Op werkbezoek in Brazilië

Gisa en ik zijn voor de tweede keer op werkbezoek in Brazilië bij Willem en Yvette met hun vier prachtige dochters. De eerste keer, drie jaar geleden in Camarigibe - nabij de kustplaats Recife - waar ze werkten als zendingsechtpaar onder de paraplu van Youth with a Mission. Nu wonen en werken ze in Noord Oost Brazilië in de kustplaats Fortaleza in samenwerking met het zendingsgenootschap Iris. Hun doel en roeping ligt bij de allerarmsten die wonen in een van de vele krottenwijken (favela's) die de stad rijk is.

Deze keer duurt ons bezoek maar liefst zeven weken. Jongstleden zondag bezochten we een bruisende charismatische kerkdienst te samen met zo'n vijftien honderd gelovigen. We werden getroffen door een warme en hartelijke sfeer.

Terwijl bij ons in Holland de kinderen kerstvakantie hebben, hebben de twee oudste dochters Athalia en Ermelinde zomervakantie. Deze week vieren we Kerst in hartje zomer. Zondag vierden we de vierde adventszondag.

Hier is alles anders. Had ik de eerste twee weken nodig om te wennen aan dat moordende tropenklimaat, geleidelijk aan verleg ik mijn grenzen en maak, rond het invallen van de avond, wandelingen. De vele honderden stadswijken van de stad zijn alle beveiligd door hoge muren en nog vaak afgerasterd met electrische bedrading. De stad telt onnoemelijk veel bewakingshonden.

Vijftien jaar geleden bezochten Willem junior en ik in een outreach van Youth with a Mission de stad Chennai in Zuid Oost India. Soms loodste Willem me dan door het drukke verkeer van de stad en dat gebeurde gisteren nog een keer, maar nu in Fortaleza. Het kan verkeren. Ik verleg mijn grenzen. 's Avonds deed ik het zelf in mijn eentje, toen ik m'n dagelijkse wandeling maakte. De grote wegen hier tellen twee stroken van eenrichtingsverkeer die doorsneden wordt door een fietspad van ongeveer twee en een halve meter met aan weerszijden een hoge betondrempel. De snelheid die je op de wegen in en rondom de stad mag maken is zestig kilometer. Hoewel ik al bijna dertig jaar mijn rijbewijs heb, ik zou voor geen goud in deze stad willen rijden. Ik bewonder m'n zoon Willem die een half jaar geleden zijn rijbewijs haalde. Een toegewijde gelovige had het in haar hart hen een auto te schenken. Die wordt dan ook goed benut, nu ze samen met hun zessen zijn.

In onze harten klopt het verlangen om dit kostbare evangelie dat ons is toevertrouwd te delen met anderen. Wanneer ik de blog van Adriano lees, denk ik: "Hoe waar is dit...." Sommigen doen dat in Holland en anderen roept God om de oceaan over te steken.