Worstelingen

Worstelingen


Deze ochtend heb ik vrij. Niets op mijn programma. Alle ruimte. Heerlijk vind ik het ter afwisseling van afspraken en een gevulde agenda, om zoals vanochtend stil te staan. De laatste weken maak ik grote stappen in mijn gevoelsleven. Vanochtend was er nieuw verdriet. Ik ga er niet voor op de vlucht. Schrijf aan Hem wat ik voel, en daardoor ruim ik weer van alles op. Maar waarom die titel dan?

Met het ontdekken van mijn hart (zie laatste blog) gebeurt er iets nieuws met mij. Ik word me bewust van allerlei gevoelens. Gevoelens van afwijzing, woede, vrede, liefde, om er maar een paar te noemen. Het is echter een flinke worsteling, om zoals deze ochtend bij mijn eigen pijn uit te komen. Wat ik altijd deed, was mijn eigen gedachten volgen met wat er gebeurde. Ik leer om die gedachten te stoppen en bij Jezus te brengen. Maar dat is iets dat moeilijk is. Het gaat zo in tegen wat ik altijd deed, zelf aan het roer staan. Die overgave, daar weet ik mij vanochtend mee geconfronteerd.

Er kwam een heel gebed dat ik al schrijvend aan Hem onder woorden bracht. Waar ik vooral tegenaan loop is dat ik aan de ene kant boos ben, en de gevoelens van de mensen die mij iets ‘aandoen’ niet kan oplossen. Ik ben veel ontvankelijker voor wat gedrag van de ander met mij doet. Daardoor wordt het moeilijker voor mij om dat allemaal een plek te geven. Voorheen leefde ik daarover heen. Nu echter doe ik iets met de gevoelens als iets mij dwars zit. Soms communiceer ik het met degene waar het om gaat. Een andere keer helpt het me dat ik de ander doorzie. Er is echter een volgende stap, en die krijgt vorm in mijn worsteling: vergeven.

Ik merk dat de pijn die ik zelf voel, te maken heeft met de pijn van de ander. Als ik mij bewust wordt van de grenzen tussen mij en de ander, dan word ik mij bewust van het anders zijn. Daarmee leer ik waar ik voor sta, en wie ik ben. Tegelijk zie ik hoe ik mij tot de ander verhoud. Ik ben eerst de stap aan het maken van verschillend zijn. Dat kan tot verwijdering of toenadering zorgen met de ander. Dat maak ik nu mee. Als ik een grens communiceer en de ander erkent die grens, dan gaat het weer stromen tussen mij en diegene. Maar ik maak nu ook mee dat de ander niet meebeweegt. En daar mee om te gaan is een worsteling.

Het roept in mij gevoelens van onmacht op. Maar ook van verantwoordelijkheid. Allemaal oud kindgedrag van vroeger. Hoe ga ik er dan mee om? Ik ben nu zover dat ik zie dat ik zowel mijn eigen pijn mag voelen, die van het ‘kind’, als de pijn van de ander, die net als ik allerlei pijn van vroeger met zich mee draagt. Die switch, die wordt met dit schrijven helderder. De stap van mijn eigen pijn, naar de pijn van de ander. Ik vermoed dat het met mijn hartsgevoel te maken heeft, dat ik nu klaar ben om die stap te maken. Dat ik begrijp dat die ander reageert vanuit dat gekwetste ‘Kind’. En dat die voor zichzelf geen andere keus heeft op dit moment.

(Op dit punt in mijn blog, kreeg ik spontaan iemand op bezoek. En toen ik weer begon te schrijven, kreeg ik het volgende inzicht en schreef ik het volgende.)

Of is het puur een kwestie van gebed? Gewoon het gevoel van niet kunnen vergeven bij Jezus voeten aan het kruis leggen. Ik denk van wel. Steeds weer kom ik er deze dagen achter dat daar het antwoord ligt van mijn strijd. In overgave aan Hem. Daar kan geen boek, geen kennis tegenop. Jezus weg met mij.

Ineens stopt het malen over wat te doen. In het ongewisse zijn over te nemen wegen. Alleen dan Zijn weg nemen. Dat is onwerkelijk. Al die gedachtekronkels en verklaringen ineens onnodig. Vertrouwen. Loslaten. Vliegen op de thermiek, ergens hoog boven de aarde. Zo voelt dat, wat ik in een gedicht probeerde vorm te geven vanochtend.

(Gedicht: ‘Geef me vleugels’.)