Keihard oordelen

Er gaat al een tijdje een boek met me mee, het heet ‘Winnen in de geest van Christus’, volgens mij gekocht in een kringloopwinkel in Maassluis. Het gaat over een zendeling die de wereld over gaat en voorbeelden geeft over zijn wonderlijke levenswandel met God. Ik heb het al een keer gelezen en nu lees ik het in stukken nog een keer. Op de een of andere manier blijft zijn kijk op het evangelie en de voorbeelden die hij geeft tot mijn verbeelding spreken.

Zo ben ik nu opnieuw bij het hoofdstuk beland dat heet ‘Ik heb het recht boos te zijn’. Daarin verhaalt de schrijver over Corrie ten Boom die haar kampbewaker na de oorlog ontmoet die verantwoordelijk was voor de dood van haar zus. Ze vergeeft hem in gebed en steekt haar hand uit, waarbij ze een stroom van vergeving door haar heen voelt gaan.

Er staat: ‘God zei: “Ik kan jou niet vergeven, tenzij je anderen vergeeft.” Het is van vitaal belang voor uw mentale, geestelijk en zelfs lichamelijke gezondheid. U moet vergeven.’

Bovenstaande zin en het hele hoofdstuk zet mij stil bij waar ik al mijn hele leven moeite mee heb; oprecht vergeven. Ik bedoel echt vergeven. Niet het vergeven dat ik mezelf geleerd heb zonder ook echt het principe te begrijpen. De betekenis van wat het betekent ondergaan en er dan voor bidden, mij bekeren, belijden en vullen. Dat is dat vanavond en mij al eerder bij de gebedsavond van Cleansing Stream een week terug overkwam.

Toen bekeerde ik mij van het oordeel dat ik had over het ontbreken van ware liefde tussen mijn ouders. Die zonde beleed ik. Als ook het oordeel dat ik daarmee over mezelf had uitgesproken over hoe ik lief moet hebben. Misschien, heel misschien is het zo dat dit oordeel er verantwoordelijk voor is dat er tussen mij en de ander altijd zo’n afstand is geweest. Een oordeel sluit verbondenheid uit. Het is een schijnbare verbondenheid gebaseerd op wantrouwen. Laat dat nu mijn situatie geweest zijn tot op de dag van vandaag. Triest. Hoopvol ook. Maar vooral triest. Hoe kan het dat ik zo onbewust ben geweest van mijn denkwereld, van mijn leefwereld, van datgene dat iedere dag mijn gedrag, houding en karakter verkleurde? Dat mij afhield om de ander echt lief te hebben? Het antwoord is: mijn oordeel over de ander.

De bron van mijn oordelen liggen in het wantrouwen dat ik ontwikkelde rond mensen en de overlevingsstrategieën die ik hanteerde. Maar eigenlijk is dat nu niet belangrijk. Belangrijker is wat ik voorafgaand in mijn dagboek schreef. Er waren 5 mensen die ik zo voor de geest kon halen over wie ik vandaag een oordeel had, daarin kwamen de volgende oordelen naar voren: groter voordoen, grenzeloosheid, klagen, niet duidelijk communiceren, beter zijn dan de ander.
Kan het zo zijn dat ik juist wat ik in de ander veroordeel, klein houdt in mezelf?

Datgene dat ik in anderen tegenkom, houd ik klein in mezelf. Het gevolg is dat ik niet zie dat waar ik me in de ander aan erger, eigenlijk in mezelf ook tegenkom. Deze stap, van erkennen dat ik kennelijk ook een oordeel over mezelf heb, kan me helpen milder naar de ander te kijken. En daardoor niet alleen de ander te vergeven, maar zeker ook mezelf.

De verhalen die ik lees, laten mensen zien die dicht bij God leven. Mensen die in gebed God om stappen vragen die ze moeten nemen. Daarvoor is het nodig Gods stem te verstaan. Een weg die ik steeds vaker neem.

In de Bijbel staat in Romeinen 2:1: “Want waarin gij een ander oordeelt, veroordeelt gij uzelf; want gij, die oordeelt, bedrijft dezelfde dingen.” Er staat: ‘Als we anderen bekritiseren, leggen we vaak ons eigen hart bloot.’ Teksten die ineens een andere klank krijgen vanavond. Het besef dat ik mezelf eigenlijk al die tijd in de weg gezeten heb. Maar ook de 5 mensen die allemaal mijn vergeving verdienen en 1 in het bijzonder; ikzelf.

(Boek ‘Winnen in de geest van Christus’ door Loren Cunningham)