Afstemmen

Een gave is iets moois. Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, deze gave gaat mij niet makkelijk af: afstemmen. Even googelen: Wat is afstemmen op een ander? Het staat er als volgt: ‘Wil je dus een relatie aangaan met iemand, dan zul je op hem of haar moeten afstemmen. Afstemmen begint met het kijken en aanvoelen van wat de ander bezighoudt. Wanneer je alleen maar praat over de dingen die jou bezighouden en die jou interesseren, ben je niet aan het afstemmen op de ander.’

Bij afstemmen zijn meerdere mensen in het geding. Er is sprake van een contact waarin je door te kijken en aan te voelen van wat de ander bezighoudt, je verplaatst in de ander. En het gaat erom dat je dus interesse hebt in wat de ander bezig houdt.

Soms als ik iets spannends heb meegemaakt heb ik de neiging om heel graag mijn eigen verhaal te willen vertellen. Dan vind ik het lastig om me af te stemmen op de ander. Het verhaal dringt zich in mijn gedachten dan aan mij op. Als iets dat eerst gedeeld moet worden. Als dat gebeurd is kan ik vervolgens luisteren naar de ander.

Misschien ken je mensen die heel lang van stof zijn, en je geen kans geven om zelf iets aan te dragen bij wat je vertelt. Ook die neiging heb ik soms, dat ik achter elkaar vertel wat voor bijzonders ik heb meegemaakt. Eigenlijk zou ik af en toe een opening, een stilte moeten laten vallen om dat te voorkomen.

Het leukste is het als ik over en weer deel wat ik meemaak en beleef. En dat ik daarbij aanvul. Maar in het afstemmen is het soms juist goed alleen te luisteren, als de ander gewoon even zijn/haar verhaal wil doen. De ene keer lukt het me beter dan een andere keer. Het vraagt van mij dat ik soms even vraag: ‘Wil je dit gewoon even delen?’ Dat is een mooi voorbeeld van afstemmen. De ander zit niet te wachten op allerlei irritante samenvattingen of bevestiging van wat ze vertelt. Maar het is wel goed als luisterende partij om dat te weten.

Nog zo één is: ‘Wil je een oplossing?’ Een vraag die door de meeste mensen over het hoofd wordt gezien. Waar ze gelijk in de oplos-modus staan, omdat ze misschien diep van binnen een ‘redder’ in zich hebben. Door zo’n vraag open je het afstemmen op elkaar. Je weet wat ervan je wordt verwacht. Dat ontslaat je echter niet van de keus of je dat dan al dan niet wilt of kunt.

Steeds weer is de vraag hoe communiceer ik zo met jou dat vraag en aanbod met elkaar in evenwicht zijn. Met sommige mensen kost dat in het geheel geen energie. Maar met sommigen juist wel. Dan kan het zijn dat je misschien iets aan het doen bent dat je niet afgestemd hebt. Zo heb ik echt moeten leren luisteren. En niet omdat ik dacht dat dat hoorde, maar omdat ik een keus had. Op dat moment, toen ik leerde dat er grenzen aan mijn luisteren zaten, leerde ik om echt te luisteren. Dat ging ook over verantwoordelijkheid nemen voor datgene dat me overkwam.

Hierboven had ik het over het afstemmen zoals dat in de fysieke wereld gebeurt. Maar hoe stem ik af in de geestelijk wereld? Hoe stem ik af met God? Is het überhaupt mogelijk om ‘in gesprek’ met God te zijn? Ik ontdek langzaam maar zeker dat dat wel degelijk mogelijk is. Dat ik aan het leren ben hoe ik Gods stem kan verstaan.

De coach-cursus van Cleansing Stream brengt me stap-voor-stap bij het ‘verstaan’ van God. Gisterenavond werd tijdens de coachtraining in de korte bijbelstudie voorafgaand aan gebed stilgestaan bij ‘het afstemmen op God’. Dat doe je door steeds opnieuw God een vraag voor te leggen. Bijv.: ‘Wat wilt U dat ik doe?’, of ‘Wat bedoelt U hiermee? Hoe wilt U dat ik naar deze situatie kijk?’ Vragen, vragen, vragen. En steeds vaker krijg ik een woord in mijn gedachte, dat allerlei associaties oproept over datgene waar ik voor bid. Soms blijft het stil, niets doen dan. Een andere vraag stellen kan ook of een heel andere richting in gaan.

Het leuke aan God is, is dat hij onvoorspelbaar is. En dat ik met al mijn kennis niet weet welke kant Hij op wil. In gebed stuurt Hij me telkens weer nieuwe kanten op. Kanten die ik zelf niet zou kunnen bedenken. Daarmee komt het moeilijkste, durf ik mij over te geven aan Hem, aan zijn onovertroffen wijsheid. Daarmee begeef ik me op het pad van overgave. Op het pad van het onbekende in mezelf, misschien wel iets wat lange tijd in duisternis gehuld was. Ik durf dat wel. Ik weet dat God goed is voor mij en mij niets boven mijn draagkracht zal geven. Daar vertrouw ik op. Dus open ik mijzelf in dezelfde gebeden die anderen op die manier naar mij toe uitspreken. Vertrouwende dat Hij zich via anderen aan mij openbaart. Anderen die afstemmen op God. Die Zijn zachte stem hebben leren verstaan. Zodat ik genezing kan krijgen van de wonden die voor mensen verborgen blijven, althans voor mensen die vanuit kennis werken. Naar de wonden die zichtbaar worden door mensen die op God afstemmen.

Bovenstaande vraagt iets dat heel moeilijk is voor mij, kan ik God vertrouwen? Vertrouwen dat Hij almachtig is. Ik zou bijna zeggen, almachtiger is dan ik. Want dat was waar mijn wereld tot nu toe uit heeft bestaan, de kennis die ik zelf had. Maar nu blijkt er wijsheid voor handen is rechtstreeks van God. Ik verbaas me nog steeds, maar mag en ben dit al normaler aan het vinden. Gods stem onderdeel laten worden van mijn dagelijkse wandel met Hem, is de stap die ik nu aan het nemen ben.

Het laatste voorbeeld van afstemmen had ik vanmiddag. Ik dacht (kennis) dat ik iemand moest waarschuwen (redder). Maar toen ik God vroeg wat ik moest doen in deze situatie, kreeg ik het woord ‘Ontmoedigend, Gemoedsrust en jou’ in mijn gedachten. Het ging niet om wat ik moest doen naar de ander, maar in mijzelf. Hierdoor lag ik de situatie in vertrouwen bij God neer en leerde ik dat ik de ander niet hoefde te redden. Hoewel ik alle reden had om ongerust te zijn. Op die manier kon ik de ander loslaten.