Met beide benen op de grond

Ik had veel zin in dit weekend, dat in het teken stond van Cleansing Stream. De Basiscursus werd weer gegeven, de eerste bijeenkomst en ik mocht een bijdrage leveren als beginnend coach. Toen ik aan de praat raakte met een cursist bleek dat die uit dezelfde wijk komt waar ik woon. Ik daar bad voor nieuwe cursisten en zij daar na 3 x over de cursus gehoord te hebben, besloot zich op te geven. Dit zegt mij volhardt als je denkt dat iemand het nodig kan hebben om deze cursus te gaan doen. Maar ook dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Ik weet niet waar ik invloed heb op de beslissing van anderen. Dat is iets tussen God en deze persoon. Dat laat ik los. Daar bid ik voor. Dat is mijn aandeel. Ik was flabbergasted en blij, zag meteen hoe God werkt en mij een knipoog gaf.

Vervolgens ging ik zondagochtend naar de dienst van de Kerk van de Nazerener in Vlaardingen. Na de dienst sta ik in mijn eentje koffie te drinken. Komt er een man naar mij toe. “Ben jij lid van Funky Fish”, vraagt hij me, “Jawel”, antwoord ik verrast. “Dan ben jij zeker Adriano, ik lees jouw blogs”. Wow, ik kan het nauwelijks geloven. Ik blijf het zeggen tegen de man, zo blij ben ik hem te spreken. We hebben een mooi gesprek en hij blijkt mijn vriendin en haar overleden man gekend te hebben. Ik schiet even vol. Het is zo mooi.

Het is wat God mij wil laten zien zo geloof ik, kleine wonderen. Dingen die ik zelf niet bedenken kan. Twee dagen achter elkaar laat Hij mij met verbazing nieuwe mensen ontmoeten. Voor mij belangrijk. Zeker ook nadat ik van mijn vriendin hoorde dat zij wel naar mijn wonderen wil luisteren, maar zelf te nuchter is om daar ook op die manier naar te kijken. Het haar zelfs irriteert als ik daar teveel de nadruk op leg. Daar dacht ik aan toen ik vanavond op de fiets naar huis reed. Want ik vond het aanvankelijk jammer. Maar toen kreeg ik de volgende gedachte: ‘Wat als zij net zo opgewonden is als ik over wat God aan het doen is?’, dan heb je 2 mensen die misschien wel door kunnen slaan in Gods werk. Nu zorgt zij ervoor dat ik ook met beide benen op de grond blijf staan. En ik denk dat dat prima is, het zorgt voor de juiste balans. En gelijk voel ik dat het voor mij niet betekent dat ik het los hoef te laten, maar meer dat er iemand is die mij op de schouder tikt dat het allemaal niet zo bijzonder is als ik iedereen wil laten geloven. Nuchter. Dat mijn geloof niet maatgevend hoeft te zijn voor iedereen. Mijn uitdaging wordt hierin verwoord.

Het roept van alles op. Dankbaarheid als gevolg van die houding van de wonderen die God in mijn leven laat gebeuren. En ook wat ik las over de opstanding uit de dood die Paulus bij een jongeman liet gebeuren, zomaar in twee zinnen. En daarna vol overgave over God vertelde, alsof een wonder slechts iets is dat in een bijzin vertelt hoeft te worden. Martin Koornstra die aangeeft dat het gaat om Jezus te leren kennen, dat maakt ieder wonder overbodig. Tegelijk kunnen uitingen van Gods heelwording mensen aanzetten tot Jezus te komen. En ik ernaar verlang dat soort wonderen ook mee te gaan mogen maken. Afgelopen weekend gebeurde 2 van die wonderen. God is groot. Hij is wonderbaarlijk, buitengewoon, en ik sta met beide benen op de grond.