Licht in de duisternis

Licht in de duisternis

Hoe makkelijk is het om een lichtschakelaar te bedienen, je drukt op een knop en het licht gaat aan. Maar hoe ben ik uit de duisternis gekomen, simpelweg door de lichtknop te vinden?

Vanmiddag ging ik weer eens naar de film, Dune een avonturenfilm á la Starwars. Leuk verhaal indrukwekkende hoofdrolspeler, mooie muziek en dito beelden. Ook al werd er nogal wat gestreden in de film en vielen er slachtoffers. Het kwaad, de duisternis was duidelijk aanwezig in de film. Het volk dat het moest ontgelden, had door de grondstof die ze bezaten en moesten delven in de nacht, heldere blauwe ogen gekregen. Mooi contrast met de soms sinistere sfeer in de film; regen en woestijn.

Toen ik afgelopen week een akkefietje had met een goede vriend van mij kwam het ook ineens boven drijven, dat mensen kunnen reageren vanuit delen van zichzelf die om heling, licht vragen. Om dat gelijk een duistere kant te noemen, gaat misschien wat ver. Toch zie ik ineens hoe ik eigenlijk in een vrij veilige, lichte periode van mijn leven zit. Er gebeurt veel moois. En de ontmoetingen die ik heb lopen zelden uit de hand.

Dat er ook een duistere kant is aan het leven, waar mensen in kunnen leven, criminelen, verslaafden, moordenaars, dieven bijv, maakt dat die wereld vaak ver bij mij vandaan ligt. Ik merk dat ik daar eigenlijk ook niet mee geconfronteerd wil worden. Heb de laatste week de neiging om het nieuws erover op tv wat makkelijker over te slaan. Toch leef ik in die wereld. Dat het niet mijn dagelijkse omgeving is, wil niet zeggen dat die niet bestaat. Daar sta ik hier bij stil.

Er was in mijn leven veel duisternis rond de psychosen die mij overkomen zijn. Dan is de werkelijkheid nog maar moeilijk te ervaren. Ik ben blij dat mijn vriendin mij daar niet om oordeelt. Niet dat ik niet moet uitkijken, juist wel. Maar tegelijk voel ik dat ik met haar het volle leven leef. De duisternis in het licht brengen heb ik veel gedaan. Afgelopen week is er een interview van mij afgenomen over die perioden in mijn leven. Het wordt in een blad gepubliceerd.
Daarbij was ik echter niet helemaal fair.

Er was naast twee psychosen waarin ik tegen een opname aanzat ook een derde lichtere psychose waarin ik weliswaar zelf tot rede kwam, maar die mijn omgeving erg schokte. Ik merk dat daar schaamte voor is, ik kende mijn vriendin en die heb ik er erg door in verlegenheid gebracht. Ze wist niet meer wat ze aan me had. Ik was helemaal opgegaan in de duisternis. Die kent vele verraderlijke gezichten die ik niet herkende. Maar zoals zo vaak, dacht ik alleen maar aan mezelf.

Een rode draad in mijn leven is het ontbreken van enige vorm van verantwoordelijkheid en de bijbehorende loyaliteit die daarmee samen gaat. In mijn geval als gevolg van de zorg die ik als kind nodig had vanwege bronchitis, liet mij alleen maar aan mezelf denken. Er was geen plaats om rekening te houden met anderen, anderen die er ook toe doen. En die je in relaties kunt vertrouwen en je aandacht en liefde kunt toevertrouwen. Ik had dat niet. Bij mij is het vaak zwart/wit, als het niet lukt geef ik op of kies ik een andere weg ipv vol te houden en te kijken of er nog iets mogelijk is. De ander of organisatie ook dankbaar zijn voor de rol die ze in je leven spelen. Daar mag ook van mijn kant iets tegenover staan. Dat is nieuw. Nooit te oud om te leren.

Ik dwaal af. De duisternis. Ik ben iemand die maar moeilijk mensen verdraag die het leven niet zien zitten. En dat door te klagen op mijn bord leggen. Dat vind ik duisternis die je de ruimte geeft. Heel veel mensen kunnen weinig positiviteit in hun leven zien. Maar ik merk ook, dat ik ook van heel ver kom en dat ik ook door bevrijding veel duisternis heb opgeruimd. Er is nog wel wat van over, maar steeds beter leer ik ja te zeggen tegen het leven. En dat schept ruimte en licht. Maakt licht. En daar wil ik vanuit leven. Zei Jezus niet: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’ Dat is voor mij een lichtend voorbeeld van positiviteit, in Jezus vind ik steeds weer terug wat ik in het leven zoek.

Tenslotte een boek dat ik aan het lezen ben, het verhaal van een zendelinge Hanneke van Dam. Zij schreef een boek over de wonderlijke wereld van Gods stem verstaan en één over haar zendingswerk in Mongolië. Daar wordt de rauwe werkelijkheid in beschreven die haar overkomen is, over alcoholisten die doodvroren langs de kant van de weg, tot bekeringen en genezingen van mensen die God op haar pad bracht. Ergens in mij zit er ook een bescheiden evangelist. Ik heb een jaar terug op straat mensen aangesproken over het geloof. Maar dat was een klein probeersel. Het verhaal van Hanneke raakt mij in die zin, dat zij de duisternis binnen gaat en antwoorden van God krijgt op het leven hoe onmogelijk en weerspannig de omstandigheden soms ook zijn en onverwacht de antwoorden die God vaak geeft. Ik lees in haar verhaal dat zij door die ervaringen niet alleen een prachtige relatie met God opbouwt maar ook leert over hoe God werkt in haar leven. Dat Hij vaak onverwachte kanten heeft.

Ik had het met mijn vriendin vandaag erover. Ik zie hoe zij heel direct mensen weet te raken in hun wezen. Niet bang is om mensen voor het hoofd te stoten. Daardoor lukt het haar steeds weer om dwars door al mijn overlevingsmechanismen heen te kijken. Ik vertelde haar dat ik het anderen gun om door haar gezien te worden.

Daarna hadden we het over hoe zij zich laat leiden. Soms gaan er deuren open, soms sluit een deur. We doen beide een discipelschapstraining om te kunnen coachen maar weten nog niet wat we er verder mee willen. Zij benoemde dat leiding van God zo is, dat je soms ergens aan begint en niet weet wat God van plan is. Dat je je laat leiden in de wetenschap dat het goed is wat je doet, zonder te weten waar je uitkomt. Dat vond ik mooi. Ik wil ook graag mooie dingen meemaken en doen, maar vooral Gods leiding merken in die weg. De vrijheid daarin voelen is belangrijk, loslaten. Maar wel op weg gaan, en God vragen zijn licht te laten schijnen.