Geloof als een mosterdzaadje

Afgelopen weekend was de retraite van Cleansing Stream hier in de Brandaris in Delfshaven. Wat een geweldige ervaring. Ik had er zoveel zin in. Was al heel vroeg wakker op zaterdagmorgen. De retraite is een dag waarin genezing kan plaats vinden middels gebed. Dit wordt gedaan door coaches, waar ik zelf ook voor leer. Er gebeurde prachtige dingen met mij. Misschien dat ik in één van de volgende blogs er dieper op in zal gaan. Nu wil ik ingaan op twee ervaringen die me helder voor de geest staan.

Allereerst dat waar ik het meest door aangeraakt werd. Tijdens een van de gebedsbedieningen sprak een van de lijnbidders een gebed over mij uit dat ik niet besproken had. En toch sprak zij het volgende gebed uit (mijn woorden): ‘Dat je Gods Woord mag drinken, dat het je gemoed mag overstromen dag in dag uit, en dat het je mag leiden elke dag. Dat je zo vervuld mag worden met Gods Woord. Ik zegen je met zijn Woord.’

Zoals ik hier eerder heb verteld, vond ik het moeilijk om de Bijbel te lezen. Ik las de laatste jaren andere schrijvers die over de Bijbel schreven in boeken die mijn kennis vergroot hebben. De laatste maanden, sinds ik de Nieuwe vertaling aanschafte, is er al meer ruimte voor geweest. Maar ik kreeg de bevestiging en het laatste duwtje richting God, dat me ook van anderen afhield. Want anderen die Bijbelkennis deelden, kon ik vaak niet volgen. Zelfs de gedachte van ‘daar heb je ze weer met hun kennis’, drong zich menigmaal van binnen aan mij op. Ik had eigenlijk het geduld niet om de kennis tot mij door te laten dringen. De lijnbidder sprak ook uit dat ik zou gaan mediteren over teksten uit het Woord van God. Het deed me denken aan de korte zinnen die ik tijdens christelijke meditatie meermaals aan mijn cursisten uitdeelde. Die voor ieder een andere betekenis kreeg in de meditatie.

En nu twee dagen na de cursus ligt mijn Bijbel hier naast me. Ik laat me leiden door Gods Geest in de keuze van wat ik ga lezen. En gisteren en vandaag, sprak wat ik las anders tot mij. Zo begreep ik de lofprijzing beter. Maar ik moet ook denken aan wat geloof met mij aan het doen is. Daar wil ik hieronder over schrijven.

Aan het eind van de dag mocht ik tijdens de retraite nog zonder dat daar een onderwerp aan verbonden was, nog bevrijding vragen voor wat ik op mijn hart had. Ik ging gelijk naar voren. Ik gebruik medicijnen voor de astma die ik heb, voor mijn darmen en voor mijn vatbaarheid voor psychose. Ik vroeg gebed voor genezing. De bidder op de lijn, begon te bidden en sprak genezing over mij uit. Wat me vooral bijbleef was de genezing die hij over mijn longen uitbad, over de longblaasjes. Toen hij klaar was, vertelde ik hem dat ik me met mijn ziekte verzoend had. En daarmee was de (geloofs-)kous af.

Het liet me echter gelijk al niet los. De bidder, die mij al eerder met genezing had begeleid, sprak geloof uit in herstel. Maar ik had het niet. En nog steeds heb ik het niet, daarom schrijf ik erover in de hoop dat ik dat geloof vind door erover te schrijven. In de Bijbel staat het (Matteüs 17:20) ‘Vanwege jullie gebrek aan geloof. Ik verzeker jullie: als jullie geloof hebben als een mosterdzaadje, dan zeg je tegen die berg: “Verplaats je van hier naar daar!” En dan zal hij zich verplaatsen. Niets zal voor jullie onmogelijk zijn.’

In het gedeelte voorafgaand aan dit Bijbelgedeelte dreef Jezus een demon uit bij een jongen. Om een voorbeeld te stellen van wat geloof in God mogelijk maakt. En daar ben ik, met een hele Bijbel vol verhalen van mijn grote God, die wonder na wonder verricht en getuigt van zijn goedheid voor mensen zoals ik die willen geloven, en ik die alleen geloof nodig heeft zo groot als een mosterdzaadje. Zo voelt het helemaal niet. Dat ik met een heel klein geloof toe kan komen. En toch is het zo.

Kan ik geloven in genezing van mijn kwalen? Durf ik me over te geven aan de almacht van God? Durf ik te geloven in genezing van iets dat zo gewoon geworden is? Durf ik er in te geloven dat God mij zaterdag van mijn bronchitis genezen heeft? Durf ik hem te danken daarvoor? Eigenlijk is mijn geloof te klein. Beter gezegd, ik ben gaan geloven dat het leven is zoals het is, onveranderlijk. Dat alles morgen is, zoals het vandaag was. Dat dingen niet veranderen. Ik moet mezelf gelijk tegenspreken, ik ben zelf het bewijs dat voor mij ‘the sky the limit is’. Ik heb zoveel nieuwe inzichten opgedaan de voorbije jaren, maar toch zijn er dus gebieden in mij die mij terugwerpen in mijn geloof in God, tegenhouden is beter geformuleerd. Het ontbreken van geloof als een mosterdzaadje, belemmert mij. Daarom spreek ik nu hier geloof over mijzelf uit, geloof zo groot als een mosterdzaadje. Daar geloof ik in. In Jezus naam. Amen.