Grote stappen

Voor wie mijn blogs vaker gelezen heeft, zal het niet verbazen dat ik graag over mijn proces van heling schrijf. Deze zondagavond was ik na een heerlijk weekend aan het schrijven op mijn Ipad en er viel me op dat ik grote stappen zet.

Mijn vriendin zei laatst tegen mij hoe ik de ideale omstandigheden rond mij heb om die stappen te zetten. Zo woon ik nog op mezelf en werk ik part-time. Daarnaast lees ik graag boeken over psychologie, over geloof en (sinds kort) de Bijbel. Ik las lange tijd boeken van mensen die schreven over datgene dat ze leerden uit de Bijbel maar de Bijbel zelf lees ik nu pas. En daar word ik blij van. Het Woord deel van mijn leven laten worden, is een verlangen dat nu begint te ontwaken. Hoewel indirect, via andere schrijvers, het al lange tijd een grote invloed op mij uitoefent. En daar vaar ik in mijn proces wel bij.

De laatste stap die mij helder wordt is een belangrijke, het gaat over wegcijferen. Aangezien ik in mijn jeugd vaak ziek was, en anderen voor mij zorgden heb ik, hoewel afhankelijk, mijn leven lang moeite gehad om rekening te houden met anderen. Een belangrijke eigenschap voor een vruchtbaar samen zijn. Ik deed dan wel dingen voor de ander, maar echt iets doen wat me zelf ook iets kost dat kon ik niet. Mijn vriendin confronteerde mij als zo vaak met dit tekort. Ik luisterde en legde het verband met mijn ziek-zijn in mijn jeugd. Waarin ik altijd een beroep deed op de ander en mijn moeder mij ontzag. Altijd stond ze voor mij klaar, daardoor leerde ik niet zelf voor de ander klaar te staan. Het leidde tot egocentrisch gedrag. Gedrag waarin ik mezelf centraal stelde in plaats van de ander. En dat uitte zich op een pijnlijke manier op verschillende momenten in mijn relatie.

De herstelgroep van afgelopen week was ook een moment waarop ik zag dat dit egocentrisch gedrag de overhand had. Ik was niet in staat mij weg te cijferen op het moment dat twee anderen een gesprek hadden dat van waarde was voor hen. Ik vond het nodig om een grens te stellen aan mijn medegroepsgenoten waar ik in de nabespreking met met medebegeleider hoorde dat ik dan de ruimte aan de ander had mogen bieden. Ik dacht alleen, net als ik als kind leerde, dat het alleen om mij en wat ik voelde ging. Dat is een leugen. Ik mag rekening houden met de behoeften van de ander, ook als dat ‘ten koste gaat’ van mezelf. Dat leerde ik. Een harde les, want ik had een fikse aanvaring met een deelnemer maar tegelijk dus een een enorm leerzame. Ik zette een grote stap.

Wat ik ook leerde was dat ik door mijn zieke jeugd, anderen voor mij liet zorgen. Die zorg leidde tot afhankelijkheid. Die leidde ertoe dat ik mij afstemde op de behoeften van de ander en mijn eigen behoeften ondergesneeuwd raakten. In die zin cijferde ik me, wat mijn behoeften betreft, helemaal weg. Ik leidde de levens van anderen. En aangezien dat reuze vermoeiend is, raakte ik steeds weer de weg kwijt, lukte het me zelden om volwaardige (lees: gelijkwaardige), relaties aan te gaan. De ander wist niet wat hij/ zij aan mij had. Simpelweg omdat ik ‘er niet was’. Ik had een enorm onvermogen om met anderen om te gaan, omdat ik mij altijd op de ander richtte en daardoor in conflict kwam met mijn eigen opgekropte en weggestopte emoties. Die uitte zich in lange en conflictmijdende werk- en persoonlijke relaties die meer dan eens verbroken werden. Lange tijd leidde ik een leven met een klein sociaal netwerk. Allemaal het gevolg van het onvermogen om relaties aan te gaan en mede ingegeven door de te goede zorg van mijn moeder. Zo kan teveel van het goede dus ook uitpakken. Met alle liefde waar het mee gegeven is.

Wat mij helpt is schrijven, uitententreure, schrijven. En bovenal mijn geloof in God en de weg die ik naar Hem ben ingeslagen. Die weg en de groei in mijn persoonlijk leven maken mij tot iemand. Iemand die een proces ingegaan is dat tot zelfredzaamheid leidde en autonomie. Maar nu op een punt komt dat ik die zelfredzaamheid inruil voor afhankelijkheid van God. Voor mij moest die weg en dat proces zich langs die stappen voltrekken; van afhankelijkheid van anderen, naar zelfredzaamheid en autonomie, op weg naar afhankelijkheid van God. Ik zeg erbij dat is mijn weg, die is uniek. Ieder ander doet het op zijn/haar manier. Daar heeft God ons toe geschapen. Om onze eigen weg te ontdekken. Mij helpt het al heel lang dat hele proces te beschrijven. Ik wens en gun jou op jouw tijd ook groei en heling van je verleden, en een liefdevolle relatie met je Schepper. Zodat je net als ik tot je bestemming mag komen.