Wat wordt het vandaag Heer?

Wat wordt het vandaag Heer?

De laatste week had ik weinig inspiratie, dat duurt echter nooit lang, zomaar rolt er dan ineens toch weer een gedicht of blog uit mijn brein. De afgelopen week hield mijn nieuwe werkplek mij erg bezig, en dan vooral alles naast waar ik uiteindelijk voor aangenomen ben, de intake. Dat ‘naast’ bestaat daar uit dat ik bekend dien te worden met de organisatie. Dat betekent ook mij de digitale hulpmiddelen eigen maken. Daar wringt de schoen. Ik ben niet zo’n held in de digitale wereld. Dus zat ik mezelf behoorlijk in de weg.

Na wat geworstel met mezelf, won ik uiteindelijk toch. Het ‘simpele’ loslaten van alles wat ik me opgelegd had hielp daar enorm bij. Loslaten dat ik niet alles kan weten. Eigenlijk werd me bij vlagen duidelijk wat ik al langer weet, maar niet zo vaak naar leef; afhankelijkheid van God. Dat is me de voorbije week helder geworden, dat ik het niet uit eigen kracht hoef te doen. Juist niet. En daar wil ik de spot op richten hier, afhankelijkheid.

Ik deel hier vaak over de boeken die ik lees. Vaak gaan ze over de weg naar binnen. Even zo vaak, gaat het over mijn reis langs emoties, grenzen en dergelijke. Een interessante reis. Toch is er ook iets anders, naast deze kennis, en dat is Gods weg leven. Voor mij een weg in afhankelijkheid. Maar die lijkt niet mooi op te lopen met mijn verlangen om mezelf te doorgronden. Want die weg is juist voorbehouden aan zelfbewustzijn, kennis en ervaring.

Misschien is het het verschil tussen hoofd en hart. Ergens galmt er van binnen: ‘Heel je hart, heel je ziel, heel je verstand.’ Ik vind het lastig om af te dalen naar mijn hart. Naar mijn gevoelens, want die bevinden zich steevast niet in mijn hoofd. Toch kan ik niet zonder beiden. Maar om nu te zeggen dat het allemaal gesmeerd loopt, nee. Toch is er weer een verandering merkbaar, ik voel duidelijk meer. En dan vooral daar waar mijn grenzen lopen.

Zo moest ik vanochtend heel duidelijk mijn grens aangeven naar iemand. Dat deed ik prima. Toch bleek eronder nog verdriet te zitten. Dat kwam ik vanavond tegen. Het onbegrepen Kind, het kind in mij dat zijn grenzen niet aan durfde te geven. Dat op zeker moment waarschijnlijk moest luisteren ipv dat het erkenning kreeg van zijn grenzen. Dat verdriet, om die pijn, die laat ik helen door Jezus. Ik huil er kort over deze keer. En weet dat het goed is. Wat ik niet weet is waar ik op uitkom. Het is een simpel weten dat ik heling ervaar. En dat daaruit heel veel moois gebeurt in mijn leven. Een blog op zich waard.

Zo zijn er ‘kleine’ ontmoetingen waar diepere lagen in mij geraakt worden. Steeds weer. Dan gaat het niet langer alleen over afhankelijkheid, maar wat de insteek was voor deze blog; wat heeft God voor mij apart gezet vandaag?

Als je zoals ik elke dag de dag begint met gebed waarin ik oproep tot leiding van God over mijn leven. Dan kan het niet anders dan dat God een plan heeft met mij vandaag. Anders zou er geen leiding mogelijk zijn. Ik lees soms dat God elke dag een nieuw plan heeft met mij. Niet alleen met mij, maar met ieder van ons. Natuurlijk gaat dat mijn verstand te boven. Maar ik merk dat ervaringen zoals vandaag, mij verder helpen. En dat ik daar ook dankbaar voor mag zijn. Zonder zijn plan met mij was het me niet overkomen.

Zijn plan valt ook samen met datgene wat Hij in andere mensen legt die op mijn pad komen. De ene daagt me uit, de ander prijst me, een derde irriteert, en een vierde is het prettig mee samenwerken. Maar allemaal samen maken ze ook deel uit van Gods plan. Dus er is niet alleen een plan vandaag met mij, maar ook met die ander. En delen van dat plan raken aan elkaar. En het mooie is, die plannen zijn perfect. Alleen de imperfectie komt in ons onvermogen voor te denken en kunnen wat God kan. Zoiets.

Dus als ik me niet goed voel, zoals afgelopen week, is dit de uitdaging die God mij geeft. Hoe ik mij te verhouden heb tot Hem. Niet zelf ook maar iets hoef te doen, anders dan bewust Hem zoeken. Ook ga ik bidden dat dit me lukt, vandaag en morgen, en de dag erna.

De blog voelt onaf. Want er gaat zoveel schuil in deze woorden. Woorden die maar een fractie weergeven van wat er in en met mij gebeurt. Toch heb ik het nodig om erover te schrijven. Als onderdeel van mijn weg.