In Brazilië

Ik heb de achterliggende vijf weken er een heel drukke maand op zitten. Mijn echtgenote en ik hebben er veel energie in gestoken om onze zoon met zijn gezin op te zoeken in Fortaleza. Ze dienen de Heer al ruim vijf jaren als zendeling. Ze hebben vier mooie dochters, de oudste is al negen en de jongste is nog een peuter van anderhalf.

In deze toch nogal aparte tijd ging er veel tijd in zitten alle documenten voor elkaar te krijgen om toestemming te krijgen om naar Brazilië te reizen. Dat is nu toch gelukt en vorige week vrijdag landde het vliegtuig in deze stad van twee en een half miljoen mensen. Tien jaar geleden bezocht het pas getrouwde echtpaar een bijbelschool in Schotland. Beiden hadden een besef van roeping voor Brazilië en ruim vijf jaar geleden kwam er een weg vrij om via Youth with a Mission naar Brazilië te vertrekken.

Het is voor de tweede keer dat mijn vrouw en ik hen bezoeken in dit land, deze keer maar liefst zeven weken.
Deze eerste week is wel een week van acclimatiseren. Jullie zitten af en toe in de vrieskou of tegen nul graden aan terwijl hier de temperatuur meestal tot boven de dertig graden celsius komt. Voor zevenen des morgens gaan we gauw even naar de supermarkt om inkopen te doen om de ergste hitte voor te zijn. Mijn zoon met zijn gezin woont ongeveer drie kilometer van ons huis af. Wij met z'n tweetjes hebben een hele woning voor onszelf tegen een heel billijke huur. We voelen ons de koning te rijk. Eigenlijk is de woning best wel deftig ingericht. Enfin, we zijn uiteraard ook koningskinderen.

Wat waren we moe vorig week vrijdag toen we aankwamen. Tegen half vier kwamen we op het vliegveld aan en rond zeven uur vertrok het vliegtuig naar Parijs waar we een aantal uren later overstapten naar het toestel dat ons naar Fortaleza zou brengen. Laat in de middag, 26 november kwamen we aan, waar onze zoon ons met zijn auto af kwam halen. We waren toen maar liefst zesendertig uren non stop op geweest. Maar het is gelukt en daar zijn we de Here God maar wat dankbaar voor.