De ontdekking van mijn hart

De ontdekking van mijn hart

Als ontdekkingsreiziger in de gevoelens van mijn hart ben ik net ‘geboren’. Ik schreef hier eerder hoe ik contact maakte met de pijn rond mijn hart. Dat daar verdriet bij komt kijken dat uitgehuild wil worden. Om zodoende mijn verkrampte hart te helen. In de vorige zinnen gebruikte ik allerlei termen: ‘pijn van het hart’, ‘uitgehuild’ en ‘verkrampte hart’, die ik uit het boek ‘De reis van het gewaarzijn’ haalde. Ik schreef ook eerder dat ik het boek ook echt aan het ‘beleven’ ben. In deze blog wil ik je verder meenemen op die gevoelsreis.

‘Er is iemand boos op je’, dat gevoel ben ik aan het verkennen. Ik merk dat het verhaal dat daaraan vastzit, ook maar een bril is waardoor ik kijk. Een verhaal dat meestal het gevolg is van projecties uit het verleden. De iemand die boos op mij is, brengt mij rechtstreeks terug naar mijn kindertijd. Die gedachte dringt zich vandaag op aan mijn bewustzijn. Hoe ga ik met dat gevoel om?

Allereerst door het gevoel niet op te willen lossen in mijn hoofd. Dat is natuurlijk wel wat ik in deze blog doe. Maar ik probeer zo goed en kwaad als dat kan, het gevoel van ontoereikendheid (daar is het gevoel) te doorvoelen. Het gaat erom dat ik dat gevoel er laat zijn. Daarna om er woorden aan te geven, zoals hier. Ik merk dat ik moeite heb te accepteren dat ik dus mensen boos kan maken. Een kinddeel spreekt hier: ‘Je moet anderen niet tot last zijn.’ en ‘Als anderen boos zijn, is dat jouw verantwoordelijkheid.’, zijn boodschappen die verlammend werken. Die helpen niet. Daarna de Volwassen Ouder, het Kind in mij toe te laten spreken: ‘De boosheid van anderen is niet jouw verantwoordelijkheid’, en ‘Je kan het niet iedereen naar de zin maken.’. Om te eindigen met een gebed, waarin ik mijn ontoereikendheid bij God breng. Mijn reddersrol afleg.

Zo eenvoudig is het eigenlijk. Nu ik steeds meer leer en mijn hart steeds beter voel, kom ik steeds makkelijker bij datgene dat de levensvreugde in mij stagneert. De energie van het hart voelen, noem ik dat. Steeds opnieuw stil staan bij de gevoelens. Zo sprak ik iemand over de woede die ik nu vaker voel als er een grens bereikt wordt. En diegene zei dat ik daar op mag vertrouwen. Dat raakte mij. Het is dit voelen dat ik als kind heb moeten onderdrukken. Het is ditzelfde voelen dat mijn weg is naar het hervinden van de stroom van geluk die het hart voor mij betekent. Dus las ik iets vanochtend dat mij bij een volgende stap brengt: ‘Zuivering: spijt en berouw.’

Ik lees in ‘ De anatomie van de liefde’, dat je ruzies kan beëindigen door vanuit je hart te kijken wat er gaande is. Ik vermoed dat ik dat hierboven deed. Het gaat er daarbij niet om vanuit je gedrag, je normen en ideeën of vanuit je gekwetstheid te kijken, staat er. ‘Je zal namelijk overvallen worden door pijn. Pijn bij het zien van zoveel onzuiverheid in de situatie. Je zult ook pijn voelen wanneer je je bewust wordt van wat je hart in wezen te bieden heeft: liefde, zuiverheid, vreugde. Pijn is dus het eerste dat je zult voelen wanneer je je hart opent in een onzuivere situatie.’ Tot zover het boek.

Ik voel het (nog) niet. Spijt, ik voel het niet. Bovenstaande is er wel, het gesprek met de Volwassen Ouder en het Kind in mij. Het brengt me echter ook bij een belangrijk ander punt in mijn gevoelsreis. Het is onderdeel van het Onze Vader: ‘Vergeef ons onze zonden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven.’ Ik kan daar niet bij, hoewel.
Vanochtend sprak ik een vriend. Hij maakte mooie dingen mee. Daar was hij zo vol van dat hij mij niet meer ‘zag’. Dat communiceerde ik. En daar erkende hij mij in. Zie je wel, dacht ik, ik voel het goed. Ik doorzie gedrag van de ander. Ook nu communiceerde ik echter het voorval toen hij weg was. Wel direct via de mail, maar toch indirect. Hij belde terug, en zei sorry.

Waar ik dus ben op mijn ‘reis’ is het voelen. Voelen wat mensen met mij (mijn hart) doen. Gevoelens die ik heel lang heb weggestopt, die ik wantrouwde maar die ik nu steeds duidelijker voel en communiceer. Bij de één is er, zoals bij de vriend van vanochtend, erkenning. Bij de ander, loop ik tegen een muur van woede aan. Beide goed. Beide Gods weg met mij. Dankbaar neem ik zijn genade aan, om er van te leren en stap voor stap terug te keren naar waar het contact stroomt, in mijn hart. Mijn hart dat Gods stromende liefde bezit, en niets liever wil dan dat het in contact is met anderen, zonder krampen, zonder pijn, levend vanuit Gods liefde in verbondenheid met de ander. Daar wil ik zijn. Die reis wil ik maken. Elke dag opnieuw.

(Boeken: ‘De reis van het gewaarzijn’ en ‘De anatomie van liefde’, auteur Riekje Boswijk-Hummel)