Het hart weer voelen

Het hart weer voelen


Het is moeilijk een begin met deze blog te maken. Ik wil het hebben over het hart, mijn hart. Dat is een heel precair onderwerp als je zoals ik dat hart tot verboden gebied hebt gemaakt in mijn leven. Niet dat ik er bewust een omweg omheen maakte, maar het is in mijn leven zo ontstaan. In mijn zoektocht naar heling, heeft dat hart al een tijdje mijn speciale belangstelling. Waar die wijsheid vandaan komt weet ik niet. Intuïtief misschien, wie zal het zeggen.

Hoe dan ook, ik heb een boek gelezen dat één en ander verduidelijkt. Helaas zijn er volgens mij weinig schrijvers en ervaringsdeskundigen in christelijke kring die zich erin verdiept hebben. Michelle Dusseldorp is er één. Cees Bots ook. Ieder met zijn eigen expertise. Ik las hun boeken en in het geval van Michelle meer dan één boek van haar. Toch lijk ik nu een boek te hebben gevonden dat hoewel niet christelijk toch de juiste snaar weet te raken bij me, dat is ‘De reis van het gewaarzijn’ van Riekje Boswijk-Hummel. En verdraaid ik voel mijn hart heel nadrukkelijk. Dus moet er iets van waarheid in haar boek zitten. Maar hoe kom ik toch tot een voelend hart?

Weer weet ik niet goed waar te beginnen, want hoe beschrijf ik een proces dat al geruime tijd loopt in zoiets als een blog. Dat ‘hoort’ toch min of meer een beknopte weergave te zijn. In de regel lukt me dat aardig. Ik doe een poging.

In het boek beschrijft Riekje, het hart als onderdeel van 5 cirkels die van binnen af steeds groter worden en de voorliggende omgeeft. In het midden is er de ziel, dan een cirkel met het hart, vervolgens de cirkel van de directe emoties, de cirkel van de indirecte emoties om te eindigen in de buitenste cirkel het hoofd. Ik beperk me even tot de cirkel van het hart.

Ik merk dat het verhaal te lang is in mijn hoofd. Ik haal er wat flarden uit. Verdriet dat ik voel is een gevolg van de pijn die ik opgelopen heb als kind. Gedrag dat daar het gevolg van is, herhaalde ik met de mensen die er op mijn weg komen. Deze zogenaamde neuronetwerken zijn banen die in het lichaam lopen en die je kan vervangen door nieuw gedrag. Daarvoor is het zaak bewust te worden van wat je doet in situaties. Hoe je reageert.

Zelf ga ik door fasen van verdriet zondag en maandag. Maar ook vorige week. Verdriet over het kind dat niet kreeg wat het wilde, en niet kon omgaan met het verlies daarvan. Die niet kon voelen dat hij mocht huilen als het tegenzat. Die zich groot moest houden. Die zijn hart afsloot omdat er geen woede mocht zijn. Die daardoor allerlei indirecte emoties vertoonde en die oploste met zijn hoofd. Dan is er geen ruimte om te voelen, want voelen doe je in je lijf.

Dat er zoals in het boek staat een kracht is die middelpuntvliedend is bijv woede en angst. Die brengt je van je hart weg. Dat die altijd opgevolgd wordt door een middelpuntzoekende kracht, dat is naar het hart terug. Dat er door niet te voelen een kramp ontstaat rond het hart. Een kramp die pijn veroorzaakt, die door uit te huilen te helen is. Nou, dat ben ik deze dagen aan het voelen. De kramp rond mijn hart aan het helen. Niet dat ik dat helemaal alleen doe, ik breng het ook in gebed. En vroeg Jezus vanavond aandacht en liefde voor dat kleine jochie dat die pijn opliep.
Dat heet zelf je pijn helen. Nou ja, met Christus dan. Niet heel erg alleen dus.

Ik merk dat ik iets wezenlijks ontdek, namelijk dat liefde bij mij mogelijk op een of andere manier niet stroomde. Omdat ik mijn hart afgesloten had (heb). Kan je liefhebben met een hart dat niet geheeld is? Vind ik een interessante vraag. Ik heb het antwoord (nog) niet. De gevoelens die er deze laatste week door mij heen gaan zijn verschillend. Ze laten zich het meest vangen door ‘zuiverheid’. Ik voel een zekere zuiverheid in wie ik ben. Als ik bij mijn vriendin ben, voel ik dat. Als ik thuis ben, en vaak genoeg is dat gevoel dan bij me. Een gevoel dat ik niet kende, maar heerlijk. Het zit ook vol zelfvertrouwen, verlost van één van de krampen rond mijn hart.

Maar het heeft ook te maken met mijn gevoelens van vergeving, van mildheid. Ik merk dat ik door uit te huilen, bij mildheid voor de ander uitkom. Het lukt me beter om te relativeren, het lukt beter om de ander in zijn gestuntel te zien, omdat ik zelf ook aan het stuntelen ben in gevoelsland. Dat geeft dat ik met een andere bril kijk.

Als ik op hart helen google en christelijk boek, verschijnt er maar weinig dat over dit onderwerp gaat. Ik googelde nog maar is. Een boek over rouwverwerking. Het verbaast me, het zou toch iedereen kunnen helpen die krassen heeft opgelopen, of misschien wel deuken of littekens. Niet dat ik zware trauma’s opgelopen heb denk ik. Maar genoeg om er iets mee te willen. Precies wat ik nu doe, mijn emoties doorvoelen. Om weer bij mijn hart uit te komen.

In het boek staat aan het eind van het hoofdstuk over het hart: ‘En natuurlijk worden dan ook de overige gevoelens van het hart weer voelbaar: liefde, vreugde, geduld, enthousiasme. Er ontstaan weer gevoelens in de trant van: zin hebben in, interesse hebben voor, je verheugen op, je ontroerd voelen door, warm lopen voor en dergelijke. Kortom je voelt weer dat je leeft.’

Deze gevoelens daar doe ik het voor. Ik las ergens dat als de energie op die manier weer stroomt je een vitaal leven ervoor terug krijgt. Ik teken ervoor.