Het kerstfeest van Annelies

Nog een paar dagen...... en dan is het weer vijfentwintig december. Kerst 2020. Annelies voelt zich nogal depri. Een week geleden heeft Cees de verkering uitgemaakt. Het kwam hard bij haar aan. En dat na achttien maanden bij een steeds groeiend wederzijds vertrouwen. Heel wat keren hadden ze samen op internet de woningmarkt afgestruind. En nou dit. Woest was ze. Eerst heeft ze zijn mooie praatjes gelaten over haal heen laten komen.
Al een paar maanden was hij in de ban geraakt van een collega op zijn werk en al zijn beloften aan haar had hij van zich afgeduwd. De rotzak en toch..... toch houdt ze nog van hem. Het voelt ook zo tegenstrijdig aan. Wat heeft hem toch bezield? Zouden alle mannen zo zijn? Ze komt er niet uit.

Annelies woont nog bij haar moeder thuis. Die avond nadat Cees het uitgemaakt had was ze 's avonds laat naar bed gegaan. Gelukkig had ze nog wat slaapmiddelen. Na drie kwartier was ze nog steeds wakker waarna ze door heftige gevoelens werd overweldigd en haarzelf overgeeft aan een tomeloze huilpartij. Haar moeder komt verontrust binnen lopen: "Kindje van mij toch.... kindje toch...."

Dat is nu al weer twee dagen geleden. Overmorgen zal het kerstfeest zijn. Haar ski-vakantie voor na de Kerst heeft ze nog kunnen annuleren. Alles voelt zo dof en troosteloos aan. Het Kindje in de kribbe kan haar nu niet boeien.

Ondanks haar sombere gevoelens is ze dankbaar voor wat ze van haar ouders heeft meegekregen. Zij is gezegend met ouders die hun leven lang God altijd oprecht hebben gediend. In volle overtuiging heeft ze zelf ook drie jaar geleden geloofsbelijdenis afgelegd. Soms ervaart ze de vrede van God heel sterk en een andere keer zwakt het ook weer helemaal af. Bij Cees leefde het minder sterk als bij haar maar hij stemde er in toe met haar regelmatig een kerkdienst te bezoeken. En nu is het uit. Uit met Cees en uit bij God. Tenminste, zo voelt het.

Annelies pakt zichzelf aan. Ze neemt zich voor de kerstnachtdienst van het Leger des Heils te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig dat ze op tijd is gegaan. Om half tien 's avonds is elke stoel in de zaal bezet. Drie kwartier zingen ze onafgebroken, de oude vertrouwde kerstliederen. Af en toe pinkt Annelies een traantje weg als ze onder het zingen aan Cees denkt. Maar steeds meer laat ze het aan haar bewustzijn toe dat de vrede van God haar ziel vervult. "Here, U weet alles. U weet dat ik U lief heb. U laat me nooit alleen. Ik kies er voor om uw weg te gaan."