Voorbij rancune

Voorbij rancune


Ik moet iets bekennen, ik ben rancuneus. Jij? Zou ik mezelf horen zeggen. Nog niet zo lang geleden had ik alleen oog voor mijn positieve kanten. Maar dat is langzaam aan het veranderen. Ik begin oog te krijgen voor datgene dat ik van mezelf nooit wilde zien; mijn schaduwkanten. Één van die schaduwkanten, want er is ook een sterk oordelende kant aan mij misschien dat ik die hier ook bespreek.

Maar eerst mijn rancune, hoe werkt die? Voordat ik het toelicht, wil ik toelichten dat ik niet depressief ben of zwaarmoedig. Ik leer in te zien dat het voor mij juist goed is, dat ik mij bewust word van die andere kant van mijn persoonlijkheid. Een kant die mensen die mij goed kennen, of die mij veel meemaken en een scherpe blik hebben allang gezien hebben. Ik geloof dat het mij helpt om niet te vol te zijn van mijzelf, die neiging heb ik. Dan zie ik mijzelf als beter dan anderen. Nog zo’n karaktertrek die ik lang niet zag.

Terug naar de rancune. Als geboren wegcijferaar, stonden lange tijd mijn behoeften buiten spel. Nu ik echter leer waar ik voor sta, leer wat mijn grenzen en behoeften zijn merk ik dat ik mensen maar moeilijk kan vergeven. Ik maak gelijk de switch, dan kan ik mezelf waarschijnlijk ook moeilijk vergeven. Nu is dat iets waarvan ik dacht dat ik redelijk beheerste, mild zijn voor mezelf. Maar de mildheid naar anderen ontbreekt vaak.

Afgelopen weekend nog, had ik een aanvaring met iemand. Ik stond klaar met mijn oordeel, waar die ander erg boos om werd. Wat me echter opviel, is de barmhartigheid die die persoon voor mij had. Ik ondervond voor het eerst misschien wel, hoe iemand wiens grens ik overgegaan was mij vergaf. Ik ben eigenlijk vergeten om zelf voor die barmhartigheid te gaan bidden in relaties. tot vandaag toen gebeurde mij iets soortgelijks.

Ik werd, zonder dat ik daar uitdrukkelijk in had toegestemd, ingedeeld in een groep bij de kerk. Er werd voorbijgegaan aan mijn behoefte aan zelfbeschikking. Ik wil kunnen kiezen wat ik doe en ik wil een keus hebben. Ik schreef dat ook aan degene die mij ingedeeld had. Nu ik vorige week meemaakte dat ik zelf tekort geschoten was, en dat degene mij vergaf is het nu mijn beurt om hetzelfde te doen.

Waar ik voorheen kon blijven hangen in een gevoel van onvrede met de ‘schuldige’, kan ik dezelfde barmhartigheid tonen naar de persoon door wie ik mij tekort gedaan voel. Dat doet barmhartigheid met een mens, met mij als mens. Ik leef datgene dat mij overkomen is, door aan iemand anders. Het inzicht dat ik eruit meemaakte dan.

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik het woord ‘barmhartigheid’ als een begrip hoorde dat me mooi in de oren klonk maar waar ik geen voeling mee had en nu gebruik ik het zelf. Wonderlijk hoe dingen lopen.

Nog even over die andere schaduwkant van mij ‘oordelend’. Dat is ook hardnekkiger en dieper in mijn ziel gekerfd dan ik wil geloven. Ik heb een oordeel over veel mensen. Ik deel ze in, maar vergeet daarbij dat ik mij afscherm voor ieder uniek verhaal dat er bestaat. Dat niet alleen, ik scherm mij ook af voor de liefde voor mijn naaste. Die naaste die overal is. Ik kan er nog niet goed bij. Misschien op een ander moment. Ik laat het hierbij. Mild voor mezelf.