Vertrouwen vinden

Vertrouwen vinden

Vanmorgen toog ik naar mijn werk. Een heldere blauwe hemel, een aangename temperatuur zo vroeg in de ochtend. Op weg naar mijn werk met de fiets. Deze morgen vallen mijn gedachten mij met twee ‘problemen’ lastig. Het ene is de inhoud van het werk. Het andere is de omgang met één specifieke collega. Net voor vertrek bid ik voor de juiste woorden. Ik verwacht iets, namelijk problemen met de collega die zo grenzeloos kan zijn. Daarover deed ik tijdens dat kleine half uur fietsen enkele opmerkelijke inzichten.

Mijn gedachten zo aan het begin van de dag concentreren zich vooral op het voorkomen van wat ik noem ‘grenzeloos gedrag’. Ik heb een aantal handvatten om daarmee om te gaan. De vraag is echter: ‘Is zo’n ‘wapenarsenaal’ nodig?’ Moet ik me wel wapenen aan het begin van de dag met gedachten over hoe om te gaan met grenzeloosheid van de ander? Of mag ik vertrouwen dat Jezus mij leidt, zoals ik al heel vaak ‘s ochtends terug las in mijn dagboek van Sarah Young. Die overgave en de gedachten rond mijn onmacht spelen deze ochtend op. Maar niet helder genoeg om er de afstand van te krijgen die ik tijdens mijn fietstocht kreeg.

Toen ik halverwege de tocht was, ergens ter hoogte van de gevangenis (hoe toepasselijk), begon ik ‘mijn kind’ toe te spreken. Ik deed wat ik in ‘Ik kan veranderen’ gelezen had. Namelijk de Volwassen Ouder het Kind laten toespreken. Dit ging in de trant van: “Ik weet dat je je zorgen maakt, en dat heeft je als kind ook geraakt maar dat heeft niets te maken met deze situatie.” (Het ging niet precies zo, maar de strekking had het wel.) Ik vertelde ‘mijn kind’: “Je kan dit aan, je valt niet om. Je hoeft niet bang te zijn. Ik (Jezus Christus) zorg voor je. Alles komt goed. Ik zal je leiden.”

Deze gedachten kalmeerde al de andere gedachten. Ik reed naar school en op school bleek dat de dag er heel anders uitzag dan ik had bedacht. De collega deed geen beroep op mij. Ging mijn grenzen niet over en daardoor kon ik redelijk mezelf blijven. Wel met een zekere reserve, vanwege de grenzeloosheid. Maar ik wist ook, dat ik de tools had om ermee om te gaan. Ook al is het niet zo clean als ik hier schrijf. Het kost mij moeite om zover te komen. En nu vooral nu ik er op terug kan kijken, is het alsof het verhaal ineens anders is. Het gaat over vertrouwen. Vertrouwen dat mijn gedachten die ik krijg niet opwegen tegen het vertrouwen dat ik mag hebben in de leiding door Jezus. Ik kan wel van alles bedenken wat er al dan niet gebeuren zal, maar het heeft weinig te maken met vertrouwen. Het zijn zorgen. Zorgen die niet bij nu horen. Alleen maar van wat kan gebeuren.

Het is mijn verlangen en gebed vertrouwen te hebben in de leiding van Jezus. Dat sluit eigen interpretaties uit en de stress die daar het gevolg van is. Doordat ik die eigen interpretaties nu van een passend antwoord voorzag; ik stelde de onmachtgevoelens van ‘mijn kind’ gerust, kwam er ruimte. Ruimte om de gedachten aan ‘wat.... als....dan’ te stoppen. Daar gaat het steeds om, een gebed om de juiste woorden, de juiste gedachten die helpen. En daar bovenop een portie overgave om daar te komen. Vertrouwen en overgave gaan hand in hand volgens mij. Het gaat erom dat ik geloof dat Jezus mijn leven leidt, dat ik wel van alles wil maar ik zelf machteloos ben.

Dat wordt mij hier al schrijvend duidelijk, dat ik op weg ben om niet alleen mijn onmacht te erkennen, maar gelijk de hulp van Jezus mijn weg binnen te loodsen. Zoals zo vaak merk ik dat ik het zelf moet kunnen voelen, voordat een gebed landt. Door het zelf te doorvoelen/ beleven, krijgt het vorm in mijn leven. Dat kan niet alleen een verlangen zijn bij mij. Ook al is het goed om daarmee te beginnen. Als ik mijn verlangen naar leiding van de Heilige Geest in gebed breng, gaan daar allerlei processen mee van start. Gebed vormt dan de aanzet tot het beleven en doorvoelen van datgene dat ik verlang. Dat gaat stukje bij beetje. Zoals ook hierbij. Loslaten van gedachten, de onmacht van ‘mijn kind’ geruststellen. Elke keer weer verder. Elke dag weer. Stap voor stap.