De uitdaging die mens heet

Misschien herken je het wel, dat je het lastig vindt om je te verhouden tot je naaste. Dat het moeite kost om je verbonden te voelen met mensen om je heen. Laat staan een relatie te kunnen onder-(vol)houden. Mijn leven heeft zich grotendeels afgespeeld in onwetendheid over hoe ik met mensen moest omgaan. Geen idee had hoe ik dat eigenlijk moest doen. De hechte vriendschappen zijn nog steeds op 1 hand te tellen, daar heb ik er ook niet meer van nodig. Maar o wat een geworstel is het lange tijd geweest.

De aanleiding voor dit schrijven ligt in twee dingen. Dinsdagmiddag had ik een ontmoeting met iemand waar ik niet helemaal bij aansloot. Het stroomde niet, en het was best lang geleden dat ik dat had meegemaakt. Dat zegt alles over mijn ontwikkeling in mijn relaties met mensen. Die zijn meestal goed.

Het andere was dat ik mij al schrijvende realiseerde dat ik juist met de mensen met wie ik het meeste moeite heb, eigenlijk de meeste groei doormaak. Deze mensen die de meeste weerstand bij mij oproepen, geven mij steeds vaker onverwachte mogelijkheden tot groei. Eigenlijk is het een vraag die ik aan jou lezer heb, herken je dat? Dat mensen die in je allergie zitten, daar niet voor niets zitten. Het kan naast een bron van irritatie ook een bron van ongekende groei en inzichten opleveren. Althans zo zie ik dat. Het betekent niet dat het geen moeite kost. Nee, juist wel. Het is een uitdaging zegt men dan. Dank je de koekoek. Niet aan mijn fiets. Of toch?

God geeft mij mogelijkheden om te groeien, elk dag opnieuw. Die mensen zet Hij daar niet voor niets, en Hij zal ze terug laten komen zodat jij en ik iedere keer weer een nieuwe kans krijgen om er anders mee te leren omgaan, net zolang tot we snappen wat Hij ermee bedoelt. Zo is God, geduldig en bereid mij te vormen naar Zijn beeld. Ik geef toe dat Hij bij mij een engelengeduld moet hebben, keer op keer stap ik in dezelfde fouten. Keer op keer, geeft Hij mij de mogelijkheid om te leren. Kijkt Hij als een goede Vader hoe ik stappen zet op mijn levenspad. Hoe ik val en Hij me weer rechtop helpt. Zo is mijn Vader. Maar hoe is jouw Vader?
Is die ook zo geduldig met jou? Of zie je helemaal de hand van God niet in datgene wat je overkomt? Is je leven een aaneenschakeling van toevalligheden waarin je zo nu en dan een succesje boekt? Dat kan natuurlijk ook. Zoveel mensen, zoveel verschillende houdingen.

Terug naar de ontmoeting die ik afgelopen middag had. Iemand had het over de oorlog en dat ze daar eigenlijk voor aan het hamsteren was. Ik vroeg haar of ze bang was. Nee zei ze. Vervolgens vertelde ze over de oorlog en hoe ze zelf de oorlog had meegemaakt. Is er veel duisternis in je leven vroeg ik. Ook dat niet. Daarna vonden we elkaar wel in het gesprek. Maar juist dit eerste gedeelte bleef aan me plakken toen ik er vanavond aan terug dacht. Wat was er gebeurd?

Ik merkte haar angst op en gaf dat terug zoals ik dat wel vaker doe. Wat zegt dat over mij? Ik confronteer de ander met zijn/haar angst. Waarom kan ik niet meebewegen en invoelen met die angst? Eigenlijk vraag ik de ander om zijn/haar angst te erkennen. En als dat niet gebeurt, dan heb ik daar een probleem mee, want dan stroomt het niet tussen mij en de ander. Volgens mij laat God mij een andere weg zien.

Ten eerste iets dat ik in mijn vorige blog besprak, ik vergeef haar en mezelf. Dat maakt de weg vrij van schuld, dat het soms gebeurt dat ik niet aansluit bij de ander en dat niemand daar schuld aan heeft. Ik niet en de ander niet. Ten tweede dat ik niet bang hoef te zijn om naast de ander te gaan staan in wat ik duid als angst. Angst is iets dat ik heel goed begrijp, mijn leven was er vol mij. En het lijkt alsof ik er voor altijd afgerekend mee wil hebben. En met dat voornemen, ontken ik ook de angstgevoelens in de ander. Ik confronteer de ander ermee en als die er niet in meegaat… Houston we got a problem. Het laat geen ruimte voor de ander, ruimte om zijn/haar angst te ontkennen. Het is nu eenmaal niet zo dat mensen die ik in het dagelijks leven ontmoet zomaar uit het niets hun angst willen opruimen. Eigenlijk is dat wat ik tot op heden aan ze gevraagd heb. Wat ik deed ziet er ineens heel kortzichtig, onbeholpen en een beetje dom uit.

Er zit echter nog een kant aan het bang zijn om naast de angst van de ander te gaan staan, dat is weemoed. Droefgeestig zijn, staat er als ik het google. Verdrietig om daar naar terug te gaan wat ik al jaren van me af aan het schudden ben. Al die inspanningen die ik me getroost heb, zijn een gevolg van de angst die ik ten diepste de baas wil zijn. Is dat reëel? Ontken ik daarmee mezelf niet gedeeltelijk. In ieder geval de relatie met degenen die zelf angstig zijn en het ontkennen. Maar meer nog, ik ontken mezelf. Ik ontken dat deel van mezelf dat geleefd heeft in angst. Het feit dat ik anderen erken, biedt mij de mogelijkheid de angst die ik bestreden heb in de ogen te kijken. Angst als mijn vriend te beschouwen. Een vriend die er is, en waar ik mee om heb leren gaan. Die niet meer de baas over mij is. Maar die ik niet meer eronder probeer te houden. Die ik recht in de ogen kijk, aankijk en neerzet waar die hoort. Dan mag het zo zijn dat ik de angst van de ander daarnaast kan zetten, als zijn/haar angst waar ik naar kijk maar die mij niet meer omver blaast. Juist omdat ik er vrienden mee geworden ben.