Met al mijn wegen zijt Gij vertrouwd

"Met al mijn wegen zijt Gij vertrouwd", die zinsnede vind je in Psalm 139.
We hebben er nu bijna precies een jaar corona-tijd op zitten, en, eerlijk gezegd vind ik het een hele kluif om er wat van te maken.
De meeste winters loop ik wel de een of andere bronchitis op. Daar ligt mijn achillespees. Ik kan me zelf scharen onder de categorie 'kwetsbare ouderen'.
Ons sociale leven hebben we tot de helft toe terug geschaald.

Er is ons veel aan gelegen om dit jaar te overleven. En dan breng ik mijn gedachten tot rust bij een zinsnede uit Psalm 91: 'Al vallen er duizend aan uw zijde, tot u zal het niet genaken'. Mijn hele gedachteleven is gecentreerd in het besef wat Jezus voor mij betekent. Ik vermoed dat ik een I.C. niet zou overleven. Echter Jezus houdt mij voor: 'Maak je geen zorgen over de dag van morgen'.
Wanneer ik me 's avonds te ruste begeef, dan neem ik meestal ruimschoots de tijd om bij Hem te zijn.

Om ons huis heen zijn heel veel weggetjes, en ook, heel interessante bosweggetjes. Wanneer het maar even mooi weer is, dan kun je me vinden in het Zijpendaase Park. Ik hoef de weg maar over te steken. Het is een bosachtig park met leuke weggetjes. Nu zal ik hier niet zo gauw verdwalen.
In onze gepensioneerde tijd hebben mijn echtgenote en ik heel wat gekampeerd en heus, op campings raakte ik tientallen keren de weg kwijt. Met een kwartier extra zoeken vond ik onze camper wel weer terug. Maar, ik ben een kei in de kunst van het verdwalen.

Dat kun je ook in het geestelijke vertalen. Wat heb ik in mijn leven veel zelfhulpboeken gelezen om de weg terug te vinden. Op een gegeven moment heb ik die allemaal weg gedaan in het besef, dat Jezus in zijn Persoon de enige Weg is. Vers 5 van psalm 139 is echt waar: 'Gij omgeeft mij van achteren en van voren en Gij legt uw hand op mij.' De laatste decennia ben ik in toenemende mate de intimiteit gaan ontdekking vanuit mijn persoonlijke omgang met de Allerhoogste. Dat betekent voor mij geen prestatie; eerder ontvangen genade. Hij Zelf is steeds mijn oriëntatie-punt, elke keer wanneer ik het niet zie zitten.

De meeste ochtenden nemen mijn vrouw en ik enkele minuten om ons gebed te doen, waarin wij Hem om bescherming vragen en onze kinderen en klein kinderen aan Hem opdragen. Het leven en denken vanuit relaties is voor mij heel belangrijk. Wanneer God mij tot Zich roept, het zij zo. Maar ik wil toch nog graag enkele jaren deel blijven uit maken van, zeg maar, ons 'grootgezin', dat uit zo'n vijfentwintig personen bestaat, kinderen, kleinkinderen, schoonzonen en schoondochters. Ik ervaar het als een vorm van genade dat ik het denken van 'mijn kleine ik' mag transponeren naar 'het grotere wij'. Dat geeft eeuwigheidsperspectief en daarin komt mijn ziel tot rust. Daarin ervaar ik wat Psalm 139 zegt in vers 17 'Hoe kostelijk zijn mij uw gedachten, o God'.