Als het nou eens echt waar ……

Ik schreef afgelopen week over geloof als een mosterdzaadje, omtrent de revolutie in mijn denken. Waar ik moest toegeven dat mijn geloof eigenlijk helemaal niet zo groot is als ik misschien altijd wel gehoopt had. Dat ik bad voor dat mosterdzaadje aan geloof in mij.

Als gevolg daarvan gebeuren er de afgelopen dagen twee dingen in mij. Het eerste is dat ik begin in te zien hoe groot God is. En daar word ik een beetje bang van. Het tweede is, en dat is een gevolg van het eerste, dat nu ik de Bijbel begin te lezen ik op een nieuwe manier begin te geloven. Ik bedoel, meer te geloven dan ik deed. Ik zal beiden hieronder toelichten.

Om met het tweede te beginnen. Net als mijn vader, die vaak twijfelde over wat hij in de Bijbel las, geloofde ik niet alles wat was beschreven in de Bijbel. Maar daar begint iets in te veranderen. Na de gebedsbediening tijdens de retraite, begin ik daar een stap in te zetten. Daar werd door de lijnbidder genezing uitgebeden over mijn astma. En even los van of het ook gebeurt, ik merk dat het gaat of ik erin durf te geloven. Tot dit weekend geloofde ik dat nauwelijks. Ook al staan er in de Bijbel veel voorbeelden van genezing door Jezus. En lees ik de laatste tijd vooral boeken waarin die wonderen voorkomen. Maar waarom zou ik mijn denken daarover niet veranderen.

Het lijkt alsof ik daarmee buiten mijn kaders moet denken. Dat is niet makkelijk, want het verandert ook mijn kijk op het leven, op God, op mijn geloof, mijn gebeden. En als het daarover gaat, is beter te begrijpen hoe ingrijpend en groot deze verandering eigenlijk is. Dat verklaart ook dat ik zo verbaasd ben, omdat het zoiets moois en nieuws is.

Een gelovige collega vroeg ik donderdagochtend of hij geloofde in de opstanding van Lazarus. Hij antwoordde van niet, het ging hem meer om de symboliek en wat dat betekende (afsterven/ opbloeien) dan of het al dan niet waar was. Daar wilde hij het ook helemaal niet over hebben. (Dat zei eigenlijk genoeg, bedenk ik me achteraf.) Ik merk dat ik begin te geloven, te geloven in dat wat menselijk gezien onmogelijk is. Maar daar is nu juist God, God om.

Zo verbaasde ik me over mezelf, dat ik een boekenkast vol over God heb, steeds maar weer bewijzen zoek voor wie Hij is en vooral hoe ik mijn leven kan leiden als een goed mens, maar dus eigenlijk zo’n klein geloof had. Ik schrijf al had, want ik ga met volle overgave deze nieuwe weg in geloof bewandelen. En ik ga anderen bevragen over hun geloof.

Dan terug naar hoe groot God is, ik schreef in de inleiding dat ik eigenlijk een beetje bang ben voor wat ik begin te beseffen, God heeft heel mijn leven in de hand. De stap naar afhankelijkheid van Hem die ik hier vaak aanhaal, begint eigenlijk nu pas in alle ernst werkelijkheid te worden. Te beseffen wat het betekent als er iemand is die mij echt helemaal kent, elke gedachte, iedere haar geteld heeft. En nu ik dit schrijf merk ik hoe God me de volgende gedachte geeft als antwoord op die angst die mogelijk naar voren komt:

En Ik hou van jou, Ik heb het goede met jou voor.
Ik ben met je dag aan dag.
Mocht er angst zijn dan neem Ik die voor je weg.
Vertrouw op Mij want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
Ik ben met je alle dagen van je leven, en daarna.
Want in Mij is geen duisternis, enkel licht.

En dus verdwijnt iedere terughoudendheid die mij mogelijk beperken zou. Iedere angst neemt Hij op die manier van mij weg. Dat doet God dus. Ik ben blij dat ik schrijf, het brengt mij iedere keer weer verder in mijn proces. Het geeft dat wat er binnenin mij leeft in woorden naar buiten gaat (blog), waardoor ik er anders tegenaan kijk. Daar dank ik God voor.