Het verschil willen maken

Deze dinsdagochtend werd ik vroeg wakker, de dromen die ik had niet allemaal even helder voor de geest. Wel die waar ik wakker bij werd, een droom over iemand die allerlei groepen hun problemen ontfutselden. Groepen die allerlei problemen hadden veroorzaakt, en ik zat in veel van die dromen en was daar medeverantwoordelijk voor.

Het is het verhaal van mijn leven. Of meer het verleden van mijn leven. Ik denk dat ik nu ik intenser met God wandel nog steeds fouten maak, maar ze nu eerder belijd en ze bewust wordt. Dat riep bij mij de vraag op, wat is mijn aandeel in de levens van anderen? En wanneer maak ik het verschil in de levens van anderen?

De vraag stellen waar ik het verschil maak in de levens van anderen, lijkt complex. Wie maakte het verschil in mijn leven? Er waren twee belangrijke momenten, en ontelbare op het oog minder belangrijke momenten. Het moment na mijn eerste psychose waarop ik weer ben gaan geloven was een belangrijk moment. Dat kwam uit die gebeurtenis en een gedachte van binnen uit mij voort: ‘Wat had ik als kind, wat mij hielp?’: de gemeente waar ik naar de kerk ging was het antwoord.

Een ander moment was, toen mijn moeder tegen me zei: ‘Ik ben er niet altijd meer.’, dat zette bij mij de radertjes in werking die mij aanzetten om na 10 jaar angst weer te gaan lezen en te schrijven. En mij open te stellen voor een relatie.

Misschien heb jij niet van die momenten gekend in je leven. Ik vroeg me altijd af wat mijn aandeel is in het leven van anderen. Juist ook omdat ik graag belangrijk wil zijn. Er toe wil doen. Maar ik zet het niet voor niets in de verleden tijd. Ik denk dat ik een antwoord heb op die vraag: Ik doe er niet toe.

In mijn vorige blog schreef ik over hoe de afhankelijkheid van God vorm aan het krijgen is in mijn leven. Ik geloof dat dit er een uitvloeisel van is. In mijn afhankelijk zijn, ervaar ik steeds vaker hoe God dóór mij heen werkt. Dat ik er niet toe doe, maar tegelijk heel erg toe doe. In de plek waar Hij mij wil hebben, zie ik het als mijn taak God door mij heen te laten gaan. Door mij af te stemmen op zijn stem, zijn Geest, kan ik dat bereiken. Al mijn kennis is niet toereikend, ik heb alleen Hem nodig. Dat is best raar. Leer je van alles je hele leven, kom je tot de conclusie dat je het niet nodig hebt. Deels waar. Nog steeds gebruik ik mijn kennis bij allerlei zaken, maar het is niet de enige weg. Gods stem is leidend.

Dus waar ik dacht dat ik degene was die dacht een aandeel te hebben en het verschil maakte in de levens van anderen, is God dat. Mijn denken verandert daardoor stukje bij beetje. Niet ik, maar God maakt het verschil. En de vraag is niet een vraag naar mijn aandeel, maar wat is Gods aandeel in de levens van anderen: ‘Alles’.

Waar ik iemand nodig had en een idee in mijn eigen brein ontsproot bij twee belangrijke momenten in mijn leven, is mijn motivatie misschien niet helemaal zuiver geweest. Mijn ego had behoefte aan erkenning. Maar als ik geloof dat Gods stem mij leidt en ik afhankelijk van Hem wil zijn dan ligt het voor de hand dat ik ook hier een stap in geloof maak. Een stap van eigenbelang, naar Gods belang, een stap van egoïsme naar altruïsme, van mijzelf naar mijn naaste, van eigenliefde naar naastenliefde, van mijzelf naar God.

In die wetenschap bracht ik vanochtend een ‘heel vol hoofd’ bij Hem. Ik legde het in Gods hand. Ik wandelde naar mijn werk nog steeds met een vol hoofd. Er wachtte mij een zware dag. Toen ik om 15:00 wegging en in de trein zat, realiseerde ik me wat er was gebeurd, God had al mijn zwaarte weggenomen. Een dag vol overleggen en gesprekken met cliënten leverde een leeg hoofd op. Rara hoe kan dat. God is het antwoord. Hij is ongelooflijk groot, en doet wonderen in mijn leven. Elke dag opnieuw. Vader U bent goed. Dank U wel.