Ik heb het je niet kunnen vertellen

- fictie -

Ik heb het je niet kunnen vertellen wat ik vroeger allemaal heb meegemaakt.
Ik kan het nog steeds niet zeggen.
Het is net of ik sommige dingen uit mijn leven heel diep heb weg gestopt.
Soms, af en toe, wanneer ik bepaalde gebeurtenissen probeer terug te halen,
dan wordt het heel diffuus in mijn denken.
Het is dan net of ik een groot mistig gebied betreed, gehuld in nevelen.
Mijn gevoelens worden dan - als het ware - vergezeld met een ijskoude beklemming,
soms ga ik hyperventileren.
Na een poosje krijg ik weer grip op m'n gedachten
en het lukt me om die enge dingen van heel vroeger los te laten.
Ik begrijp nog steeds niet goed, dat ik zo geworden ben, zoals ik mezelf ervaar:
dat angstige kwetsbare kind in mij, altijd op de hoede voor de veroordeling van mensen.
Al mijn gedachten gaan vergezeld van communicatie wie het sterkst uit de strijd tevoorschijn komt.
Ik haat het in mezelf, dat ik meestal zo secundair reageer, altijd op m'n hoede.
Wanneer ik aan mensen gewend raak, ga ik me veilig voelen,
terwijl ik rekening blijf houden met het ongewisse van hun karakters.
Dominante mensen blijf ik op een afstand houden.
Of, misschien toch wel niet. Soms voel ik me tot hen aangetrokken.
O, dat ambivalente in m'n ziel. Wie kent het diepst van mijn gedachten?

Ik ken de Herder, die me zachtkens leidt.
Voor Hem ben ik niet bang.
Het alziend oog van God boezemt me angst en vrees in.
Maar, zo heb ik de Herder niet leren kennen.
Hij heeft me geleerd hoe ik m'n angsten onder contrôle kan krijgen.
Nee, ik was niet altijd het onschuldige kind, zoals ik graag wil overkomen.
Er is teveel gebeurd in m'n leven, waarvan ik gewild had dat het nooit zou hebben plaats gevonden.
De Herder vond me toen ik verdwaald was in mistige gebieden,
een angstig kind zonder hoop voor de toekomst.
Ik ging gebukt onder een kwellend schuldbesef.
Heel geleidelijk aan brak de goede Meester de fortificaties af die ik zelf had opgetrokken.
Nog steeds zijn er veel onvervulde wensen in mijn leven over gebleven.
Maar de duisternis van weleer is opgetrokken.
Ik ervaar dat de Herder mij onvoorwaardelijk bemind.
De vele domme fouten die ik beging; ik heb het mezelf vergeven.
Ik weet dat Hij mij dit alles ook vergeven heeft.
Daarom is het goede Vrijdag geweest.
Ik durf de toekomst tegemoet te gaan omdat Hij van me houdt.
De zorgen van morgen zijn voor morgen.
Voor vandaag is zijn liefde genoeg voor mij.