Het juk van mijn vader

Het juk van mijn vader

Dinsdagavond was de coachtraining van Cleansingstream. Ik had er zin in. Er gebeuren daar wonderlijke dingen. Althans zo beleef ik de gebeden die uitgesproken worden. Deze keer was het thema afwijzing. Een van de onderdelen van de retraite die volgende maand op het programma staat.

We raakten aan de praat over de autoriteit die je hebt in Christus. Dat was niet helemaal nieuw, maar ik had het nog niet begrepen. Er werd gevraagd of iemand ergens voor wilde laten bidden. Ik vroeg gebed om te leren in die autoriteit te kunnen staan als het nodig is. Ik kreeg gebed.

Wat me bijbleef was dat Jezus al in mij is. Dat ik Zijn licht uitstraal. Ineens drongen deze woorden tot mij door. Ik had de afgelopen weken gemerkt dat ik licht kan brengen in de duisternis van iemands leven, maar nu werd dat licht helder; Jezus Christus, God de Vader. En dat is in mij.

Ik liet de gebeden over me uitbidden, een lach verscheen op mijn mond. En diep ademen moest ik, steeds weer. Alsof er stof verdween vanuit mijn binnenste. Een van de bidders zag een doos waar ik in zat en het licht van buiten dat daar door een klein kiertje doorkwam en de hele doos verlichtte.

Ik moet denken aan een refrein van een lied *dat ik hoorde:
‘I was dead inside,
and you breathed into me
and you brought these bones to life.’

Het lijkt precies op wat ik voel. Jezus die mij inademt en mijn botten nieuw leven geeft.

Aan het eind van het gebed vraagt de bidster of ik afwijzing heb meegemaakt. Ik twijfel, mijn vader, schiet me te binnen. Ik vertel hoe hij aan het eind van zijn leven vaak vertelde over zijn jeugd. En dan vooral het nieuws dat hij hoorde van een vreemde toen hij 10 jaar was, dat zijn moeder niet zijn echte moeder was. Daar was hij tot aan het eind van zijn leven boos over, zo hoorde ik van mijn moeder.

In het gebed dat volgt, legt de mentor haar handen op mijn schouders en nek. Ze verbreekt het juk dat mijn vader op mij gelegd heeft. Dat juk is niet voor mij. Het juk van het voorgeslacht wordt van mijn schouders gehaald. Ik hoef het niet langer te dragen. Ik sta op, maak een juichend gebaar. De bidster vraagt of er wat van mij afvalt. Nee, zeg ik, ik voel kriebels. Maar de Heilige Geest werkt bij mij (weer) in de stilte. Geen heftig verdriet, geen boosheid, geen hoesten. Eigenlijk heel vredig en vreugdevol.

Die avond als ik naar bed ga, voel ik een lichte pijn rond het punt waar de mentor haar handen had opgelegd. Ik weet de Heilige Geest gaat zijn werk doen. De volgende dag voel ik de lichte pijn nog in de ochtend, ‘s middags slaap ik wat en verdwijnt de pijn.

Vandaag is het donderdag. Ik kijk terug en zie iets opmerkelijks. Mijn vader kon zijn boosheid en verdriet niet voelen. Was wantrouwig naar sommige mensen. Hetzelfde wantrouwen dat mij lange tijd heeft dwars gezeten in mijn contacten met mensen. Enerzijds omdat ik God niet kende, anderzijds omdat ik daardoor de verkeerde mensen om me heen verzamelde. Wantrouwen, boosheid en verdriet. Waar ik de weg aan het gaan ben van: voelen, verantwoordelijkheid en begrip. Ik begrijp steeds beter wat ik nodig heb, hoe ik mij kan verhouden tot anderen en wat Gods weg met mij is. Maar meer nog begrijp ik hoe mijn vader de dualiteit vertegenwoordigde in mij tussen wantrouwen en vertrouwen. Ergens is er ook een vraag over wat ik nu leer: afhankelijkheid versus verantwoordelijkheid. Die vraag ligt volgens mij ook besloten in de relatie die ik met mijn ouders had. Waar ik door kinderziektes afhankelijk bleef en niet los leerde komen van mijn ouders die op hun beurt afhankelijk van mij waren. Een symbiotische relatie. Waar de één ten koste van de ander leeft.

Het zei hun vergeven. Mijn relatie met mijn moeder is geheeld. Ondertussen raak ik bevrijd van datgene dat als juk met mij mee is gegaan. Mijn vader vergeven heb ik gedaan. Als onderdeel van mijn proces, helend. Mijn liefde voor hem kan nieuwe vorm krijgen.

(*Lied: ‘Thank you’ van Jesus army)