zijn oorsprong kent in de relatie tot mijn moeder/vader. Hun boosheid en de angst die het gevolg ervan was wat ik als klein kind opdeed, om daarmee niet meer geliefd te zijn. Ik kijk ernaar. Ik ontmantel die angst.

Ik besprak het met een goede vriend. Waar het kind niet verder kan denken, kan ik dat namelijk wel. Ten eerste is het een leugen te denken dat ik nog in die afhankelijkheid van dat kleine kind leef. Ik ben volwassen. Ten tweede is er een nieuwe liefde voor de ouderliefde in de plaats gekomen, Gods liefde. Hij zal altijd van mij blijven houden. De angst dat er niet van mij gehouden zal worden, zit hem in de leugen dat mensen non-stop mij lief moeten hebben, zoals het kind afhankelijk is van de liefde van zijn moeder. Daar ben ik in dat verhaal blijven hangen. In die afhankelijkheid. In een relatie, gaat de liefde met vallen en opstaan, dan is er een periode van grote liefde, dan in de waan van de dag raak je elkaar misschien even kwijt. Maar de basis, dat je elkaar lief hebt, is dan niet ineens verdwenen. Die is er gewoon.

Dan de angst voor boosheid die verbonden is met de angst om niet van gehouden te worden, de angst dat de ander mij niet lief vindt. Dat kan. Is ook heel logisch. Zou raar zijn, als ik ten allen tijde, op een gouden troon rondgedragen zou worden. Het is het afdalen in de realiteit, van de jongen om wie de wereld draaide, naar de wereld met een jongen daarop. Van een ‘ik ben belangrijk’, naar ‘hoe verhoudt ik me tot de ander’. Het is van egocentrisme naar verantwoordelijkheid.

Tenslotte gaat het zelfs zover dat ik mezelf de vraag stel of Gods liefde genoeg voor mij is? Kan ik zonder de liefde van al die mensen om mij heen. Uiteindelijk is dat onvermijdelijk, als we overgaan stopt de aardse liefde stel ik me zo voor. Toch hoop ik dat aan het eind van mijn leven, ik kan zeggen dat er genoeg mensen zijn die van mij houden. Dat ik die ook kan loslaten dat wel, maar dat ik zeggen kan dat er veel van mij gehouden wordt. Dat is een vraag die mij laat realiseren dat ik zelfs vandaag al daaraan mag werken, aan dat er van me gehouden mag worden.

Maar kan ik loskomen van het gevoel dat de ander mij haar/zijn liefde schuldig is? Durf ik mezelf helemaal te laten zien, zelfs als dat betekent dat ik de kans loop de liefde van de ander (tijdelijk) te verspelen? Die vraag stel ik mezelf. Voor iemand die de kenmerken van een ‘Pleaser’ in zich heeft een moeilijke vraag, geen onmogelijke.

De angst voor de boosheid van de ander, nog een kinddeel. Ik ruim ze hier stuk voor stuk op. Want wat is die angst? Dat die ander, mijn ouder, zijn liefde kan onthouden aan mij. Dat is het meer niet. Ik krijg er een vervelend gevoel bij. Die goede vriend zei, en breng het dan bij God. Daar is hij heel goed in. Ik minder ervaren. Maar dat is toch wat ik ga doen. Wat ik meeneem uit dat gesprek met hem. De gevoelens bij Hem brengen. Misschien zelfs in gesprek met Jezus. En anders zelfs weer door anderen in gebed belijden van die angst.

Het lijkt alsof ik vanavond ineens hele grote stappen zet. Alsof ik het kind uit de vorige blog mij de volwassenheid in getrokken heeft. Alsof ik de stappen kan zetten uit oude patronen. Anders gaat dat met verdriet gepaard maar dat lijkt op dit moment op een rationele manier ingang te krijgen tot deze nieuwe werkelijkheid vandaag. God verwondert mij wel vaker. Misschien is dit zo’n nieuw wonder. Ik wacht het af.