Angst ontmantelen (deel 1)

Wat een prachtig woord, realiseer ik mij zodra ik het net opschreef ‘ontmantelen’, van zijn mantel ontdoen, uitkleden. Kan ik mijn angst uitkleden? De woorden zijn er bij mij vaak eerder dan de gedachte. Ook dat klinkt vreemd, maar mijn ideeën over wat ik schrijf, ontstaan al schrijvend terwijl anderen juist met een heel idee beginnen te schrijven. Bij mij niet.

Het gaat inderdaad over mijn angst. Na een weekend waarin ik verdriet verwerkte van mij als klein kind. Ik had ruzie met mijn vriendin, en kwam erachter dat het zoals vaker de laatste tijd ging over de vermeende ruimte die de ander innam, en waarvan ik dus nu ook mijn vriendin beschuldigde.

Tijd om het te onderzoeken. Zondagmorgen mijn eerste kans, om na de kerkdienst voor mij te laten bidden. Vooraf zag ik een goede bekende, die ik daar in vertrouwde en vroeg haar of ze dat wilde. Ze stemde ermee in en wist iemand met wie ze dat samen wilde doen. Echter de dienst begon en er werd door iemand een uitnodiging gedaan om naar voren te komen en voor je te laten bidden. Schuchter als ik was, dacht ik te moeten wachten tot na de dienst, tot er iemand die de dienst leidde zei: ‘Als je twijfelt, roep ik je op alsnog te komen.’ Mijn vriendin die naast me zat, zei: ‘Ben jij diegene?’ ‘Ja’: antwoordde ik. Ik wist niet hoe snel ik naar voren moest komen. Daar aangekomen, barstte ik in tranen uit. De ene vrouw die ik daar trof, was dezelfde die na de dienst voor mij zou bidden. De ander had eerder opgeroepen tot gebed. Het was een stroom van tranen, terwijl de muziek luid speelde. Er was een beeld van een duif met ketenen die afvielen van één van hen. Ze vertelden dat ze later na de dienst verder zouden bidden, verstaanbaar communiceren was moeilijk op dat moment.

Na de dienst liep ik naar de vrouwen toe. De zaal liep leeg. We gingen achterin op een bank zitten, ik tussen hen in. Of ik bekend was met kinddelen? ‘Jazeker’: bevestigde ik. Er volgde een ‘gesprek’ met het kleine kind, Addie zoals ik als kind heette. En in dat gesprek mocht ik me laten troosten en omhelzen door Jezus. Tranen met tuiten huilde ik. Voor het eerst bracht ik onder woorden wat het betekende om geen plek te hebben op de wereld, en beeldde ik me in dat ik werd geknuffeld door Jezus. ‘Ik heb het altijd geweten’, zei ik. Terwijl ik als kind Jezus niet kende, wist ik dat Hij er voor mij was. Vraag me niet hoe het kan, maar dat is wat het kleine kind zei. Ik zag het vaag voor mij. Na dat gesprek met Jezus en de troost, kwam het moment om het kind op te laten nemen in de volwassen Ad, die mocht ik vanaf nu zijn. Ik hoef niet langer het kleine kind in mij te laten spreken. Er was een duidelijk beeld bij één van de vrouwen wat ze niet thuis kon brengen, moeder en dochter. Ze vertelde dat ik vader voor velen zou worden. Weer vloeiden de tranen rijkelijk, een oergevoel dat ik lang opgeborgen had kwam tevoorschijn, mijn verlangen om een vader te kunnen zijn. Voor een kinderloze man van 58 hét beeld dat ik mag hebben voor de mensen die ik bedien.

Tijdens het gebed en dit hele verhaal hoorde ik zacht orgelspel op de achtergrond. We liepen naar voren en zagen iemand die ik kende achter de piano. Toen ik vroeg waarom hij was beginnen te spelen antwoordde hij dat hij die ingeving had gekregen, ik gaf hem een high-five en ik ontmoette een vriendelijke, liefdevolle lach.

Toen ik ‘s avonds thuis zat bij te komen zag ik dat ik een half uur voor de dienst en een minuut voor deze dienst van 2 verschillende mensen een app had gekregen met mooie muziek; Opwekking. ‘Hier in de stilte zoek ik U mijn God..’ en ‘No one ever cared for me like Jesus’. Ik luisterde ernaar, was opnieuw in tranen, en verbaasde me over het werk van de Heilige Geest. Alsof God mij steeds opnieuw wilde bevestigen in zijn weg met mij deze zondag.