Speciaal dat nooit gewoon wordt

Zoals de trouwe lezer misschien weet, heb ik de mogelijkheid gekregen mijn uren voor de Hoop, mijn werkgever, uit te breiden. Het is mijn tweede week en vandaag kwam er een gevoel tussen vreugde en vrede in mij naar boven toen ik naar huis liep. Vreugde omdat de gesprekken die ik heb niet alleen bijzonder zijn maar dat het me ook lukt mij steeds opnieuw te verbinden met de meest uiteenlopende mensen. Of dat nu personeel of cliënten betreft, beiden zijn voor mij lange tijd een grote uitdaging geweest. Vaak liep ik vast in mijn pogingen te doen wat ik dacht dat goed was, of wat ik geleerd had. Alsof ik een kunstje moest leren om de ander te kunnen verstaan. Maar niets van dat alles leert me beter om mij met de ander te verbinden dan wat ik in de Bijbel lees. Daar en in de vele christelijke boeken die ik lees vind ik waarin vele schrijvers mij zijn voorgegaan en waar ik de vruchten van pluk; Gods Woord.

Sinds ik, zoals vanavond, christelijke boeken lees, bid, opwekking luister of Gods stem beluister, veranderen er aan de lopende band dingen ten goede in mijn leven. Vanavond bad ik vurig om een wonder, tot tranen aan toe. Wat zich dan aan mijn gedachten opdringt is wat ik afgelopen weekend las in Efeziërs 3:20 ‘Aan Hem die door de kracht die in ons werkt bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij vragen of denken’. Het gegeven dat Gods gedachten ver boven mijn gedachten uitgaan. Dus dan bid ik voor wat ik denk dat nodig is, maar ik bid ook voor een wonder. Dan bid ik eigenlijk voor iets dat in menselijke ogen onmogelijk is, maar omdat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn en Hij het onmogelijke mogelijk maakt voor wie vragen, bid ik voor genezing voor deze persoon. Waar zij op een operatie wacht die maar niet wordt uitgevoerd en daardoor helse pijnen heeft, bid ik voor een oplossing die voorbij mijn ideeën en oplossingen gaat.

Is het niet vaak zo dat we eigenlijk alleen bidden voor datgene dat menselijkerwijs mogelijk is. We niet uitstrekken naar de mogelijkheden die alleen door een wonder kunnen gebeuren. Laat ik het bij mezelf houden, ik vind het lastig me op die manier over te geven aan wonderen. Aan dat God het onmogelijke, mogelijk maakt. Aan het gegeven ook dat ondanks het uitblijven van een wonder, God hele goede redenen heeft om iets anders te doen dat eerst nodig is. Ik denk vaak dat ik het op mijn menselijke manier allemaal beter weet dan God wat er nodig is. En net als veel anderen, wil ik controle hebben en houden over mijn leven, maar hoe langer hoe meer leer ik dat ik eigenlijk niets weet. En juist door dat te erkennen, dat ik afhankelijk ben van God (ik verkondig dat al best lang) leer ik steeds beter om telkens een stapje dichter bij het geloof te komen in die afhankelijkheid en de consequenties en geheimen die er achter die overgave schuilgaan. Want hoe meer ik mij overgeef, hoe meer ik in staat ben om te leiden, opnieuw de paradox die ook hierin verstopt zit.

Het is de combinatie van verschillende bovenstaande elementen die mij leren wandelen in de Geest. Een leven dat geleid wordt door God. En juist daar ervaar ik afgelopen weekend en vandaag die moeiteloosheid waar ik eigenlijk zonder te weten zo naar verlangd heb. Het moeiteloos met andere mensen zijn, niet met allemaal, maar de weerstand die ik vaak voelde heeft plaats gemaakt voor barmhartigheid. Ik haast me te zeggen dat het niet altijd makkelijk is voor mij. En dat het ook te maken heeft in welke omgeving en welke mensen ik me bij bevind. Dat zou voor een gezuiverd hart niet meer uit hoeven maken, maar ik weet het is ‘work in progress’. Ik ben onderweg, onderweg in Gods Koninkrijk. Lerende.

Op dat vlak las ik iets moois vanavond in ‘Leef Koninkijk’ een boek van Martin Koornstra. Het is een gedeelte uit de Bijbel wat hij aanhaalt om te onderstrepen wat God tegen hem zei toen hij gefrustreerd raakte omdat zijn snelgroeiende jeugdbeweging bijna uitdoofde in 2 Timotheüs 2:1-2 staat: ‘Mijn kind, wees sterk door de genade van Christus Jezus. Geef wat je in aanwezigheid van velen van mij hebt gehoord, door aan betrouwbare mensen die geschikt zijn om anderen te onderwijzen.’

Mij werd op mijn werkplek gevraagd of ik iemand wilde begeleiden, en ipv enthousiast te reageren met: “ Ja graag”. Reageerde ik met een tegenvraag: “Wat houdt die begeleiding in?” Of dat dat het was, of wat anders maar mijn leidinggevende bedacht zich en gaf de taak aan iemand anders. Toen ik vanavond in het boek las, moest ik denken aan mijn begeleidende rol bij de collega herstelgroepbegeleider. Dat is mij zo goed afgegaan. Martin schrijft: ‘Vooral zelf afhankelijk van Jezus blijven en anderen niet afhankelijk maken van mij’. Dat kan ik, heb ik bewezen en dat kwam even niet bovendrijven. Dus ga ik mijn leidinggevende mailen om het nogmaals te overwegen, maar nu met mijn motivatie erachter aan. Want het doorgeven wat ik heb geleerd en anderen een kans geven, was wat Jezus ook deed; trainen, onderwijzen en herstellen. Vooral dat laatste is de kern van wat een ervaringsdeskundige doormaakt. En als je dan net als ik voldoende herstel hebt doorgemaakt, kan ik lopende dat proces ook anderen herstel aanbieden. Dat niet alleen, ik kan anderen aanmoedigen en helpen in hun eigen proces, dus begeleiden net als Jezus deed. Morgen stuur ik een mail.

(Boek ‘Leef Koninklijk’ door Martin Koornstra)