Ik boven op de wereld

Het was in het tweede jaar van mijn opleiding Maatschappelijk Werk, ik volgde een keuzevak over Gestalttherapie. Het was in 1996, maar ik weet nog goed dat ik een tekening moest maken over hoe ik mezelf zag. Nietsvermoedend tekende ik een jongetje dat boven op de wereld zat. Vandaag, zaterdag denk ik aan die op het oog zo onschuldige tekening van de man van 32 die ik toen was. Inmiddels is het 26 (!!!) jaar verder, en ik zie die tekening zo voor mij. De laatste weken leer ik de betekenis ervan in mijn leven.

Omdat ik als kind vaak ziek was, was ik aan huis gekluisterd en ontzag mijn moeder mij. Daardoor ontwikkelde ik mezelf niet en bleef onder de beschermende, goedbedoelde vleugels van haar steken. Ze had er geen kwaad mee in de zin, maar ik leerde niet voor mezelf op te komen. Initiatief, nieuwe dingen ontdekken, ik was er niet goed in. Ook later volgde ik anderen, zowel in mijn werk als mijn privé. Het is eigenlijk een jarenlange worsteling geweest me te ontdoen van al die zelfgekozen overlevingsmechanismen. Steeds opnieuw leer ik iets over mezelf. Wat zegt dat jongetje boven op de wereld over mij?

De zin die deze weken meermaals op mijn pad komt is: ‘De wereld draait niet om jou.’ Zowel in mijn geloof als in mijn relatie wordt die werkelijkheid mij helder. In mijn geloof leer ik dat God degene is om wie alles draait. Dat het niet om mij draait maar om Hem. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt van mijn eigengereidheid. Van het mogen leren om God op de eerste plaats te zetten. En in het verlengde daarvan om anderen in plaats van mijzelf op de tweede plaats te zetten. Ja, uiteindelijk mag ik ook aan mezelf denken. Maar misschien juist dan pas als die anderen zijn voorgegaan.

Voor veel mensen werkt het andersom, die denken juist heel erg aan de ander. Of zetten God ten koste van alles, ook zichzelf, op de eerste plaats. De voorbije weken merkte ik daar ook iets van. Door drukte had ik een dag nodig voor mezelf. Daar kan ik dan dubbel en dwars van genieten. Maar niet te lang, ik heb ook het persoonlijk contact met vrienden nodig. Maar waar anderen dus eerder zichzelf vergeten, denk ik vooral aan mezelf aan wat ik allemaal nodig heb.

Mijn nieuwe houding concentreert zich dus rond het aanvaarden van het risico dat ik over mijn grenzen ga. Er misschien soms even over moet durven gaan. Niet omdat ik grenzeloos ben, maar om te kunnen voelen dat de wereld niet vergaat als ik soms teveel van mezelf vraag. Dat is nieuw voor mij. En ik merk hoe het helpt vooruit te komen en minder krampachtig (lees: vanuit tekort) te leven.

Ik schreef in mijn vorige blog dat ik dezelfde beweging maak in mijn verlangen naar een groter gebied van God. Dat vindt zijn oorsprong misschien wel in de behoefte van die jongen op die wereldbol. Te groot willen zijn, erkenning. Terwijl ik door Gods genade al aangenomen ben als zijn geliefde kind. Meer heb ik niet nodig. Mijn verlangen om mensen met God in aanraking te brengen en daar zoveel mogelijk mensen in te raken, laat mij maar niet los. Ik kom erachter dat zelfs één iemand die tot God komt niet mijn verdienste is. Ook dat is iets tussen God en die ander. Het enige wat ik hoef te doen, is God groot maken. Ieder verlangen naar erkenning en aantallen is satan die mij wil doen geloven dat ik er pas dan toe doe, net als die jongen op de top van de wereld dat dacht. Dat beeld is al die tijd bij mij gebleven. En nu doe ik er afstand van. Ik breng het beeld van de man die zijn bestaansrecht ontleent aan erkenning van anderen bij het kruis. Het hoort bij Jezus. Ik mag het afleggen, het is niet meer mijn verdienste.

Zo leer ik nog een belangrijke les in de liefde want ook op dat vlak kwam ik vaak eerst. Ik leer om iets voor een ander over te hebben. Kleine dingen, een cadeautje, mijn tijd aan anderen te schenken. Dat is liefde. En dan blijft er genoeg over voor dat kleine jongetje om ín de wereld te zijn, niet langer erop.