Wakker geworden

De titel van deze blog kan opgevat worden als het wakker worden op een willekeurige ochtend, iets wat ieder mens elke dag opnieuw meemaakt. De context waarin ik de titel gebruik is echter een andere, niet die van ogen openen na geslapen te hebben maar wakker worden in de zin van het leven anders ervaren. Ik moest even nadenken over deze laatste beschrijving, omdat het nog nieuw is en ik door deze blog betekenis aan deze ervaring wil geven in woorden.

Daarmee kom ik op iets anders, namelijk dat ik me voor kan stellen dat er lezers van mijn blogs zijn die denken: ‘Daar heb je hem weer.’, die gedachte bekroop mij bij dit inzicht. Het is een onuitgesproken aanklacht over mezelf die ik vertaald zag in iets dat mijn vriendin opmerkte toen ik dit ‘wakker worden’ met haar deelde. Ze zei dat ze hoopte dat als ik 80 ben ik ‘tot rust gekomen’ zal zijn. Daar hadden we een goed gesprek over. Over dat ze vond dat ik de neiging heb tot navelstaren. Ik moest haar gelijk geven, ik leef bij de gratie van de ontdekkingen die ik doe in mijn persoonlijk leven. En waar ik zonder te vragen naast haar aandacht ook dit podium voor gebruik. Dus net als mijn vriendin die immer open staat voor mijn inzichten wil ik niet voorbij gaan aan jou de lezer die misschien ook moeite heeft om weer een nieuw inzicht voorgeschoteld te krijgen. Voor die lezers wil ik enige duidelijkheid verschaffen over het waarom van wat ik schrijf.

De reden voor het schrijven en het delen van mijn blogs zit hem in verschillende dingen. Allereerst is schrijven voor mij dé manier om iets wat ‘verstopt’ zit naar buiten te brengen. Vaak weet ik niet wat er precies komen gaat, anders dan dat ik een idee voor een blog heb. Schrijven is voor mij een manier om een indruk, een gedachte, een gevoel, of iets dat ik meegemaakt heb te verdiepen, misschien is uitdiepen hier beter gekozen.

De inzichten die ik deel zijn ook onderdeel van mijn proces tot heelwording. En dit proces is sinds ik Jezus als mijn Redder aannam, ongeveer drie jaar geleden, in een stroomversnelling beland. En het gaat maar door. Maar dat betekent dat ik vanaf mijn 55-ste die inzichten pas echt heb gekregen. Mijn vriendin herkent me soms niet terug, van de persoon die ik in het begin van mijn relatie met haar was (drie en half jaar geleden) naar wie ik nu ben. En dat zie ik zelf ook zo. Het beschrijven van dat proces deel ik grotendeels hier in de blogs en gedichten die ik schrijf. Dat geeft mijn proces vleugels.

Wat ook meespeelt is dat ik het prettig vind om wekelijks tijd vrij te maken om te schrijven, ik vind het fijn om te doen. Ik vroeg me voor deze blog af, maar kan ik dan geen blogs schrijven in de anonimiteit in de hoop ze vroeg of laat te bundelen? Heb ik een wekelijks publiek nodig? Ja, dat heb ik nodig. Er is een zekere mate van afhankelijkheid die ik hierin heb ontwikkeld. Ik vind het steeds weer leuk de aantallen lezers onder mijn blogs te zien. Dat is ijdelheid, jazeker niets menselijks is mij vreemd, het heeft echter ook een andere kant. Die kant gaat over een andere motivatie van mij.

Ik kom tot het laatste punt van mijn motivatie om blogs te schrijven. Het is de vaak onzichtbare kant van het schrijven; dat wat anderen eraan kunnen hebben. Veel van mijn blogs gaan over de psychologie gecombineerd met mijn geloof. En ik hoop dat ik door mijn blogs anderen aanspreek, motiveer, inspireer, om door mijn blogs in contact te komen met hun eigen ‘verstopte’ delen. Maar het kan ook gewoon leuk zijn om te lezen, niets meer of minder. Of je totaal niet aanspreken. Kan ook. Uit de enkele reacties onder mijn blogs krijg ik de indruk dat ze voor diegenen ertoe doen, maar veel vaker is dat iets tussen God en jou. En daar heb ik vrede mee.

Sinds ik het gebed van Jabes heb uitgebreid met ‘..en mijn gebied vergroten’, begrijp ik dat God door mijn blogs heen met mensen spreekt. Dan ben ik precies daar waar Hij mij wil hebben. Het gaat dan niet om mij, maar om wat God door mij heen wil zeggen naar anderen. Die naastenliefde kan wel eens de kern worden van mijn bestaan en daarom ben ik dankbaar dat ik gebruik mag maken van dit podium. Een podium om niet zelf op een voetstuk gezet te worden, maar tot meerdere eer en glorie van God te mogen leven.

Ik had het willen hebben over ‘wakker worden’, maar het is anders gelopen. Die vrijheid neem ik. In een volgende blog zal ik dat misschien bespreken.