Vrede voelen

Vrede voelen

Zaterdagmiddag, een verjaardag van een neefje en nichtje van mijn vriendin. Ik raak in gesprek met de broer van mijn vriendin, vertel hem over wat ik in mijn vorige blog verwoordde; het wonder van Jezus in mijn leven. Hij snapt mij niet alleen, weet ook waar ik zit. Dat is prettig, iemand om mijn reis mee te delen.

Het is even erna, ik ben bij vriendin thuis. Heb tijd om deze blog te schrijven. Voel mij vredig. Gevuld. Had mooie gesprekken. Waar is de tijd gebleven dat ik overprikkeld thuis kwam en niet wist hoe hiermee om te gaan anders dan rust te nemen. Het gevoel is nu totaal anders, vrede. Een bijzonder gevoel. Een gevoel dat zich laat omschreven als volkomen in balans te zijn. Niet moe geworden. Vrij ook. Ik voel me dankbaar.

Zaterdagochtend was er een seminar van Willem Ouweneel waar ik me voor opgegeven had. Hij had het over het lijden van Jezus en het lijden met Jezus. Voor mij als jonggelovige in Jezus, moeilijke kost. Het hele verhaal over Jezus lijkt maar niet tot mij door te dringen. Ik word geraakt door het grote invoelingsvermogen van Jezus. Hij voelde als geen ander wat de ander doormaakte. En kon daar op een vaak wonderbaarlijke manier op reageren.

De gemaakte aantekeningen nog eens doornemen, om de inhoud wat meer te verankeren in mijn ziel. Waar ik tot nu toe een leemte ervaar in het Woord. Ik mag Jezus aannemen in de betekenis die Hij voor mij heeft, het offer dat hij bracht. De weerstand breng ik in gebed.

De autoriteit die Ik in Jezus naam heb. Het lijden dat Hij in mijn plaats op zich nam. De liefde die hij toonde naar ieder ander, bezeten of niet.

Het lijkt of ik een nieuwe werkelijkheid aan het ingaan ben. Daar waar ik me bewust wordt van de boze. Ik bad voor mezelf vanochtend. Verlos me van een gevoel van tekortkomen. Dat vreselijke gevoel, dat wilde ik niet voelen. Het is voor het eerst dat ik dit noem ‘tekort komen’. Dat gevoel is bepalend geweest in mijn leven, niet kunnen voldoen aan de behoefte aan de liefde van mijn moeder. Dat voel ik nu ook als mijn vriendin boos op me wordt, de pijn van het niet kunnen voldoen aan de behoefte van de ander.

De leugen ontmaskeren. Als iemand boos op mij wordt, kan ik dat bij die ander laten. Ik ben niet verantwoordelijk voor de boosheid van de ander, ook al doet het wat met mij. Ik kan niet altijd voldoen aan de liefde van mijn vriendin, net als ik niet altijd (onbewust) kon voldoen aan de liefde van mijn moeder. Soms stroomt het eenvoudigweg even niet, energie die door een blokkade niet stroomt. Ik ben daar soms verantwoordelijk voor, de aanleiding, in relatie tot mij zoals vanochtend. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor de gevoelens van de ander. Ik ben wel verantwoordelijk voor mijn eigen gevoelens. Verantwoordelijk voor mijn gevoel dat ik dacht dat ik tekort kwam in de liefde voor de ander.

Zondag. Ik ben iets eerder thuis, vriendin had een vriendinnenafspraak. Thuis gekomen realiseer ik mij dat ik vrede voel. Het blijft apart. Dat ik steeds weer andere gevoelens ervaar. Ze bewust wordt door er over te schrijven, tegelijk het onmogelijk is precies weer te geven hoe iets voelt. Dit gevoel van nu, na een kerkdienst en kort bezoek bij vrienden. Waarna ik huiswaarts ging is eigenlijk heel speciaal. Omdat het zo anders voelt als wat ik gewend was. Soms zou ik willen dat ik mijn gevoel hier …. op die puntjes kon kopiëren als gevoel, zodat ieder ander kon voelen wat ik voel. Gewoon door even op die puntjes te gaan staan. Fantasie.

Ik moet het doen met woorden. En de ingetogen vreugde die mijn deel op dit moment is, is eigenlijk alleen iets voor mezelf. Het is fijn om daar dmv een blog woorden aan te geven, mijn manier om het toch door mij heen te laten gaan. Om daarna gewoon te genieten van dit gevoel.

Als ik kijk waar de oorzaak van die speciale gevoelens liggen kan ik niet anders zeggen dan: Vader, Zoon en Heilige Geest. Mijn weg in geloof maakt zoveel mogelijk. Ik gun het ieder ander, hoe moeilijk die weg ook kan lijken. Ik heb de mazzel dat ik vandaag de juiste weg bewandel. Ik bid hem jou ook toe.