Schaduwkanten in het licht

Schaduwkanten in het licht


Op mijn innerlijke reis laat ik mij de laatste weken merendeels begeleiden door de woorden uit het boek ‘Ik kan veranderen’ van Michelle van Dusseldorp. Het ging zelfs zover dat ik hele hoofdstukken ‘door mij heen liet gaan’ door ze over te schrijven. Ik herinner me hetzelfde verlangen toen ik de boeken van Henri Nouwen las. Het lijkt alsof ik door het over te schrijven de beweging naar binnen sterker voel dan wanneer ik het alleen lees. Het is best wonderlijk hoe zich dat in mij voltrekt. Ik bespeurde zelfs enige onrust, toen het einde van het boek naderde en niet goed raad wist met het gevoel dat ik niet meer zo ijverig en leergierig, hongerig ook, dit boek moet gaan afsluiten.

Ik ben aanbeland bij de 11 stappen die zij in het laatste hoofdstuk beschrijft. Maar ik ben al met het gelezene in proces gegaan nog voordat zij een stappenplan aanreikt. De eerlijkheid gebied mij ook om te zeggen dat ik liever mijn eigen ‘stappen’ maak dan dat iemand die mij aanreikt. Toch ga ik ze doorlopen.

In de eerste stap wordt mij gevraagd of er een bepaald gebied is in mijn leven dat ik wil aanpakken. Met een beschrijving van de gewenste situatie. Ik zal er niet omheen draaien, ik wil mijn angst voor boosheid onderzoeken. Of beter: Hoe kan ik mijn irritaties uiten? En hoe kan ik omgaan met de boosheid van de ander. Beide heb ik al onderzocht.

In het eerste geval leer ik om eerder uitdrukking te geven van dat wat er in mij leeft. Ik ben een binnenvetter als het gaat om irritaties, om over boosheid nog maar te zwijgen. Boosheid bij mezelf beleef ik vaak secundair. Meestal komt de boosheid pas als ik op een rustige plek ben en een situatie overdenk. De reden daarvan is, dat ik die emotie altijd als verboden gebied heb gezien. De boodschap die ik als kind meekreeg was, je mag niet boos worden. Er was geen ruimte voor. Daardoor heb ik dat gevoel ver weg gestopt. Ik vertelde eerder dat ik mij mede als gevolg hiervan ben gaan wegcijferen. Er niet zijn heeft dezelfde functie als niet mogen voelen.

Boosheid is dus voor mij een emotie die ik veilig kan voelen als ik alleen ben. De stap die ik wil gaan maken is om die emotie te voelen. Daarvoor is er een stap vóór boosheid, en dat is irritatie.
Ik merk dat ik best veel denk en voel momenteel, en dat ik probeer daar lucht aan te geven. Dat is de voorzichtige eerste stap in het proces.

Dan is er ook de switch die ik probeer te maken in hoe om te gaan met de boosheid van een ander. Ik merk dat als iemand boos op mij word, ik dichtsla. Ik zie nu hoe ik ook dat gevoel mag communiceren. Dat de ander weet waar ik ben. Dat ik niet altijd precies de goede dingen kan zeggen bijv om de boosheid van de ander te deëscaleren. Ik ook een zoekende ben in dat proces en dat dat voor mij een gebied is dat omgeven was met taboes. Eerlijk, open en transparant dat lijkt me de juiste toon in zo’n situatie.

Tegelijk met deze houding is het mijn volwassen ik dat ik inzet om de boodschappen uit mijn jeugd van antwoorden te voorzien. Antwoorden die gericht zijn op geruststelling, op troost, op een reëlere kijk op de situatie zoals die zich voordoet, zonder de pijn die verbonden is met de bevroren reactie uit het verleden. En die pijn die er wel degelijk is te helen, te genezen en voort te gaan.

Het gaat steeds weer om bewust zijn. Steeds weer klinken die woorden als muziek in mijn oren. Bewust worden ipv overrompeld te worden door de emotie van mezelf en de ander, dat is de conclusie die ik trek. En dat gaat niet zonder er ervaring mee op te doen in het dagelijks leven, in mijn relatie, in mijn werk, met vrienden, overal waar de vraag naar verbondenheid om een antwoord vraagt, kan ik oefenen in nieuw gedrag. Gedrag waarvan ik geleerd heb dat het duurzame nieuwe wegen (neuronetwerken) in mijn lichaam kan vormen ook al ben ik 56 jaar.

(Boek ‘Ik kan veranderen’, Michelle van Dusseldorp.)