De kop uit het zand

De kop uit het zand


Ik ben aan het experimenteren met nieuw gedrag. Hier is namelijk een binnenvetter aan het woord. Dat lijk misschien aan de buitenkant niet zo, maar als er tegenstellingen ontstaan heb ik de neiging mijn kop in het zand te steken. Weet je wat het met deze mensen en struisvogels is; ze denken dat het er niet is, maar de wereld speelt zich gewoon boven bij het zichtbare deel af.

Mijzelf verstoppen, ik heb er een heel leven over gedaan om zo goed en kwaad als het kan, mijzelf niet te laten zien. Dat is vermoeiend, dodelijk vermoeiend. Het goede nieuws is, dat hoewel dodelijk vermoeiend ik er niet aan onder doorgegaan ben. Dat het zijn sporen in mijn leven heeft nagelaten moge duidelijk zijn.

Vandaag sprak ik iemand die stress ervoer. Ik vertelde dat ik de relatie tussen ziekte en mijn geestelijke gesteldheid al langere tijd onder de loep aan het nemen ben. En dat dat mij veel goed gedaan heeft. Mijn gesprekspartner beaamde dat hij daar ook van doordrongen is. En vertelde wat hij probeerde te veranderen. In zijn geval ging het over grenzen.

In mijn leven spelen grenzen ook een belangrijke rol. Mijn werkplek op school waar ik toezicht houd in de mediatheek is een goede plek om nieuw gedrag te leren. Zo ben ik vrijmoediger mijn grenzen aan het communiceren aan de leerlingen, dat niet alleen ik leg ook uit en ga in gesprek over mijn behoeften en probeer die van de ander te respecteren. Dat gaat niet altijd even smooth. Maar ik haalde er de voorbije week veel voldoening uit. Dat was mij op de manier waarop ik het nu gedaan had nog niet eerder zo goed bevallen. Hoewel ik mij bewust ben van mijn imperfectie.

Ook dat was dus een voorbeeld van hoe ik mij meer aan het laten zien ben. Ik kan observeren maar kan ook het voortouw nemen, kan leiding nemen. Een rol die ik altijd graag aan anderen overliet. Dus niet met de kop onder de grond, maar zichtbaar voor een ieder. Het is mijn uitdaging om daarbij te vertrouwen op wat ik zie en denk. Daar zit een angel in, vertrouwen op wat ik denk. Ik heb mijn gevoelens en gedachten eigenlijk weggestopt sinds mijn jeugd. Ik leerde om anderen te behagen. Ik was niet belangrijk. Zo heb ik eigenlijk altijd geleefd. Dat is best raar om tot dat besef te komen. Ik heb het hier vaker geschreven, ik cijferde mezelf weg.

In mijn wereld was geen plaats voor mezelf. Om te beseffen dat er dus wel degelijk plaats is voor mij, val ik van de ene in de andere verbazing. Waar anderen als ze volwassen worden leren wie ze zijn en waar ze voor staan, voltrekt dat proces zich op 56-jarige leeftijd in mij. Met grote ijver, doorzettingsvermogen en ongeduld probeer ik tot nieuw gedrag te komen. Ik droomde er vannacht nog over dat ik hard liep door de stad. Terwijl ik vanwege knieproblemen in het dagelijks leven nooit hard loop. Een droom dus met een verwijzing naar mijn ongeduld.

Vandaag besprak ik ook met iemand mijn weerstand met twee mensen. Ik kreeg erover terug dat ik die gevoelens niet hoef te verklaren, maar gewoon mag voelen en volgen. Kijk daar heb ik wat aan, het helpt mij in mijn proces van vertrouwen op wat ik voel. Natuurlijk is het handig om je gevoel te checken met anderen die je dierbaar zijn, maar ik mag ook op mijn gevoel leren vertrouwen zonder dat daar altijd een derde voor nodig is. Gewoon zelf verantwoordelijkheid dragen voor datgene wat er is. Dan kan ik het ook achteraf checken als ik twijfel. Om op die manier steeds meer vertrouwd te raken met gedachten en gevoelens die ik heb.

Ik probeer mij dus te laten zien, elke dag een nieuw stuk. Ik weet niet waar het naartoe leid. De laatste weken leidt die weg mij naar de boodschappen die ik als kind voor waarheid aannam. Dezelfde boodschappen die ik nu onder de loep neem, en stuk voor stuk van hun vervormende waarheid ontdoe. Heel lang deden ze dienst, en ze hebben me geholpen op mijn weg, en grotendeels mijn keuzes en leven bepaald. Maar voor elke boodschap die ik als kind leerde is een nieuwe boodschap te leren, een volwassen-ik-boodschap. Die boodschap brengt leven, vertrouwen en vrede. Ik heb die ervaring steeds vaker de laatste tijd. Ik weet dat ik op de goede weg ben, en hoef die niet alleen te gaan. God gaat met mij.