Onverwachte afhankelijkheid

Drie dagboeken vergezellen mij bij het begin van iedere dag, dat wil zeggen ik lees ze trouw. De schrijfster roept mij keer op keer op afhankelijk te zijn, dus dat me dat na enkele jaren vertrouwd zou moeten zijn, zou me niet moeten verbazen. En toch deed het me dat, de voorbije week. Ik ervoer wat het betekende om afhankelijk te zijn van God. Dat ging zo.

Ik was met de meivakantie naar de Ardennen, een vertrouwde plek voor mijn vriendin en mij. Zoals andere jaren ben ik degene die daar andere dingen doet dan de meeste andere campinggasten, die ook vrienden van ons zijn. Mijn vriendin gaat met die vrienden dan een grote wandeling maken. Ze nemen de auto en rijden de omgeving af op zoek naar een geschikt parcours, alwaar ze vaak 2 a 3 uur weg zijn. En dat is de tijd dat ik even op mezelf ben. En God zoek.

Nu echter was het aan het begin van de dag koud. Kou die ik met een korte wandeling van een half uur uit mijn botten liep. Maar in die eerste vakantieweek zag ik vooral op tegen twee weken op de camping zijn. Ik had weinig inspiratie om te schrijven, en verlangde vooral naar mijn eigen plek thuis, met de warmte van het huis en de winkels die mij van eten konden voorzien om mijn dieet mee vol te houden. Dat was een andere reden waarom ik naar huis verlangde. Ja ik had van alles bij me, maar elke dag even naar de winkel kunnen om eten te halen, ik weet het klinkt wat verwend, ik miste het. Maar ook het vooruitzicht van alleen steden bezoeken en spelletjes spelen wat we na de ochtend andere keren gezamenlijk deden, kon mij maar deels bekoren.

Het kwam me dus goed uit dat een van de vrienden na de eerste week naar huis ging omdat hij niet zoveel vakantiedagen had. Na 4 dagen zou hij voor het tweede deel van de week en het weekend terugkeren. Ik zag een kans dus ik vroeg of ik mee kon rijden, dat was geen probleem. (Die goede God ook) Hij liet me nog rijden ook, wat ik heel leuk vond. Dus zondag reden we terug. En ik had 4 heerlijke dagen thuis.

Wat had ik dat ik op de camping miste? De rust en het vertrouwen om in de flow van de dag God te zoeken. Ik houd namelijk van eenvoudige dingen. Maandags werd mijn tuin gedaan door een vriend. Dinsdag bezocht ik mijn moeder en haalde ik twee boeken op in de stad. En woensdag had ik drie afspraken met de mensen die me nauw aan het hart liggen. Om donderdagmiddag weer terug te rijden naar de Ardennen. Prima, ik had het helemaal voor elkaar.

Eenmaal terug op de camping voelde ik me echter bevangen door een soort lusteloosheid die ik niet kende. Het was maar een dag, maar het voelde heel vervelend. Zit ik dan niet teveel te navelstaren? Nee, ik had wat te leren. Maar dat wist ik toen nog niet. Daar kan ik nu terugkijkend van getuigen. Waar ik anders God om hulp vroeg, ging schrijven, in gebed ging en mijn gevoelens toestond, kon ik nu mij nu alleen maar wentelen in lusteloosheid. En daarin zocht ik gegeven moment God. Ik bad dat ik zelf niet wist wat ik ermee moest, anders dan zijn hulp vragen. Waar ik anders zelf wel wist wat te doen, was er nu de totale afhankelijkheid van God. Ik legde mijn controle af. Ik was afhankelijk van Hem.

Nu pas zie ik, al schrijvende, wat een belangrijke les God mij leerde. De afhankelijkheid waar ik zo lang niet echt bij kon komen, liet Hij mij zien door dit gevoel van lusteloosheid dat gepaard ging met radeloosheid. Ik wist het gewoon allemaal even niet. En wat ook opvallend was, het lukte me niet om dit met mijn vriendin op te lossen. En dat moest, nu ik erop terug aan het kijken ben, ook zo zijn. Want toen ik het met een van de mentoren besprak vertelde zei dat het goed is om het met iemand anders te bespreken als je je radeloos voelt. En ook dat had ik zelf niet bedacht, met iemand buiten mijn relatie zoiets te bespreken. Met een man misschien wel. Dat ook, en dat klopt in het proces waar ik in zit. Dus een passende oplossing voor een volgend keer, ik heb er ook al ideeën bij met wie ik dat wil doen.

En dus zie ik hoe ik verzocht werd en hoe God alles ten goede keert in mijn leven. En zo kan ik nu deze blog schrijven, nu ik de vreugde en vrede terug heb die ik kwijt was. En weet dat ik zelfs in mijn radeloosheid, mag vertrouwen op Hem juist als ik alle controle kwijt aan het raken ben als alle hulpmiddelen niet voor handen zijn, is Hij er als de rots in de branding.