Energiespetters

Energiespetters


Vaak verbaas ik mij over mijn gevoelsleven. Zo wil ik graag met je delen hoe ik er op dit moment bij zit. Ik zit vol met energiespetters. Wat zijn dat dan, zul je je afvragen. Het geeft voor mij weer dat ik de afgelopen twee uur steeds bewust ben van een fijne energie in mij. En steeds dringt dat gevoel in mijn bewustzijn door. Noem het geluksgevoel, ik noem het energiespetters. Steeds even ondergedompeld worden in vlagen van positieve gevoelens.

Ik vind het nog best lastig om de vele schakeringen in mijn gemoed goed weer te geven in woorden. Mijn vriendin had het afgelopen weekend erover dat ik zo wisselend ben. Dat moest ik beamen. Maar naast die wisselende stemmingen, is er ook veel nieuws onder de horizon. Want dit gevoel dat ik op dit moment heb, dat zet mij meteen aan tot schrijven. Mijn middel om datgene wat zich in mij voltrekt woorden te geven en naar buiten te laten komen. Wat ik hoop is dat ik dan dichter bij dat gevoel weet te komen. Het feit dat ik de titel verzon bij deze blog is daar een eerste bewijs van, maar dat is slechts de voorbode van de inhoud die er uit voortkomt.

De aanleiding voor dit gevoel, was een Zoom-meeting die ik vanmiddag had met de herstelgroep die ik begeleid. Ik zal je de details besparen, heb ook geheimhouding, maar toen ik klaar was met de bijeenkomst begon dat gevoel te ‘spetteren’. Als ik naga wat ik deed, wat er de oorsprong van was, is het volgens mij dat ik datgene deed wat heel dicht bij mij ligt; mensen begeleiden bij herstel, door wat ik zelf heb meegemaakt. Ervaringsdeskundige zou je kunnen zeggen, hoewel die term te pas en te onpas gebezigd wordt tegenwoordig.

Ik kon niet alleen de deelnemers uitnodigen hun ervaringen te delen, maar ik kon ook delen wat mij in mijn herstel allemaal geholpen heeft. De combinatie van die twee aspecten aan de herstelgroep zijn voor mij de oorzaak van mijn gevoel dat ik eraan over hield.

Waar ik net ook aan moest denken is dat ik aan het oefenen ben in datgene te zeggen dat ik denk. Dus gevoelens niet onderdrukken. En dat lukte me wonderwel. Het leek af en toe, of er een moment van overdenking was of ik wat ik dacht al dan niet zou uitspreken. Ik deed het keer op keer en ik had het gevoel dat het klopte. Dat ik steeds het juiste zei. Ik vermeld het omdat het iets is dat ik aan het leren ben. Mijn gedachten uiten. Ook als ik daarbij het risico loop dat ik verkeerd opgevat word. Maar wonder boven wonder, sloot het steeds aan bij de ander. En kon ik de verbondenheid voelen.

Daar had ik wel hulp bij gevraagd. In gebed aan Hem. En nu ik dat spetterende energiegevoel heb, dank ik Hem voor die zegen die Hij op mij laat rusten. Want ik weet niet hoe het anders geweest was, maar ik zie Gods hand in mijn leven. Daar leef ik uit. Zo hoef ik mij niet groter te maken dan ik ben als begeleider. Ik mag mijn uitdagingen en kwetsbaarheden delen. Juist wel zou ik zeggen. Op die manier leren anderen misschien dat ik niet ‘af’ ben. Maar dat mijn leven zich ook voltrekt langs een leerproces van vallen en opstaan. Net als bij hen.

Vanavond heb ik nog een Zoom-meeting, eens zien wat die ervaring mij oplevert. Wie was dat nou die zei dat life-ontmoetingen zoveel meer waarde hebben? Juist ja, dat was ik. Foute inschatting. Voorbarig. Zoom-meetings kunnen net zo goed tot mooie ontdekkingen en inzichten leiden, of nieuwe gevoelens. Als ik er maar voor open sta. Die les leerde ik vanmiddag.