Uit de gevangenis

Het meisje zat in de gevangenis. De genen in d'r lijf blokkeerden elke uitweg naar buiten. Bij de minste stress in relatie tot mensen kromp ze in elkaar. Ze ging hyperventileren en wat dies meer zij. Jaren lang had ze al de hele molen doorlopen van de psycho-sociale hulpverlening. Was ze vroeger een beeldschoon kind geweest, nu tekenden lijnen van verdriet haar mooie gezichtje. Het ontbrak haar niet aan strijdvaardigheid. Ze was dapper genoeg om elke keer weer de strijd aan te gaan. Als Don Quichotte uit de bekende legende, vocht ze tegen de molens van angst en depressie.

Een lichtpuntje in haar leven was, dat ze biddende ouders had. Wanneer de nood het hoogst was, stonden deze man en vrouw op de barricaden om hun dochter bij Jezus te brengen. Net als de vier vrienden in het verhaal van Jezus braken ze door elke dakbedekking heen en vonden hulp bij de hemelse Raadgever.
De genezing van het meisje voltrok zich niet in één wonderbaarlijk moment. Na de strijd van jarenlange voorbede werd het heel geleidelijk aan lichter in haar geest. De blokkades van onmacht en boosheid moesten steeds meer wijken op gezag van de machtige Naam van Jezus. In de ochtendschemering na de nacht van duisternis en lijden gloorde er weer hoop. Ze klom op uit het dal van depressie en het lukte haar steeds meer om haar eigen beslissingen te nemen. De harde trekken op haar mooie gezichtje ontspanden zich. Niemand had ooit kunnen bevroeden door wat voor hel van afwijzing en intimidatie zij was heengegaan.

Nooit had zij haar geloof in Jezus los gelaten. Haar ouders werden er nooit moe van om elke keer bij vernieuwing hun dochter aan de voeten van Jezus te brengen. Bij wie zou je anders hulp en kracht vinden? Ze durft weer plannen voor de toekomst te maken. Ze kan weer genieten van de zonnewarmte die haar koude hart verwarmen. Heel geleidelijk aan zet de dooi door in haar ziel. Stapje voor stapje werkt ze aan haar innerlijke genezing. De hemelse Therapeut heeft haar geen moment in de steek gelaten, ook niet tijdens al die momenten wanneer ze in haar wanhoop zélf de deur in het slot gooide.

De kentering in haar weg naar buiten is niet meer te stuiten. Zij leert weer genieten van mooie bloemen. In de kracht van de Allerhoogste weet ze zich te ontworstelen uit het dal van wanhoop en depressie. Nee, ze heeft nog een heel traject te gaan. Het ontbreekt haar niet aan waarheidsbeleving en intelligentie. Met de grote Mensenvriend naast haar, durft ze zich weer buiten de deur te begeven. Nooit zag ze een vriend die zo trouw was als Jezus. Neen, nooit één.