Mededogen met slachtofferschap

Mededogen met slachtofferschap


Heel bewust leerde ik drie jaar terug dat ik verantwoording moest nemen voor mijn leven. Het was een turning-point. Een verandering in de uitdagingen die er dagelijks op mijn pad gekomen zijn. Mijn houding veranderde. Ik ben dat op mijn hele leven gaan betrekken. Voor iemand die bang was voor conflicten is het een grote sprong om grenzen te durven aangeven. Want daarmee werd duidelijk waar ik voor stond.

Toen ik een relatie kreeg, bleek dat ik vaak ‘nee’ zei tegen het leven. Deze houding ontdeed mijn leven van alle verrassing en plezier. En nog steeds is er die gedachte aan ‘nee’. Alleen kan ik nu sneller switchen naar ‘ja’. Deze houding is gekoppeld aan nieuwe ervaringen, naar ontmoetingen, naar het onbekende, ook al is dat nu lastig met corona. In mij zat negativiteit, ik kan het niet anders zeggen.

Ik heb op één of andere wonderbaarlijke manier een uitweg gevonden uit die negativiteit. Daar werk ik nog dagelijks aan. Ik heb ook veel meer energie. Ik krijg zelfs regelmatig complimenten over hoe ik eruit zie. ‘Vitaal’ plak ik er graag op. Ik heb echter ook steeds zichtbaardere schaduwkanten die ik in het licht breng.

De vorige blog schreef ik over rancune. Er is echter ook veel oordeel in mij. Wat me daarbij opviel is dat ik dat vooral heb bij mensen die slachtoffer zijn. Ik ga hier proberen uit te leggen hoe dat voor mij werkt.

Ik heb vanuit wat ik hierboven beschreef, mij omhoog gewerkt vanuit mijn slachtofferschap. De keerzijde is echter dat ik nu heel snel opmerk als iemand slachtoffer is. En het typische is, ik verdraag het niet. In mij word er op allerlei knoppen gedrukt waarop staat: ‘Weg ermee!’ Dat is niet alleen lastig, maar ook een geweldige uitdaging. Want hoe kan ik zonder de lading die ermee gemoeid is (ik heb dezelfde achtergrond), de ander met mededogen tegemoet treden. Zover ben ik. Ik voel namelijk boosheid. Alsof ik bedreigd word door de ander in mijn volwassen ik. Is dit zo?

(Schrijven is leuk, het helpt het onbenoembare te benoemen.)

Ik onderzoek mijn emotie en de boodschappen die daarbij horen. Ik voel walging en boosheid. Wat ik denk is: ‘Hoe durft die ander mij lastig te vallen met iets waar ik door hard werken van af wil komen.’ Gelijk kan ik hier mijn volwassen ik inschakelen die zegt: ‘Je hoeft niet bang te zijn dat die ander iets van je afpakt, die heeft veel te stellen met het in stand houden van zijn/ haar eigen slachtofferschap. Het is dus niets persoonlijks, of iets dat die ander jou bewust probeert aan te doen. Je mag je grenzen aangeven, maar tegelijk dus compassie hebben met de situatie van de ander. Je mag een strenge en harde leermeester zijn, waar jij altijd kiest voor zachte heelmeester en de stinkende wonden. Daar kun je nu dus verandering in aanbrengen. Confronteer de ander, maar wees in contact met de compassie voor hem/haar, waar jij ook compassie voor jezelf had.’

Dat is wat ik aan helpende gedachten over de situatie mag hebben.
Daar helpt ook gebed bij:

Heer wilt U mij helpen duidelijk te zijn.
Wilt U mij vrijmoedig, barmhartig, mild en vol mededogen laten zijn naar mijn naaste.
Maar geef mij ook toegang tot de strenge leermeester in mij.
Wilt U mij inzicht geven in wat ik zelf meegemaakt heb.
En daar de vruchten van plukken.
Laat mij toegang hebben tot het doorvoelen van mijn emoties en geef dat ik in verbinding met anderen leer zijn, zodat het stroomt in mij, juist ook als het spannend dreigt te worden.
Wilt U mij empathie leren zodat ik de ander leer ‘lezen’ en mij weet te verbinden met een ieder.
Dat vraag ik U in Jezus naam.

Amen.