Verantwoordelijkheid nemen

Verantwoordelijkheid nemen


Onmachtig, onbewust, ongemakkelijk, wegcijferend, zomaar wat woorden die ik lange tijd associeerde met verantwoordelijkheid. Ruggengraat, ik had het niet. Nog steeds is die stem sterk: onmacht. Alleen beangstigt het mij niet langer.

Het is het recht in de ogen kijken van waar ik nu hier sta, en waar ik heen wil. Ik wil me leren uitspreken. Ook als het spannend wordt. Dat deed ik nooit. Onder het mom van flexibiliteit woei ik met alle winden mee. Daarmee mezelf verloochenend. Want wat had ik eigenlijk nodig? Hoe kan het in mij gaan stromen, vraag ik mij nu af. Want zeg nou zelf, hoe interessant is iemand eigenlijk als het over gelijkwaardigheid gaat met iemand die onmachtig is?

Ik wil iemand zijn. En die iemand is niet iemand anders. Ik wil mijn unieke zelf zijn. Precies zoals God mij gemaakt heeft en bedoeld heeft.

Het woord rauw komt in mijn gedachten. Rauw, ongekunsteld, onbewerkt. Ik schreef eerder over dat onbeschreven blad. Kan het zijn, dat een baby zo ter wereld komt? En dat het dan gaat leren. Door ervaringen zijn/ haar leven leidt.

Ik dwaal af. Verantwoordelijkheid nemen, is een actieve daad. Sommige mensen, al naar gelang hun overlevingsmechanisme, zijn er zeer gedreven in. Anderen bakken er helemaal niets van. Misschien scharen zich hier de slachtoffers onder. Ik was lang slachtoffer. De wereld overkwam mij. Ik had geen macht over mijn leven. Daar las ik iets moois over. Hoe je verantwoordelijkheid over je leven kan nemen in afhankelijkheid van God. Die twee schijnbare tegenstellingen vullen elkaar in het geloof perfect aan.

Daar kom ik graag uit, bij mijn geloof. Iedere dag. Het geeft richting, zin en beleving. Als voorbeeld geef ik het begin van het schrijven van deze blog. Ik had niet het gevoel dat het stroomde in mij en ik schreef aan God, zoals ik wel vaker doe. En hoe het gebeurt weet ik niet, maar nu een half uur later ben ik waar ik graag wil zijn, mijn gemoed en leven beschrijvend in het licht van de Vader. Overigens zonder vroom gedoe, dat is mijn valkuil.

Verantwoordelijkheid. Waar in mijn leven draag ik allemaal verantwoording voor? Ik vind het een lastige vraag. Is dat nodig? Ik draag verantwoordelijkheid op mijn werk. Ik draag verantwoordelijkheid voor mijn relatie met anderen. In mijn relatie met mijn vriendin. In mijn vrijwilligerswerk. Er zijn allerlei plekken waar ik verantwoording draag. Op het ene moment is het voor mezelf voor mijn lijf, maar ook voor een goede relatie, en tegelijk de verantwoordelijkheid als rentmeester van de aarde.

Ik voel ongemak. Misschien juist omdat het voor mij geen natuurlijk iets is. Dat doet afhankelijkheid met een mens. Tegelijk is daar ook de kans die ik krijg om er verandering in aan te brengen. Om stukje bij beetje de leiding te nemen in mijn leven. Dan kom ik uit bij mijn volwassen ik die ik nu toepas. Die legt de verantwoordelijkheid volkomen bij mijzelf. Met alles wat daarbij hoort. Dus ook het ongemak dat ik hier voel.

Tenslotte een sluimerend gevoel waartegen ik deze blog schreef, ouderschap. Ik heb geen eigen kinderen. En dat is goed zo. Ik kan me niet heugen dat ik ernaar verlangde zelf kinderen op te voeden. Waar menigeen daar niet over nadenkt, trouwt en kinderen krijgt, is dat bij mij nooit iets geweest waar plaats voor was. Ik dacht altijd dat ik eerst zelf er klaar voor moest zijn. Wat ik zou kunnen doen, is dat gevoel dat er aan ten grondslag ligt analyseren want wat betekent dat, ‘ervoor klaar zijn’? Ik denk dat het met verantwoordelijkheid te maken heeft. Als je verantwoordelijkheid voor jezelf en de ander kan dragen, kan je de verantwoording voor het opvoeden van kinderen op je nemen. Zoiets.

Bij mij is dat een heel proces geweest. Vooral van de afgelopen drie jaar. Ik heb een relatie, ben gelukkig en wil geen kinderen zelf. En daar heb ik vrede mee. Mijn vriendin heeft wel kinderen, en aan de zijlijn ben ik als mens van waarde, net zoals ik voor ieder ander die mijn pad kruist van betekenis kan zijn.