Losbreken uit jouw cocon

Je hebt heel lang op wacht gestaan, is het niet?
Zo dikwijls heb je gewacht totdat je eindelijk een glimp van Mij mocht ontvangen.
Het bleef heel stil om je heen.
In het holst van de nacht heb je uren geschreid, tranen van onbegrepen verlangen.
Het veilige nest bij vader en moeder thuis heb je al lang verlaten.
Er is eigenlijk een grote discrepantie tussen wie je overdag bent te midden van vrienden en collega's
en met degene die je bent tijdens de kleine uurtjes wanneer niemand je opmerkt.
Omdat jij in jouw hart best wel romantisch bent, vraag jij je bij tijd en wijle af:
"Is dat nou God wat U bedoeld hebt, waar ik m'n halve leven op gewacht heb?"
Vele tientallen keren heb jij je dat afgevraagd en ondanks jouw tranen bleef het stil om je heen.

Toch lijkt het wel of er zich tijdens de laatste weken heel geleidelijk aan zich een verandering voltrekt in jouw leven. Die sombertes die jouw in het verleden soms bijna plat konden leggen blijven met steeds grotere tussenpozen weg. Hoe het zo gekomen is, weet je zelf niet
maar steeds vaker gloort er iets van hoop in jouw ziel.
Je zou ook kunnen zeggen, iets van vertrouwen dat het uiteindelijk toch goed zal komen.
Je ontdekt de contouren van een leven dat er mag zijn en de laatste tijd ben je minder gefocust op jezelf.
God is niet langer de zwijgende afwezige.
Had je in het verleden nog wel eens dat jij jezelf in die lange vrije weekenden verwaarloosde,
nou, de laatste tijd komt dat niet meer voor.
Het is wel grappig, maar je bent ook een beetje streng tegen jezelf geweest.
Je hebt je bij elkaar geraapt en toegegeven aan de gedachte
dat je eigenlijk best een heel waardevol iemand bent.
Zou dat wellicht tóch de invloed van God zijn die je wel degelijk heeft opgemerkt?
Liet Hij nog maar ergens een handgeschreven brief achter, speciaal gericht aan jou.
Ze kunnen je nog van alles vertellen maar je bent je los aan het maken van die cocon die je gevangen hield.
En meer dan ooit tevoren ben jij je aan het realiseren:
Dat heb ik zelf moeten doen en daar kan niemand mij bij helpen. En, dat is nog waar ook.
Of....hoewel je dat nou niet allemaal begrijpt, zou het kunnen zijn dat God Zelf je misschien ook wel een duwtje heeft gegeven? Is het aan Hem niet voorbij gegaan, die vele uren 's avonds laat in jouw bed en jij jezelf in slaap huilde. Heeft Hij tóch naar je omgezien?
In verwondering wordt jouw hart vervuld met hoop.
Jouw hart wordt vervuld met hoop en vertrouwen dat jezelf in staat bent stuur en richting te geven
aan jouw leven. Daar heb je een ander niet bij nodig.
Dat romantische vacuüm in jouw leven, dat loopt heus niet weg. Dat gaat allemaal best goed komen.
Het voelt al zoveel beter, dat je nu vrede in jezelf ervaart en dat je het verleden laat rusten.
Je denkt: "M'n salaris is binnen. Komende week ga ik na die lange corona-tijd lekker shoppen en mezelf in de kleren steken."